Σύνθετος επιλέγηκε ο τίτλος του σημερινού κειμένου. Ήταν σκόπιμο για να χωρέσει δυο ιστορίες. Δυο ιστορίες φρίκης και παραλογισμού. Το πρώτο μισό είναι αντιγραμμένο από ένα δικό μου κείμενο, αρκετά παλιό, ημερ. 30.3.2000.
Δικό μου ήταν, ποιος θα παραπονεθεί; Eικοσιπέντε χρόνια κιόλας πέρασαν κι ο Ηρώδης κυκλοφορεί ακόμα ανεξέλεγκτος και μάλιστα στη Γη της Επαγγελίας… Σε μια επίδειξη δύναμης, αυθάδειας, παράνοιας. Αυτά είναι δικά του! «Οι θεατές τό ΄χουνε κιόλας ξεχασμένο*…» Xωράει, λοιπόν, δυο ιστορίες, τωρινές και πραγματικές που μακάρι, όταν τις διηγούνται στις επόμενες γενιές, οι άνθρωποι να είναι θυμωμένοι για όσο οι δικοί τους πρόγονοι ανέχθηκαν – ανεχθήκαμε ενδεικτικά της απουσίας πολιτικής ηθικής…
Στις 17 Ιουνίου λοιπόν ένας εισβολέας θα γιορτάσει, λέει, σε συνεργασία με το Υπουργείο Παιδείας, την πρώτη πράσινη στέγη σε σχολείο, στο πλαίσιο των εορτασμών για την Ημέρα Ανεξαρτησίας της χώρας του. Μην ανησυχείτε, δεν πρόκειται για τον Ερντογάν (αυτός παίζει στο δεύτερο μισό), αυτός θα είναι οικοδεσπότης στην επόμενη ευφάνταστη επινόηση τούτης της Πολιτείας. Είναι ο εκπρόσωπος του γενοκτονικού Ισραήλ που καλεί και επισημαίνει πως οι ενδιαφέρομενοι πρέπει πρώτα να υποβάλουν τα σεβάσματά τους συμπληρώνοντας έντυπα της πρεσβείας και πως στον όποιο παραβάτη – επισκέπτη της τελευταίας στιγμής (σημ.: κάθε παιδί μπορεί να συνοδεύεται μόνο από ένα γονιό ή άλλο ενήλικα) δεν θα του επιτραπεί η είσοδος! Κι αν πετύχει η συνταγή, μπορεί στον επόμενο κύκλο μέτρων οικοδόμησης εμπιστοσύνης, οικοδεσπότης να είναι ο σουλτάνος σε «απεδώ» σχολείο – στα κατεχόμενα είναι ήδη οικοδεσπότης άνευ αντιπάλου…
Δεν θα μπούμε στη λεπτομέρεια πως δεν είναι η πρώτη πράσινη σχολική στέγη. Θα πούμε, όμως, πως αποτελεί ύβρη η πολιτική εκμετάλλευση ενός δημόσιου σχολείου και (το χειρότερο) των μαθητών του, με παραμόρφωση της οικολογικής σκέψης και πρακτικής. Πόσα σχολεία στην Παλαιστίνη έμειναν χωρίς στέγη γιατί δεν τους έμειναν τοίχοι να την αντέξουν. Πόσοι μαθητές τους θάφτηκαν στα ερείπιά τους μετά τις μέρα και νύχτα επιθέσεις των ισραηλινών που θέλουν ακόμα να πείσουν και τους πολιτικά νοήμονες (τους άλλους τους έπεισαν) πως βρίσκονται σε άμυνα… Θυμάστε εκείνο το παλιό σύνθημα πως «Κύπρος-Παλαιστίνη κοινός Αγώνας»; Είμαστε, άραγε, τότε στη λάθος πλευρά της Ιστορίας;
Επειδή δεν φαίνεται να αλλάξει τον προγραμματισμό της η πρεσβεία του Ισραήλ, είναι ευθύνη του υπουργείου της Παιδείας να κάνει τον λογαριασμό και να καλέσει ένα κλητήρα στο Λογιστήριο για επιστροφή της χρηματοδότησης. Κι επειδή αυτό δεν το τολμάνε, ας αναβάλουν τουλάχιστον την παρανοϊκή (και ουδόλως πράσινη) φιέστα μέχρι να σταματήσει το μακελειό. Τουλάχιστον οι της Παιδείας, αφού δεν μπορούν να δείξουν οργή, ας δείξουν σεβασμό στη μνήμη των εννιά αδελφιών μα και όλων των άλλων παιδιών που δολοφονήθηκαν από τις 7 του Οκτώβρη 2023 (συμπεριλαμβανομένης)… Ας μην σμίξει η χυδαιότητα με τη βαρβαρότητα!
Μας βλέπουν και στην Ευρώπη και αισθάνονται πιο βολικά όσοι θέλουν να φέρουν τη Τουρκία μέσα στο Πρόγραμμα για την Ευρωπαϊκή Δράση Ασφάλειας (SAFE). Tην Τουρκία την ενδιαφέρουν βέβαια και τα κάποια εκατομμύρια που θα πέσουν στο μερτικό της μα και η πολιτική σημασία της αποδοχής της σαν παράγοντα ασφάλειας (ή και χωροφύλακα) όχι μόνο στην περιοχή μας αλλά και πολύ πέραν αυτής. Αν η ευρωπαϊκή οικογένεια τα καταφέρει να γίνει και με αυτό τον τρόπο ρεζίλι, τι άλλο να περιμένουμε; To δικό μας βέτο; Aπό ποιους νομίζει η Ευρώπη πως κινδυνεύει, θεωρητικά ή πρακτικά; Όταν, όμως, ένα μέλος της, η Κυπριακή Δημοκρατία, όχι μόνο κινδυνεύει άμεσα αλλά ζει ήδη μια φασιστική κατοχή που κρατά τους Κυπρίους ρατσιστικά χωρισμένους με πολλούς να μάς πιέζουν να φορέσουμε μια τέτοια στολή προσποιούμενοι μάλιστα πως θα έχουμε ειρήνη, εμείς θα επιμένουμε πως θα πρέπει να κάνει τουλάχιστον η Τουκρία ένα βήμα στο Κυπριακό; Ποιο άλλο βήμα μπορεί να είναι αποδεκτό αν δεν περιέχει ένα βραχυπρόθεσμο προγραμματισμό για πλήρη αποχώρηση των κατοχικών της στρατευμάτων από την Κύπρο;
Τελικά οι λύκοι πάντα βρίσκουν δουλειά! Ακόμα κι όταν δεν είναι γκρίζοι…
*«Σ’ αυτό το θέατρο σκιών τι περιμένω
…Οι θεατές μ’ έχουνε κιόλας ξεχασμένο
και φεύγουν βιαστικά κοιτώντας τα ρολόγια…»
(στίχοι Άλκη Αλκαίου)
