Πριν πέντε – έξι χρόνια δεν γνωρίζαμε. Πιαστήκαμε εξ απροόπτου και μάλιστα θεωρήσαμε πως γίναμε το πειραματόζωο της Ευρώπης. Είδαμε τη Λαϊκή Τράπεζα να καταρρέει, τα παραρτήματα των τραπεζών στην Ελλάδα να παραχωρούνται σχεδόν δωρεάν σε ελλαδική τράπεζα η οποία σύντομα άλλαξε όνομα και εξαφανίστηκε από τον χάρτη μας. Είδαμε τις Κυπριακές Αερογραμμές να βάζουν λουκέτο χωρίς να απομένει τίποτα να πουληθεί εκτός από το σήμα του αγρινού και χιλιάδες άνθρωποι από όλους τους τομείς να περνούν στην ανεργία. Δεν πέρασαν δεκαετίες, ούτε άλλαξαν γενιές για να ξεχαστούν όλα αυτά. Κι όμως.
Σήμερα, μετά από ένα τέτοιο πάθημα, βλέπουμε τον Συνεργατισμό να παραχωρείται στην ουσία σε μια άλλη τράπεζα μπας και διασωθούν οι καταθέσεις του κόσμου, αλλά να μην βγάζουμε άχνα. Λες και κρατάμε την αναπνοή μας από φόβο για τα χειρότερα. Στα παραπολιτικά των ΜΜΕ αναφέρονται τα ποσά που δόθηκαν μέχρι σήμερα, είτε άμεσα, είτε έμμεσα, για στήριξη του Συνεργατισμού, αλλά κανείς δεν δείχνει να σοκάρεται και πολύ περισσότερο κανείς δεν ζητά ευθύνες. Τα ποσά αυτά φυσικά θα τα πληρώσουμε έμμεσα οι πολίτες. Από τους φόρους μας. Από έργα που ίσως γίνονταν, αλλά δεν θα γίνουν γιατί η προτεραιότητα είναι η διάσωση του τραπεζικού συστήματος. Ξανά.
Πού πήγαν όλοι εκείνοι οι οικονομολόγοι που ανέλυαν τότε τα γεγονότα; Τι πήγε τόσο λάθος για να επαναλαμβάνεται ένα παρόμοιο σκηνικό; Τότε έφταιγε ο κακός που ήρθε από τα ξένα και μοίραζε εκατομμύρια στους φίλους του τους εφοπλιστές ως δανεικά κι αγύριστα. Έφταιγε ο Πρόεδρος που δεν τολμούσε να πάρει μέτρα, καθώς κι ο γενικός τραπεζίτης που δεν μιλιόταν με τον Πρόεδρο. Σήμερα, που δεν υπάρχει ο κακός που πάντα χρειαζόμαστε για να του ρίχνουμε ευθύνες, κι ο Πρόεδρος είναι έμπειρος σε όλα τούτα, τι φταίει, ποιος φταίει; Τη διοικήτρια της Κεντρικής Τράπεζας είναι αλήθεια πως πάει πολύς καιρός να την ακούσουμε, αλλά μάλλον δεν μπορεί να της φορτώσουμε την αποκλειστική ευθύνη.
Τότε μιλούσαμε για καμένη γη. Την οποία ανέλαβε ο ηγέτης που ήξερε από κρίσεις, να την πρασινίσει. Και πέντε χρόνια δεν είναι μικρό διάστημα για να γυρίσει κάποιος σελίδα. Και ταυτόχρονα δεν είναι μεγάλο διάστημα για να ξεχάσει τα παθήματα και να μην τα επαναλάβει. Κι όμως το βουλιάξαμε κι αυτό το καράβι. Ούτε αγρινό δεν έχει στα περιουσιακά του στοιχεία για να πουληθεί και να παραμείνει, αν μη τι άλλο, ως ανάμνηση.
