Ο θεατρικός συγγραφέας Δημήτρης Φούτσιας επισημαίνει ότι είναι ανθρώπινο να γράφουμε για ό,τι μας συγκινεί.

Έγραφε διηγήματα, ποιήματα και σενάρια ταινιών και τηλεοπτικών σειρών. Όταν όμως ήρθε σε επαφή με το θέατρο ως ηθοποιός, ένας καινούριος κόσμος άνοιξε μπροστά του. Ίδρυσε μαζί με συναδέλφους του την ομάδα Plasters κι ο ίδιος ήταν αυτός που έγραφε και σκηνοθετούσε. Σήμερα, ο Δημήτρης Φούτσιας έχει υπογράψει 11 θεατρικά έργα κι επίσης διδάσκει θεατρική γραφή σε καλλιτεχνικά εργαστήρια και στούντιο υποκριτικής. Θεωρεί μεγάλο δώρο για έναν συγγραφέα το να βλέπει να ανεβαίνουν τα έργα του, όπως συμβαίνει αυτή την εποχή με το «Meatball» ταυτόχρονα σε δυο παραγωγές, σε Θεσσαλονίκη (Θέατρο Αθήναιον) και Κύπρο (ΕΘΑΛ). Επίσης, είχε την ικανοποίηση να δει το τελευταίο του θεατρικό έργο «Το χιόνι στα δόντια μου» (Εκδόσεις Άπαρσις) να παρουσιάζεται τον Ιούνιο στην Οξφόρδη και τον Νοέμβριο στο Κέντρο Ελληνισμού στο Λονδίνο, στο φεστιβάλ «We Are All Different».

–Γιατί ξεκινήσατε να γράφετε θέατρο; Είδα την επαφή με το θεατρικό κείμενο ως κάτι το άμεσο. Δηλαδή να γράφω τις ιστορίες μου και να μπορώ άμεσα να τις επικοινωνήσω με την ομάδα μου στο κοινό. Βέβαια, στη συνέχεια ανακάλυψα τη μαγεία της θεατρικής γραφής και με «ρούφηξε» κανονικά.

–Ποιο ήταν το σημείο εκκίνησης για το έργο αυτό; Οι δικές μου ανησυχίες για τα ζώα και την κρεατοφαγική διατροφή. Μεγάλωσα τρώγοντας κρέας. Έτσι μ’ έμαθαν. Και κάπου σε μια πιο ώριμη πια ηλικία θυμήθηκα παλιά βιώματα. Όταν ήμουν μωρό και παιδί, την αγάπη που είχα για τα ζώα- όχι μόνο για τον σκύλο και τη γάτα αλλά για όλα- όταν π.χ. πήγαινα στο χωριό έτρεχα να ταΐσω όλα τα ζώα, αγελάδες, πρόβατα, κότες, γουρούνια. Είχα πολλά ερωτήματα όπως, πώς ξαφνικά το ζώο έγινε από φίλος κατανάλωση; Τι γίνεται όταν εκπολιτίζεσαι; Και ιδίως στον δυτικό κόσμο, όπου τα πάντα, όπως και τα ίδια τα ζώα, έχουν μετατραπεί σε προϊόν. Πόσο εύκολο είναι να εκπαιδεύσω τον εαυτό μου να τρέφομαι διαφορετικά; Τα σύγχρονα αστικά κέντρα μόνο νεύρωση μπορούν να προκαλέσουν σε σχέση με το να έρθεις κοντά στα ζώα και τη φύση. Μήπως γίνεται κάτι πολύ λάθος και δεν έχουμε κάτσει να το σκεφτούμε και απλώς τρέχουμε όπως ένα χάμστερ σ’ ένα κυλινδρικό τροχό;

–Είναι η κουλτούρα του βιγκανισμού ένα πεδίο που επιδέχεται κριτικής; Όλα κι όλοι επιδέχονται κι αυτό είναι χαρακτηριστικό των ελεύθερων κοινωνιών. Όπου υπάρχει φανατισμός και απολυτότητα δεν υπάρχει χώρος ν’ ανθίσει η ελευθερία. Όμως, αυτό το έργο όποιος το διαβάσει καταλαβαίνει ότι η κριτική δεν ασκείται στον βιγκανισμό. Είναι μια σάτιρα για τον ίδιο τον άνθρωπο και ιδίως για όποιον χρησιμοποιεί οτιδήποτε σημαντικό, είτε ως lifestyle, είτε ως κοινωνικό στάτους για ν’ ανέλθει, είτε ως μέσο εξουσίας για να υποτάξει τον άλλον, χωρίς να έχει ενδοσκοπήσει σε βάθος σε μια φιλοσοφία και να έχει πραγματικά ευαισθητοποιηθεί, στην προκείμενη περίπτωση πάνω στον βιγκανισμό και τα δικαιώματα των ζώων. Είναι ένα έργο που μιλάει για τα δικαιώματα των ζώων σατιρίζοντας τη γελοιότητα που μπορεί να φτάσει το είδος μας.

