Μέχρι και στον Νιχάτ Ερίμ και το σχέδιο διχοτόμησης του 1956, αναφέρθηκε ο Πρόεδρος Αναστασιάδης στη μεγάλη συνέντευξή του στον Φιλελεύθερο την Κυριακή και μας άφησε άφωνους. Διότι όσα έλεγε ήταν απολύτως ορθά αλλά όταν τα έλεγαν άλλοι ο ίδιος ήταν στη λάθος πλευρά της ιστορίας και τους πετροβολούσε.
Πάντοτε, είπε, οι προσπάθειες των τουρκικών κυβερνήσεων ήταν: «είτε ένα κράτος που μέσα από τους μηχανισμούς θα ελέγχεται από την Τουρκία, είτε με τη δημογραφική αλλοίωση. Και αν δεν επιτυγχάνετο τούτο θα έπρεπε, κατά την τουρκική πολιτική, να υπάρχει ένας έλεγχος μέρους της Κύπρου». Εδώ είναι που αναφέρθηκε και στο ότι «τα δύο κράτη» δεν είναι σημερινό φαινόμενο, «καταγράφεται στις 15 Νοεμβρίου 1983 με την ανακήρυξη του ψευδοκράτους, για να μην ανατρέξω στο 1956 στον Νιχάτ Ερίμ και το σχέδιο για διχοτόμηση της Κύπρου. Και ούτε τυχαίο ήταν το σύνθημα «ταξίμ» που άρχισε να καλλιεργείται από το 1957 και μετά».
Αυτά, όμως, δεν γίνεται να τα ανακάλυψε ο Πρόεδρος τώρα. Ένας τόσο έμπειρος πολιτικός θα έπρεπε να τα γνωρίζει για να πολιτεύεται αναλόγως. Κι όμως! Τώρα τα ανακάλυψε. Όταν ανέλαβε την ευθύνη για την ακρίβεια και όχι όσο βρισκόταν στην αντιπολίτευση. Το ομολόγησε σε άλλο σημείο της συνέντευξης του. «Διαφορετικό είναι να ζεις με την ελπίδα και να καλλιεργείς την ελπίδα», είπε, «και διαφορετικό να διαπιστώνεις στη διάρκεια της διαπραγμάτευσης πως άλλα προσδοκούσες και ανέμενες και άλλα αντιμετωπίζεις. Εκεί είναι που προσγειώνεσαι και κατανοείς ακόμα περισσότερο το πού στοχεύει ο συνομιλητής σου».
Τα επαναλαμβάνω εδώ για να μένουν στην ιστορία. Και για να τα προσέξουν όσοι ακόμα πολιτεύονται όπως πολιτευόταν ο Νίκος Αναστασιάδης πριν διαπιστώσει πως «άλλα προσδοκούσες και ανέμενες και άλλα αντιμετωπίζεις». Ειδικά οι μαθητές του. Διότι είναι οι μαθητές του στο δικό του κόμμα πρώτοι και καλύτεροι, που αγνοούν όσα ο ίδιος έμαθε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για το ταξίμ και τον Νιχάτ Ερίμ. Και ακολουθούν αυτοί που κυβερνούσαν το 2010 και «είχαν το θράσος να αποκαλέσουν τον ηγέτη του μεγαλύτερου κόμματος, τον μέχρι πρότινος συνεργάτη τους, πλασιέ των θέσεων Νταβούτογλου», όπως κατάγγελλε ο ίδιος στις 6/9/2010, απαντώντας στον τότε κυβερνητικό εκπρόσωπο Στέφανο Στεφάνου.
Η αλήθεια είναι πως βγαίνει μεγάλη κωμωδία άμα τα βάζεις όλα μαζί στο καζάνι της ιστορίας και τα ανακατεύεις. Παρότι αξίζουν ιδιαίτερης προσοχής όσα λέει σήμερα ο Νίκος Αναστασιάδης, μετά την προσωπική εμπειρία του, διερωτώμαι γιατί δεν τα λέει στους δικούς του ανθρώπους. Κι αν τα λέει, γιατί συνεχίζουν αυτοί να παριστάνουν πως δεν άκουσαν τίποτε και επιμένουν να πλασάρουν μια δήθεν ρεαλιστική πολιτική προς εξημέρωση του θηρίου.
«Όσοι πιστεύουν», είπε, «ότι μέσα από κινήσεις φιλίας είναι δυνατό να αλλάξουν τα δεδομένα, έχω την εντύπωση ότι ζουν με ψευδαισθήσεις». Εμείς το ξέρουμε και τους το λέμε χρόνια ότι ζουν και πολιτεύονται με ψευδαισθήσεις. Αλλά, σε ποιους το λέει αυτό ο κ. Αναστασιάδης; Να τα πει σε αυτούς που στέκονται δίπλα του και μολύνουν την κοινή γνώμη με σουρεαλιστικές ιδέες, είτε γιατί ανακάλυψαν πως είναι καλύτερα να είμαστε συνεργάτες με τους ισλαμοφασίστες της Άγκυρας παρά εχθροί -λες και είχαμε επιλογή κι επιλέξαμε να είμαστε εχθροί-, είτε για να μας εξηγούν ότι πρέπει να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα της Τουρκίας στην Κύπρο για να βρεθεί λύση. Αυτοί είναι που ζουν με ψευδαισθήσεις, όπως ζούσε και ο ίδιος πριν προσγειωθεί και κατανοήσει «ακόμα περισσότερο το πού στοχεύει ο συνομιλητής σου».
Πάντως, για να λέμε την αλήθεια, ο Νίκος Αναστασιάδης απέδειξε πως είναι πολιτικός που έστω και αργά μπόρεσε να αντιληφθεί πού στο καλό μας οδηγούν οι ψευδαισθήσεις. Το ερώτημα είναι τι προλαβαίνουμε να σώσουμε μετά από τόσα χρόνια πολιτικών με «κινήσεις φιλίας» και τίποτε άλλο; Και τι μπορούν να αλλάξουν οι τρεις βασικοί υποψήφιοι της δικής του σχολής; Ποιος από αυτούς έχει αντιληφθεί αυτά που λέει σήμερα ο Πρόεδρος και δεν θα επαναλάβει την ίδια πορεία; Για να μην έρθει σε δέκα χρόνια να μας λέει για εκείνους που ζουν με ψευδαισθήσεις!
