Το σκηνικό ντροπής του εξάχρονου αγοριού στη Συρία, του οποίου το άψυχο κορμάκι θεάθηκε να κείτεται άπνουν επί του εδάφους, μετά από τους ανελέητους βομβαρδισμούς που εξαπέλυσε εκ νέου με τον πιο αιμοσταγή τρόπο στο έδαφος της χώρας η Τουρκία, θα λέγαμε ότι δίνει την πιο ισχυρή μαρτυρία για την αδίστακτη «εκτέλεση» του ίδιου του ανθρώπινου πολιτισμού. Εκείνο που θεάται στο βάθος της σκηνής και πίσω από την φρικιαστική εικόνα, είναι το πτώμα της ίδιας της ανθρωπότητας, η οποία ουσιαστικά είναι δομημένη σε ψεύτικες βιτρίνες και σε πύργους μιας απροσμέτρητης αλαζονείας και αβάστακτης υποκρισίας. Πρόκειται γι’ άλλη μια ακόμα απόδειξη ότι μπροστά σε ψυχρούς υπολογισμούς και ισοζύγια συμφερόντων, αποτελεί μια μικρή και μόνο παρωνυχίδα η αξία και ο σεβασμός της ανθρώπινης ζωής. Ιδιαίτερα, μάλιστα, σε περιπτώσεις μικρών παιδιών, που έχουν την ατυχία να εισπράττουν τόσο νωρίς απαγορευτικό του δικαιώματος στη ζωή και να είναι είδος πολυτελείας γι’ αυτά να μπορούν να ρίχνουν τα αθώα βλέμματα τους σε πιο ανθρώπινους και αξιοπρεπείς ορίζοντες.
Δεν είναι, βέβαια, πρωτοφανής ή ακόμα και σπάνια η εικόνα του ονείδους που παρελαύνει ως οικτρό θέαμα σ’ όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη. Υπήρξαν εξίσου σκληρές και απάνθρωπες και στο παρελθόν. Είναι σίγουρο ότι θα επακολουθήσουν και πολλές άλλες στο μέλλον, ακόμα πιο εμπλουτισμένες από την ασυνειδησία και την απανθρωπιά. Η σήψη στο πτώμα του ανθρώπινου πολιτισμού είναι σε τόσο προχωρημένη μορφή που σιγά-σιγά γίνονται κι αυτές εικόνες της καθημερινότητας και της ρουτίνας, αν όχι και της «κανονικότητας» του σήμερα. Μέχρις εδώ φτάνει η κατάντια όλων εκείνων, οι οποίοι, κατά τα άλλα, επαίρονται και κομπάζουν για τα υψηλά επιτεύγματα και τα απείρου κάλλους κατορθώματά τους. Τόσο υψηλά, μάλιστα, που αδυνατούν να προστατεύσουν ακόμα και τη ζωή μικρών παιδιών, τα οποία εγκαταλείπουν στο έλεος μιας σχιζοφρένειας που μετατρέπει τον κόσμο σε μια απέραντη κόλαση.
Ζούμε, δυστυχώς, σ’ ένα κόσμο, που μόνο κόσμος δεν είναι. Πλημμυρίζει από παντού η ασχήμια και η ακοσμία. Προ πολλού έχει εκπέσει στα έσχατα επίπεδα καταβαράθρωσης και εξευτελισμού. Ακόμα κι αυτοί οι διεθνείς οργανισμοί που στήθηκαν κάποτε για τη διασφάλιση δήθεν των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, πέραν από κάποιες νερόβραστες ανακοινώσεις ή και σχεδόν ουδέτερες καταδίκες, φαίνεται να παρακολουθούν εκ του απαθούς όλα όσα εκτυλίσσονται τόσο εφιαλτικά σε εύθραυστες περιοχές, όπως της γειτονικής μας Συρίας. Αρκεί γι’ αυτούς να διατηρούνται κάποιες ισορροπίες δυνάμεων και συμφερόντων. Και κυρίως να βολεύονται όλα στην αρχή του «μη μου τους κύκλους τάραττε»… Απ’ εκεί και πέρα ο όλεθρος και η φρίκη του πολέμου που βιώνουν καθημερινά τα εκατομμύρια θύματα των όποιων παρανοϊκών και σχιζοφρενών που καταφεύγουν τόσο αδίστακτα στη μέθοδο του ξεπαστρέματος ανθρωπίνων ζωών, με συνοπτικές μάλιστα διαδικασίες και μέσα από τις πλέον φρικιαστικές μεθόδους, δεν μπορούν να χαλούν την ησυχία μας σ’ ένα κόσμο τόσο «αγγελικά» φτιαγμένο… Να τον χαιρόμαστε!
