Μια χαρά περνούσαμε με τις λιγοστές βροχές μας. Κάναμε τις παρελάσεις μας χωρίς απρόβλεπτα, χαιρόμασταν άμα γέμιζαν οι φράκτες νερό και ψήναμε σούβλες για να το γιορτάσουμε, ξέραμε τι να φορέσουμε και είχαμε να λέμε πως ζούμε σε έναν τόπο όπου οι 300 από τις 365 μέρες του χρόνου είναι ηλιόλουστες. Τώρα, ακόμα κι η Μετεωρολογική Υπηρεσία έχει συγχυστεί. Καλού κακού εκδίδει μία κίτρινη προειδοποίηση. Το κίτρινο είναι ένα χρώμα που ταιριάζει σε πολλές συνθήκες: Και με ήλιο και με βροχή.
Έτσι, λοιπόν, εκεί που δεν χρειαζόμασταν καν ομπρέλα, τώρα φεύγουμε από το σπίτι και είναι καλοκαίρι και μέχρι να επιστρέψουμε το σπίτι έχει πλημμυρίσει. Σταθμεύεις για έναν καφέ στην πόλη (δεν έχει σημασία ποια πόλη, όλες επιφυλάσσουν εκπλήξεις) και μέχρι να πιεις τον καφέ το αυτοκίνητό σου έχει βυθιστεί στο νερό. Και το χειρότερο, άμα τα πάθουμε όλα αυτά (και χάσουμε και την παρέλαση), έχουμε -σαν κερασάκι στην τούρτα- να υποστούμε και τις δηλώσεις των δημοτικών αρχόντων.
Ο ένας λέει «φανταστείτε τι θα συνέβαινε αν δεν έκανα τα έργα που έκανα». Ο άλλος λέει «φταίνε οι προηγούμενοι που δεν μερίμνησαν». Ο άλλος τα ρίχνει στα έντονα καιρικά φαινόμενα κι ο άλλος στα τμήματα της κυβέρνησης. Κι όλοι μαζί στους πολίτες που δεν καθαρίζουν τις σχάρες των αγωγών για τα όμβρια ύδατα, που πετάνε πράγματα σε χείμαρρους, που σταθμεύουν κάτω από δέντρα… Φταίνε οι πάντες εκτός από τους ίδιους. Αυτοί έχουν τις λύσεις. Στα χαρτιά όμως. Ο ένας θα κάνει λίμνες όπου θα καταλήγει το νερό της βροχής, ο άλλος θα φτιάξει γεφύρια, ο άλλος θα προχωρήσει σε εκβάθυνση χειμάρρων ώστε να παγιδεύονται στον πυθμένα μεγάλα αντικείμενα και να μην κλείνουν τη δίοδο του νερού.
Μέχρι όμως να γίνουν όλα αυτά, καλύτερα να κάνουμε δέηση ζητώντας να σταματήσουν για λίγο οι βροχές. Για 5-10 χρόνια τουλάχιστον μέχρι να καταφέρουμε να υλοποιήσουμε τα έργα. Γιατί άλλο να τα σκέφτεσαι και να τα λες κι άλλο να τα υλοποιείς. Αυτή τη χρονική διάρκεια σκέφτηκαν προφανώς κι οι καταστηματάρχες της Λήδρας – Ονασαγόρου και αρνήθηκαν να αρχίσουν έργα στην περιοχή (όπως λέει ο δήμαρχος ρίχνοντάς τους το γάντι). Βλέποντας τα έργα στη Στασικράτους να μην τελειώνουν και τα καταστήματα να κλείνουν το ένα μετά το άλλο, οι άνθρωποι μεταξύ γκρεμού και ρέματος, προτίμησαν το ρέμα. Τώρα που το ρέμα τα πήρε όλα, δεν ξέρουμε τι θα προτιμήσουν. Σίγουρα όμως υπάρχουν κι άλλες εναλλακτικές πέραν του γκρεμού και του ρέματος.
