Ξαφνικά τα πάντα γύρω μας υπέκυψαν στον νόμο της αγοράς και προσαρμόστηκαν στις ανάγκες της καραντίνας: Tσουρέκια delivery, φλαούνες online, πασχαλινό πιάτο με σούβλα και τα λοιπά εδέσματα στο σπίτι με ένα τηλεφώνημα, να μην μας λείψει τίποτε. Και λαμπάδες και κόκκινα αυγουλάκια και αυτό και εκείνο, ένα κλικ αρκεί και το γιορτινό τραπέζι είναι και φέτος πλούσιο σε είδη κι ας είναι φτωχό σε παρουσίες.
Ευτυχώς που η πίστη δεν σερβίρεται και δεν παραγγέλλεται, διαφορετικά θα το βλέπαμε κι αυτό στην digital εποχή μας, που όλα τα κάνει για τον σύγχρονο άνθρωπο, αρκεί να είναι κάτοχος visa card με το ανάλογο ποσό διαθέσιμο.
Delivery Ανάσταση δεν γίνεται, τουλάχιστον ακόμη. Ποιος ξέρει ίσως γίνει κι αυτό κάποτε, όταν η τεχνολογία θα φθάσει στο σημείο να προσφέρει οn demand όλα εκείνα που σημαίνουν Πάσχα για όσους ευτυχήσαμε να ζήσουμε τον περασμένο αιώνα, τότε που η Άνοιξη είχε χρώμα και άρωμα, τότε που οι άνθρωποι άσπριζαν τα σπίτια τους για να υποδεχθούν τις γιορτές, τότε που Πάσχα σήμαινε ένα καινούργιο παντελόνι, ένα ζευγάρι παπούτσια, ένα δώρο.
Ευτυχείς όσοι αξιώθηκαν να περάσουν Πάσχα σε χωριό, εκεί όπου ο ιερέας περίμενε όλους τους κατοίκους της κοινότητας για να πει τον «καλό λόγο» και να στείλει το σύνθημα για τριήμερη γιορτή στην πλατεία της κοινότητας, με τους ανθρώπους να προσμένουν με ανυπομονησία το καθεχρονικό ραντεβού για το «Χριστός Ανέστη» και το «Αληθώς», όχι με τη μορφή φολκλορικής ευχής αλλά σαν ουσιαστική έκφραση της ακλόνητης πεποίθησης ότι η ζωή κατισχύει του θανάτου.
Μεγάλη Δευτέρα σήμερα, διαφορετική από κάθε άλλη φορά, γίνεται αφορμή και αιτία ώστε οι σκέψεις μας να στρέφονται στους ανθρώπους που έχουν ανάγκη, σε όλους εκείνους που δοκιμάζονται και χρειάζονται φροντίδα, στήριξη και στοργή, όλα εκείνα που συναποτελούν το μήνυμα των ημερών. Αλληλεγγύη και αγάπη είναι οι λέξεις που αποκτούν νόημα και περιεχόμενο τέτοιες στιγμές, που ο ένας θα πρέπει να λειτουργεί σαν αποκούμπι για τον άλλο και όλοι μαζί να δίδουμε αξία στην έννοια της κοινότητας και της κοινωνίας. Αυτή η δύσκολη ώρα προσφέρεται επίσης ώστε να συνειδητοποιήσουμε ότι το κράτος δεν είναι κάτι απρόσωπο και ξένο. Κράτος είμαστε όλοι εμείς, εμείς το συντηρούμε, εμείς το συναποτελούμε, ώστε να μεριμνεί για όλα εκείνα που δεν μπορούμε να εξασφαλίσουμε από μόνοι μας: Για την υγεία μας, για την ασφάλειά μας, για την παιδεία μας.
Μακάρι αυτό που βιώνουμε να μας βοηθήσει να δούμε τις πραγματικές αξίες της ζωής, να θέσουμε προτεραιότητες, να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Εν τέλει, αυτό έχει σημασία.
