Ένα πλοίο είναι αγκυροβολημένο μεταξύ Μάλτας και Ιταλίας εδώ και δυο βδομάδες με 356 επιβάτες, οι οποίοι δεν μπορούν να αποβιβαστούν πουθενά. Καμία χώρα δεν τους θέλει στο έδαφος της, ενώ η Ιταλία, η οποία αποτελεί μία από τις χώρες που δέχεται τους πιο μεγάλους αριθμούς προσφύγων και άλλων διασωθέντων στη Μεσόγειο, βρίσκεται μόνιμα στο στόχαστρο για τη σκληρή στάση της. Δεν είναι η πρώτη φορά. Πλοία μη κυβερνητικών οργανώσεων που κάνουν διασωστικές περιπολίες στη Μεσόγειο βρίσκονται σε διαρκή διαμάχη με την ακροδεξιά κυβέρνηση της Ιταλίας. Στο μεταξύ, οι προμήθειες σε φαγητό και νερό στο πλοίο λιγοστεύουν. «Ένα πλοίο διασώσεων είναι σαν ασθενοφόρο. Οι άνθρωποι θα πρέπει να μεταφέρονται με αυτό, όχι να ζουν εκεί», δηλώνει ο διευθυντής επιχειρήσεων της «Μεσόγειος SOS», Φρεντερίκ Πενάρ.
Σε κάποιες δεκαετίες, αν υπάρχει Χόλιγουντ, η ιστορία του «Ocean Viking» με τους 356 επιβάτες θα αποτελεί το θέμα ταινίας. Όπως και πολλών άλλων μεταναστών που είτε έχουν φτάσει σε ασφαλές έδαφος και ζουν το όνειρο, είτε που χάθηκαν στα μισά του δρόμου. Θα γίνουν μελιστάλακτες ταινίες για γονείς που ψάχνουν τα παιδιά τους, για παιδιά που στάλθηκαν ασυνόδευτα στη γη της επαγγελίας και μεγαλώνοντας έψαξαν τους γονείς τους. Όλοι αυτοί οι ανεπιθύμητοι θα αποκτήσουν πρόσωπο. Το οποίο θα δουν οι επόμενες γενιές και θα συγκινηθούν. Γιατί είναι άλλο να μαθαίνεις πως πνίγηκαν στη Μεσόγειο κάποιες δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων που προσπάθησαν να διαφύγουν από την χώρα τους κι είναι άλλο να ταυτίζεσαι με την ιστορία του ενός. Να παρακολουθείς τα συναισθήματα του και να αντιλαμβάνεσαι πως είναι ίδια με τα δικά σου.
Οι επόμενες γενιές θα αναρωτιούνται πώς ήταν οι άνθρωποι τότε (σήμερα) ώστε άντεχαν να συμβαίνει ένα τόσο μεγάλο κακό δίπλα τους. Όπως αναρωτιούνται κι οι δικές μας γενιές, πώς ζούσαν οι άνθρωποι όταν δίπλα τους εξοντώνονταν οι Εβραίοι, όταν γινόταν η γενοκτονία των Αρμενίων… Πώς τα κατάφερναν να συνεχίζουν τις ζωές τους ενώ δίπλα τους συντελούνταν τόσο μεγάλα δεινά; Πώς τα καταφέρνουμε, αλήθεια; Απλά δεν ακούμε, δεν βλέπουμε. Έχουμε πειστεί πως δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να αποτρέψουμε το κακό. Έχουμε πειστεί ακόμα πως όλοι αυτοί αποτελούν απειλή για τα όσα απολαμβάνουμε. Γι’ αυτό θα ήταν καλύτερα να αφήνονταν να πνιγούν, να μην φθάσουν στην πόρτα μας αναγκάζοντας μας να τους δεχτούμε. Τώρα, τις ευαισθησίες μας μπορούν να διεγείρουν οι ανεπιθύμητοι των προηγούμενων εποχών, οι οποίοι δεν απειλούν τίποτα από την καθημερινότητα μας.