–Από πού πηγάζει αυτή η γελοιότητα που περιγράφετε; Μόνο ως γελοιότητα μπορώ να δω ό,τι συμβαίνει πια στον πλανήτη γη με την υπερκατανάλωση, ενώ παράλληλα πολλοί λαοί είναι κάτω από τα όρια της φτώχιας. Όπως λέει κι ένας ήρωας μέσα στο έργο: «ο άνθρωπος έθεσε με το έτσι θέλω τον εαυτό του στην κορυφή της πυραμίδας και δεν έλαβε ποτέ υπόψη του τα δικαιώματα των ζώων». Θέλησα να θέσω κάποια ερωτήματα, μήπως υπάρχουν και κάποια άλλα όντα που χρειάζεται να σεβαστούμε; Μήπως τα σκεφτόμαστε όλα με ανθρωποκεντρική λογική; Μήπως ο άνθρωπος εκμεταλλεύεται τα πάντα και επιβάλλεται πια μια μεταμόρφωση του;

–Είναι αναγκαία η πολιτική ορθότητα; Είναι αναγκαία η κωμωδία; Έτερον εκάτερον. Θέλω να πω ότι μπορούν να υπάρχουν και τα δύο. Η πολιτική ορθότητα είναι αναγκαία γιατί χρειάζεται η ευαισθησία, η ενσυναίσθηση και η δεύτερη σκέψη στα πράγματα. Όταν λειτουργεί μ’ αυτόν τον σκοπό μόνο καλό μπορεί να επιφέρει, χωρίς να φτάνει στο άλλο άκρο να φιμώνει την ελεύθερη σκέψη. Έτσι και τη σημερινή εποχή πιστεύω ότι η κωμωδία είναι αναγκαία περισσότερο από ποτέ. Ένα καλό έργο μπορεί να σατιρίσει χωρίς να προσβάλει κι αυτό είναι το ζητούμενο. Εμείς οι συγγραφείς χρειάζεται να σκεφτόμαστε δυο και τρεις φορές τι θα γράψουμε. Δεν πειράζει, καλό μάς κάνει εν τέλει.

–Ποιο είναι το δικό σας καθοριστικό συστατικό στη «συνταγή» δημιουργίας ενός θεατρικού έργου; Είναι «vegan» ή «κρεατοφαγικό»; Είναι ανθρώπινο: να γράφουμε για ό,τι μας συγκινεί. Αυτή θεωρώ ότι είναι και η συνταγή για ένα έργο πέρα από το τεχνικό κομμάτι. Όταν καταθέτεις την αλήθεια σου, όταν γράφεις γι’ αυτά που συγκινούν εσένα, τότε θα αγγίξουν και τον άλλο. Το «φαγητό» που «μαγείρεψες» θα είναι νόστιμο, όλοι θα το απολαύσουν και θα χορτάσουν!

–Πώς γεννιέται ένας χαρακτήρας; Από μια αφορμή, μια ιδέα, μια αίσθηση, μια εικόνα. Από κάτι που σε αφορά και θες να το καταθέσεις. Όπως ο ήρωας στο έργο μου «Το χιόνι στα δόντια μου». Τότε ήθελα να γράψω κάτι για τα εγκλήματα μίσους, εκφοβισμού με βάση τη σεξουαλικότητα, που έχουν συμβεί στη χώρα μας αλλά και παγκοσμίως. Έτσι γεννήθηκε ο Νέστορας, ένας 17χρονος έφηβος. Ήθελα να είναι ακόμα στην εφηβεία για να δείξω πόσο σημαντικό είναι για έναν νέο να εκφράσει τον εαυτό του και τι μπαίνει τροχοπέδη στο να είναι «διαφορετικός», δηλαδή ξεχωριστός, σε μια σύγχρονη κοινωνία. Κάπως έτσι γεννιούνται οι ήρωες: από μια βαθύτερη επιθυμία μας. Μετά αποκτούν δική τους φωνή στα έργα μας και σάρκα και οστά στη σκηνή.

–Αγαπάτε τους ήρωές σας; Τρέφετε αισθήματα γι’ αυτούς σαν να είναι πραγματικοί άνθρωποι; Τι, δεν είναι; Αστειεύομαι, αλλά με δόσεις αλήθειας. Ναι, όταν ζεις στον κόσμο τους για πολύ καιρό, στο σύμπαν που έχεις χτίσει, ζεις μαζί τους και υποφέρεις με τα δεινά τους, τους συναισθάνεσαι. Έπειτα, τους έχεις πλάσει ως δημιουργός και αυτομάτως είναι δημιουργήματα σου, παιδιά σου και αποκτούν πια και μια συμβολική σημασία για σένα. Για παράδειγμα, ο Νέστορας πάντα θα με συγκινεί. Η Άλισον, η Σούζαν, ο Ντέιβιντ και ο Πήτερ στο «Meatball» πάντα θα με κάνουν να γελάω. Ή η Ήβη, ηρωίδα στο τελευταίο μου θεατρικό έργο «Η κόρη του θεραπευτή» έχει μεταφυσικές ικανότητες και την έχω βάλει να επικοινωνεί με τον ίδιο τον συγγραφέα. Η Ήβη συμβολίζει την ίδια την Εφηβεία. Αγαπημένοι ήρωες, αγαπημένος ο κόσμος της γραφής.

–Προσβλέπετε σε μια αφύπνιση του ανθρώπινου είδους; Για να γίνει μια αφύπνιση απαιτείται και μια προσωπική διεργασία του καθενός με τον εαυτό του. Η ευθύνη πιστεύω είναι ολονών μας. Χρειάζεται να προσπαθούμε να γινόμαστε όλο και πιο ελεύθεροι στην καθημερινότητά μας, όπως λέει κι ο Αλμπέρ Καμύ, ώστε η ύπαρξή μας και μόνο να αποτελεί μια πράξη επανάστασης. Δηλαδή, αφύπνισης.

INFO Οι τελευταίες παραστάσεις του «Meatball» του Δ. Φούτσια, σε σκηνοθεσία Μαρίνας Βρόντη, παρουσιάζονται στις 9, 10, 12, 15, 16 & 17/12 στο Θέατρο ΕΘΑΛ, 8.30μ.μ. (Κυριακές 6.30μ.μ.) 25877827 Sold Οut Τickets