Η Διάσκεψη για το Μέλλον της Ευρώπης ενέκρινε χθες τη ριζική αναθεώρηση συνθηκών της ΕΕ: Τέλος της ομοφωνίας, κατάργηση του βέτο, δημιουργία ενιαίου ευρωπαϊκού στρατού, έναρξη των Μικτών Ενόπλων Δυνάμεων της Ένωσης, διακρατικές λίστες (στοιχεία) και πολλές άλλες μεταρρυθμίσεις,….
Ίσως η καλύτερη είδηση εδώ και πολύ καιρό. Έρχεται, μάλιστα, μια μέρα αφότου η πρώην Επίτροπος της Ελλάδος, Άννα Διαμαντοπούλου, με αφορμή ότι λίγες μέρες πριν Σουηδία και Δανία κατηγόρησαν τη Ρωσία για παραβιάσεις του εναέριου χώρου τους και καλούσαν τους Ρώσους πρεσβευτές σε Στοκχόλμη και Κοπεγχάγη για εξηγήσεις, έγραφε σκωπτικά στο twitter: «Δεν συνηθίζω την ειρωνεία και μάλιστα σε τέτοια θέματα, αλλά: Καλώς’ τα τά παιδιά! Ευρωπαϊκή Άμυνα! Ευρωπαϊκά Σύνορα! Τώρα!». Αμήν και πότε!
Για πολλούς η «πολιτική επικοινωνία» είναι ένας γενικός, ίσως και πολύ ασαφής όρος. Όχι για τον πολιτικό επιστήμονα, Λευτέρη Κουσούλη, ο οποίος πέρα από διαπιστώσεις, ερμηνείες και αναλύσεις δεδομένων, πάντα υποστηρίζει τα επιχειρήματά του και με προτάσεις. Τον τελευταίο καιρό, που στην Ελλάδα ερχόμαστε όλο και πιο συχνά πρόσωπο-με-πρόσωπα με την ασχήμια (σε συμπεριφορές, πράξεις, λεγόμενα), ο Κουσούλης με 51 μόνο λέξεις και προτείνει αυτό:
«Ένα Υπουργείο Αισθητικής. Να θέσει στο δημόσιο χώρο, με φωνή δυνατή, τη ζωτική ανάγκη Πολιτισμού. Προστασίας του ωραίου. Να φέρει την αξία του στο ύψος που του πρέπει. Να φωτίσει αυτό το αγαθό ως ζωοποιό και μεγάλο. Να αναλάβει το έργο να αντισταθεί στους οπαδούς της ασχήμιας».
Μεγάλο, πράγματι, το φάσμα της ασχήμιας – άμεσα συνυφασμένης και με την βία. Βία δεν είναι μόνο να σκοτώνεις έναν άνθρωπο στα καλά – καθούμενα, να του ρίχνεις βιτριόλι στο πρόσωπο, να δολοφονείς μικρά παιδιά, να βιάζεις ανηλίκους και ανήλικες, να κλωτσάς ζώα, να σφάζεις γατάκια, να πυροβολείς τον σκύλο σου λίγο μετά που σκότωσες τη γυναίκα σου μπροστά στο παιδί σου…
Τη βία και ασχήμια βιώνουμε σχεδόν καθημερινά: Από τους καμικάζι της νύχτας (με πειραγμένες μοτοσυκλέτες και αυτοκίνητα) μέχρι το bullying από ισχυρότερους, μέχρι και την οχλαγωγία της διασκέδασης ως και την υπεροψία επωφελούμενων από εξουσία και διαφθορά.
Τα εισπράττουμε ακόμα και μέσω δημοφιλών τηλεοπτικών παιχνιδιών, όπως το «Survivor», το «Master Chef» και άλλα πολλά. Στο «Survivor» της Αμερικής, δεν θα δεις ποτέ την εκτός αθλημάτων σφαγή που γίνεται μεταξύ παικτών και παικτριών. Βλέπεις φοβερές μάχες στους «στίβους», και ήθος εκτός αυτών. Το ίδιο και στο «Master Chef» της Αυστραλίας, που είναι ένας κανονικός διαγωνισμός υψηλής μαγειρικής και όχι κατινίστικου καβγά. Τα ελληνικά παιχνίδια βασίζουν την τηλεθέασή τους ακριβώς επάνω σε αυτήν την ασχήμια. Προχθές, παρακολουθώντας τον διαγωνισμό μαγειρικής εδώ στην Κύπρο από το Omega, από την στιγμή που ξεκίνησε και για μισή και πλέον ώρα δεν είδαμε ούτε ένα δευτερόλεπτο μαγειρικής. Μόνο σκυλοκαβγά μεταξύ μερικών (όχι όλων) παικτών, μετατρέποντας ένα ωραίο και ευρηματικό concept σε μια brutal εκπομπή, που αντί να σου φέρει ανάταση ψυχής, σε βυθίζει, σε πλακώνει, και σε κάνει και σένα να θυμώνεις.
Θα πει κάποιος: Δεν πρέπει να ζήσουν τα κανάλια; Απαντώ απροκάλυπτα: Όχι. Όχι έτσι. Στην Αμερική, όταν ξεκίνησαν αυτά τα ριάλιτι και άρχισαν και εκεί οι κοκορομαχίες μεταξύ παικτών, το πρόβλημα της αισθητικής το έλυσαν άμεσα μερικές σοβαρές. εταιρείες οι οποίες απέσυραν αμέσως τα διαφημιστικά τους πακέτα. Διότι διαπίστωσαν, με έρευνες που έκαναν, ότι ανεξαρτήτως πωλήσεων, αυτή η κακή αισθητική εκπομπών μακροπρόθεσμα αμαύρωνε, δυσφήμιζε τα δικά τους προϊόντα.
Θα αναρωτηθείτε επίσης: Ένα Υπουργείο Αισθητικής, όπως εικονικά αλλά και ταυτόχρονα ουσιαστικά προτείνει ο Λ. Κουσούλης, πώς θα λύσει τέτοια τοξικά φαινόμενα; Μα με αντίσταση, υποθέτω. Με στοχευμένη εκστρατεία υπέρ του ωραίου και επιβράβευσή του. Με διαβήματα σε εταιρείες που «κατασκευάζουν» αυτά τα προϊόντα (τα ριάλιτι) να θέσουν αυστηρούς κανόνες για την επιλογή παικτών (δηλαδή κάτι Τριαντάφυλλους, Παππάδες και Μπόμπενους, να τους απορρίπτουν) και εν ανάγκη να τους αποβάλουν.
Από τη στιγμή όμως που μερικές χώρες προσαρμόζουν το concept σε ριάλιτι, προκαλώντας τους παίκτες να επιλέξουν εκείνοι τους υπό διωγμόν, το αντιαισθητικό και το βίαιο της τηλεοπτικής κουλτούρας περνάει αμέσως και εύκολα στα σπίτια. Αντί να μιλάμε για ωραία πιάτα, μιλάμε για χυδαίους καβγάδες!
