Ενώ σύμφωνα με την απογραφή της Στατιστικής Υπηρεσίας, το 2021 ο πληθυσμός αυξήθηκε κατά 9,2% σε σχέση με το 2011 και έφτασε στις 918.100 σε σχέση με 840.400 που ήταν, την ίδια ώρα μειώνεται το μέσο μέγεθος νοικοκυριού. Η αύξηση του πληθυσμού, προφανώς, οφείλεται και στους αλλοδαπούς οι οποίοι ανέρχονται σε 193.300. 

Το ανησυχητικό στοιχείο είναι κυρίως το μέσο μέγεθος νοικοκυριού το οποίο από 4 άτομα το 1976, μειώθηκε στα 3,2 άτομα στην απογραφή του 1992, σε 2,8 άτομα στην απογραφή του 2011 και 2,6 πέρυσι. Σύμφωνα πάντα με τη Στατιστική Υπηρεσία, το ποσοστό ατόμων 65 ετών και άνω, έχει ξεπεράσει το ποσοστό παιδιών ηλικίας κάτω των 15 ετών, χαρακτηριστικό, όπως αναφέρει, της τάσης γήρανσης του πληθυσμού. Η συγκεκριμένη τάση παρατηρείται και στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, οι οποίες παρουσιάζουν επίσης χαρακτηριστικά γήρανσης. Γιατί όμως δεν γεννούμε περισσότερα παιδιά ώστε να μη γεράσουμε ως χώρα; Το ερώτημα που πρέπει να απασχολήσει τους αρμοδίους, είναι όχι το γιατί δεν γεννάμε περισσότερα παιδιά αλλά το «γιατί να γεννήσει ένα ζευγάρι περισσότερα παιδιά»; Γιατί ένα νεαρό ζευγάρι να κάνει παιδιά, όταν με τα χρήματα που κερδίζει από τη δουλειά μόλις που αρκούν, αν αρκούν, να ζήσει μόνο το ζευγάρι; Γιατί να κάνει παιδιά όταν δεν έχει δικό του σπίτι και ούτε καν να νοικιάσει μπορεί; Γιατί να κτίσει, όταν ο κατώτατος μισθός δεν αρκεί ούτε όταν ένας νέος ή μια νέα ζουν στο σπίτι των γονιών τους; Γιατί να μπουν στα βάσανα βλέποντας τους γονείς τους να δίνουν αγώνα επιβίωσης με την αβεβαιότητα να είναι το μόνο βέβαιο, εκτός και αν εργάζονται στο δημόσιο. Και η κυβέρνηση πανηγυρίζει για τον κατώτατο που είναι κάτω από €900. Και ύστερα θα διερωτώνται όλοι, τι έπαθαν οι νέοι και δεν θέλουν να κάνουν οικογένεια; Τι κίνητρο τους δώσαμε για να θέλουν να κάνουν οικογένεια; Επειδή όμως, δεν υπάρχει «λεφτόδεντρο», όπως είπε και ο υπουργός Οικονομικών και επειδή δεν υπάρχει κυβέρνηση που να μπορεί να λύσει τα προβλήματα από τη μια μέρα στην άλλη, πρέπει να βρεθεί τρόπος, έστω και σε βάθος χρόνου να στηρίζει τα νέα ζευγάρια να αποκτήσουν ιδιόκτητη στέγη ή να νοικιάζουν ένα υποστατικό με νοίκι το οποίο θα είναι σε θέση να πληρώνουν. Όχι να μας λένε πως ο Οργανισμός Χρηματοδότησης Στέγης (ΟΧΣ) προωθεί προγράμματα κατασκευής μερικών δεκάδων οικοδομών, εάν και εφόσον κτιστούν σε βάθος χρόνου, τη στιγμή που το πρόβλημα είναι ήδη οξύ από χθες για χιλιάδες ανθρώπους.  

Πριν μερικά χρόνια, ο πρόεδρος του ΟΧΣ είχε εισηγηθεί την αγορά λυόμενων σπιτιών τα οποία θα μπορούσε να αξιοποιήσει. Και βεβαίως, μιλάμε για λυόμενα κάποιων προδιαγραφών, με σχετικές ανέσεις. Θα μπορούσαν να δημιουργηθούν συνοικισμοί για νέα ζευγάρια, για οικογένειες που χάνουν τα σπίτια τους, για φοιτητές, για μονήρη άτομα, για ηλικιωμένους. Με ένα υποφερτό ενοίκιο ώστε να μπορεί ο ενδιαφερόμενος να το πληρώσει, να ζει αξιοπρεπώς. Να έχει κίνητρο να εργαστεί παρά να απογοητευτεί και να καταφύγει στο ΕΕΕ και να τον χορηγούμε τη στιγμή που θα μπορούσε να εργαστεί, να αποδώσει στη δουλειά και στην κοινωνία και να σκεφτεί να κάνει και κανένα παιδί. Διαφορετικά, οι κυβερνώντες, σημερινοί και αυριανοί, σε μερικά χρόνια θα αναζητούν το λάθος και όσα δεν πλήρωσαν τα τελευταία χρόνια θα τα πληρώσουν (από τις τσέπες μας) με τόκο και εις βάρος της ίδιας της κοινωνίας και του τόπου.