«Οι εκλογικές αναμετρήσεις από το 2013 και εντεύθεν, έχουν μεν καταρρίψει έναν εκ των δημοφιλών μύθων της κυπριακής πολιτικής ζωής – αυτόν που ήθελε τους αριστερούς να υπακούν στο κόμμα τυφλά («αρνιά» τους αποκαλούσαν στην καθομιλουμένη), που «ό,τι τους πει κάνουν»-  κατέδειξαν ωστόσο το σοβαρότατο πρόβλημα που αντιμετωπίζει το ΑΚΕΛ, που είδε τα ποσοστά του να αγγίζουν πεδίο χαμηλού βαρομετρικού. Αν μη τι άλλο, μετά από οκτώ χρόνια διακυβέρνησης Νίκου Αναστασιάδη, δεν περιμένεις ότι η αντιπολίτευση μετρά μεγαλύτερες απώλειες σε ψηφοφόρους απ’ ό,τι το κυβερνών κόμμα, ούτε ότι ο Αβέρωφ Νεοφύτου θα διανοείτο να ξεστομίζει όσα, κάτω από το γεφύρι της Άρτας στην πρωτεύουσα, έλεγε τις προάλλες: «Αν ρωτήσετε τους πολίτες ποιοι μπορούν να κουμαντάρουν, για να φτιάξουν την Κύπρο του αύριο, ο ΔΗΣΥ είναι η εγγύηση της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής σταθερότητας…».

Αυτά γράφαμε μεταξύ άλλων την Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2021 κάτω από τον τίτλο: «Το στοίχημα του Στεφάνου Στεφάνου». Ένα κείμενο που, κατά πώς εξελίσσονται οι προεκλογικές διεργασίες, αν ξαναγραφόταν σήμερα ενδεχομένως ο τίτλος να δεχόταν την πρόσθεση της λέξης «χαμένο» για να ανταποκρίνεται στα νέα δεδομένα, εάν λάβουμε υπόψη και την πρόσφατη δημοσκόπηση της «Καθημερινής» όπου ένα αξιοπρόσεκτο ποσοστό αριστερών (και πολλών μάλιστα αποστασιοποιημένων) όχι μόνο δεν επιλέγουν το κόμμα τους, όχι μόνο δεν επαναπατρίζονται, αλλά στρέφεται προς τον Νίκο Χριστοδουλίδη.

Σύμφωνα με το αφήγημα του ΑΚΕΛ, η κυβέρνηση Νίκου Αναστασιάδη και του Δημοκρατικού Συναγερμού είναι η πιο διεφθαρμένη που έζησε ο τόπος, έχει κάνει τη χώρα διεθνώς ρεζίλι, το όποιο success story περηφανεύεται ότι πέτυχε στην οικονομία, δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα και σίγουρα δεν αντανακλάται στα νοικοκυριά και στους απλούς ανθρώπους που ζουν με τρεις κι εξήντα. Στο δε Κυπριακό, ο δείκτης του ρολογιού έχει καλύψει το περιβόητο πεντάλεπτο – «στο παραπέντε»- που συνηθίζαμε να λέμε ότι βρισκόμασταν,  και πλέον διανύουμε χρόνο μιας νέας, οδυνηρής και πιθανότατα μην αναστρέψιμης κατάστασης.

Και τι πράττει όλον αυτόν τον καιρό το μεγαλύτερο κόμμα της αντιπολίτευσης προς αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης;

Εδώ και ένα μήνα, το μεγαλύτερο κόμμα της αντιπολίτευσης συζητά με το Δημοκρατικό Κόμμα του Νικόλα Παπαδόπουλου, όχι για το τι μέλλει γενέσθαι στον τόπο αυτόν, που δυστύχησε να έχει μέτριους και ανερμάτιστους πολιτικούς που στόχο είχαν να δκιαβαίνουν από πενταετία σε πενταετία, μεταχειριζόμενοι ποικιλόμορφα μοντέλα νομής της εξουσίας, αλλά για το πρόσωπο που θα ηγηθεί τη προσπάθειας. Όχι για το κοστούμι, αλλά για τον γαμπρό.

Ακόμα, όμως, κι αν προσπεράσουμε το ζητούμενο, το διακύβευμα, που για εμάς τους πολίτες δεν (θα έπρεπε να) εξαντλείται απλά και μόνο στο σύνθημα «απαλλαγή του τόπου από την κυβέρνηση της δεξιάς», ευελπιστώντας ότι κάποια στιγμή  θα φτάσουμε και στο «διά ταύτα», στο περιεχόμενο της περιβόητης «αλλαγής»,  φευ. Ο ένας βρωμάει στους μεν, ο άλλος ξινίζει στους δε, προσπερνώντας ακόμα και ικανότατα πρόσωπα, παγιδευμένοι σε αγκυλώσεις, ενδεχομένως όμως και παρασκηνιακές μεθοδεύσεις.

Ο μεν Νικόλας Παπαδόπουλος έχει, βεβαίως, καβάτζα. Το δήλωσε άλλωστε προ πολλού: είτε κυβέρνηση, είτε συγκυβέρνηση και οι εξελίξεις -με τα θετικά και τα αρνητικά τους – ευνοούν. Και είτε θα ανέβει στο άρμα όπου ήδη βρίσκονται πολλοί, γνωστοί και άγνωστοι, με τον  πρώην υπουργό των εξωτερικών επικεφαλής  -σιγουράκι λένε οι δικοί του, στα στοιχήματα- είτε θα κατέλθει μόνος και θα διαπραγματευτεί το ποσοστό του στον δεύτερο γύρο – σενάριο, όμως, που ενδεχομένως να κρύβει δυσάρεστες εκπλήξεις από… σύνοικα στοιχεία.

Το ΑΚΕΛ; Εάν η δυστοκία αφορούσε στις θέσεις και στο πρόγραμμα, κατανοητό. Όμως το τρίο – ΔΗΚΟ, ΑΚΕΛ, υποψήφιος-  απαιτεί πρωτίστως ευλυγισία. Παρόλο που εκ προοιμίου έχεις κατά νου ότι μια από κοινού και με αξιώσεις διεκδίκηση της προεδρίας, συνεπάγεται συμβιβασμούς. Εάν, λοιπόν, είσαι διατεθειμένος να προβείς σ’ αυτούς, σ’ ό,τι αφορά το προεκλογικό πρόγραμμα του υποψηφίου, συνεργαζόμενος με το ΔΗΚΟ του Νικόλα Παπαδόπουλο που, όπως θα έλεγε και ο Άντρος, «καλά γνωστές είναι οι θέσεις του» τόσο στο Κυπριακό όσο και στην οικονομία, τότε πως δικαιολογείται η δυστοκία στο πρόσωπο;

Προκύπτει, λοιπόν, το εξής βασικό ερώτημα: Το ΑΚΕΛ ενδιαφέρεται να κυβερνήσει ή να εξασφαλίσει αξιοπρεπή ποσοστά;

Ελεύθερα, 3.4.2022.