Είναι πια μεγάλη κοροϊδία, και υποκρισία, να επαναλαμβάνουν όλοι, κόμματα και υποψήφιοι, πόσο επείγουσες είναι οι διαπραγματεύσεις, και πόσο θα επιδιώξουν όλοι, από την πρώτη μέρα της εκλογής τους, την επιστροφή στις διαπραγματεύσεις. Παρουσιάζουν ένα όραμα (κοινό αλλά με διαφορετική διατύπωση ο καθένας) για μια νέα Κύπρο, με ενωμένο κράτος, ενωμένο λαό, χωρίς κατοχικό στρατό και εγγυήσεις, μία κυριαρχία, μία ΔΔΟ…

Ουδείς μπαίνει στον κόπο να εξηγήσει τι θα κάνει πρακτικά, τι θα αλλάξει όταν αλλάξει ο Πρόεδρος, μέσα στις σημερινές συνθήκες. Όλοι έχουν όραμα. Αλλά, όραμα έχει κι ένας αρχιτέκτονας που αναλαμβάνει να κτίσει έναν πύργο στην παραλία της Λεμεσού. Κάθεται και κάνει τις μελέτες και τα σχέδιά του από τα θεμέλια μέχρι την ταράτσα και μετά ξεκινά τα κτίσματα. Όραμα έχει κι ένας σκηνοθέτης που θα παρουσιάσει μια παράσταση. Κι αυτός κάθεται και μελετά το σενάριο, κτίζει σε μια πρακτική βάση την ιδέα, ετοιμάζει τα πλάνα του και μετά ξεκινά δουλειά για να υλοποιηθεί το όραμα. Μόνο στην πολιτική ακούμε οράματα, χωρίς κανένα θεμέλιο και χωρίς κανένα πλάνο υλοποίησης. Φτάνει να ξεφουρνίζονται οράματα κι ας μην υλοποιηθούν ποτέ.

Αλήθεια, πιστεύει κανένας ότι με τον Ερντογάν στην Τουρκία και τον Τατάρ με τους γκρίζους λύκους του στα κατεχόμενα, υπάρχει περιθώριο να γίνει διαπραγμάτευση προς όφελος της Κύπρου; Και ειδικά πριν από τις εκλογές στην Τουρκία, τον Ιούνιο του 23, για τις οποίες όλοι ξέρουμε τι κάνει ο Ερντογάν και όλοι ανησυχούμε για το τι μπορεί να κάνει ακόμα (και σε βάρος μας) για να τις κερδίσει. Πέρα από το να λένε οι πολιτικοί μας ότι θέλουν διαπραγματεύσεις και ότι εμμένουν στη λύση της ΔΔΟ, τίποτε άλλο δεν μπορούν να κάνουν; Μοιάζουν να βρίσκονται σε βάλτο. Και μαζί τους παρασύρουν όλους μας, και την πατρίδα μας.

Αλλά, ποιο νόημα έχει αυτή τη στιγμή να παρουσιάζονται όλοι διαπρύσιοι κήρυκες της επανέναρξης των διαπραγματεύσεων; Ποιο νόημα έχει, αυτή τη στιγμή επαναλαμβάνω, να ζητούν παρέμβαση από Ευρωπαίους ηγέτες (όπως έκανε πρόσφατα ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, που πήγε στη Γαλλία και στη Γερμανία), ώστε να πεισθεί ο Ερντογάν να επιστρέψει στις διαπραγματεύσεις; Υπάρχει περίπτωση να το κάνει πριν τις εκλογές, που είναι σε εφτά μήνες; Άσε, δηλαδή, που αυτό μπορεί από ξένους να εκληφθεί ότι είμαστε διατεθειμένοι να διαπραγματευθούμε στη βάση που εκείνος θέτει στο τραπέζι. Των δύο κρατών και της αναγνώρισης του ψευδοκράτους.

Το γεγονός είναι ότι με όλες τις φασιστικές του ενέργειες ο Ερντογάν είναι εκτεθειμένος στη διεθνή κοινότητα. Παρόλο που ηγέτες τον «χαϊδεύουν» λόγω οικονομικών συμφερόντων (μην τα επαναλαμβάνουμε), οι λαοί βλέπουν και δυσφορούν για το δικτατορικό του καθεστώς. Η καταδίκη σε φυλάκιση του δημάρχου Κωνσταντινούπολης, Εκρέμ Ιμάμογλου, ενέτεινε την κατακραυγή. Προστέθηκε στις φυλακίσεις του επιχειρηματία ακτιβιστή Οσμάν Καβαλά, του Κούρδου ηγέτη Σελαχατίν Ντεμιρτάς, δημοσιογράφων, βουλευτών και όσων θεωρεί πολιτικούς αντιπάλους και θέλει να τους εξουδετερώσει πριν τις εκλογές.

Όλα αυτά αλλά και για όσα κάνει στην Κύπρο, με την εξαφάνιση της τουρκοκυπριακής κοινότητας, τη δικτατόρευση πολιτών της Κυπριακής Δημοκρατίας και της ΕΕ, δηλαδή των Τουρκοκυπρίων, τις στρατιωτικές βάσεις που στήνει, τις καταστροφές πολιτιστικής και θρησκευτικής κληρονομιάς, ακόμα και τις οικολογικές καταστροφές (εκτός, φυσικά, τα πρόσφατα με την Αμμόχωστο), θα έπρεπε να τα κάνει η ηγεσία μας ένα πακέτο και να πάει στα Ηνωμένα Έθνη και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, να ενημερώσει επίσημα και μεγαλόφωνα ότι δεν πρόκειται να πάει σε διαπραγματεύσεις υπό αυτές τις συνθήκες. Ότι, δηλαδή, δεν μπορεί να διαπραγματεύεται με έναν δικτάτορα και με τον εγκάθετο του, οι οποίοι ανακοινώνουν στα Ηνωμένα Έθνη ότι γράφουν στα παλιά τους παπούτσια τις αποφάσεις, τα ψηφίσματα και τις νουθεσίες τους. Δεν είναι εμείς που αρνούμαστε να προχωρήσουμε σε λύση με βάση τις αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών. Ασχέτως, αν βγάζουμε και μόνοι μας τα μάτια μας με αλληλοκατηγορίες εσωτερικής κατανάλωσης.

Ακόμα και αν προτάσσαμε την καταδυνάστευση και τον αφανισμό τής τ/κ κοινότητας, με δεκάδες παραδείγματα -οι ίδιοι τα καταγγέλλουν-, θα μπορούσαμε πιο αποτελεσματικά να πετύχουμε την προσοχή της διεθνούς κοινότητας, παρά να κλαψουρίζουμε ότι θέλουμε διαπραγματεύσεις και ΔΔΟ και παραμύθια. Με ποιον να τις κάνουμε τις διαπραγματεύσεις και πότε; Με ποιον να συμφωνήσουμε τη ΔΔΟ; Με τον Τατάρ ή με τον Αρικλί; Ή με τον ισλαμοφασίστα;