Ο Ερμής Τσιατίνης, (από την Αμμόχωστο και τώρα κάτοικος Αγγλίας) γράφει για τις εκλογές, την «Αμμόχωστος για την Κύπρο» και γιατί τα αποτελέσματα έπρεπε να ήταν αναμενόμενα.
«Ο καθένας μπορεί να θυμώσει – αυτό είναι εύκολο. Αλλά το να θυμώσει κανείς με το σωστό άτομο, στο σωστό βαθμό, τη σωστή στιγμή, για τη σωστή αιτία και με το σωστό τρόπο-αυτό είναι δύσκολο» (Αριστοτέλης).
Για χρόνια τώρα καλλιεργείται ανάμεσα στους Αμμοχωστιανούς το αίσθημα του «αδικημένου». Η αίσθηση ότι τους αδίκησαν οι συμπατριώτες τους από την υπόλοιπη Κύπρο κορυφώθηκε μετά το δημοψήφισμα του 2004. Αποφάσισαν ότι στόχος αυτών που ψήφισαν «Όχι» ήταν να τους εμποδίσουν την επιστροφή στα σπίτια τους ενώ οι ίδιοι θα συνέχιζαν να πλουτίζουν εις βάρος των Βαρωσιωτών. Με το πέρασμα του χρόνου και την μεγάλη επιτυχία των ομάδων του Facebook, τις όμορφες νοσταλγικές φωτογραφίες, τις όμορφες ιστορίες του παρελθόντος έγινε περισσότερο αισθητή η απώλεια των ωραίων στιγμών που μια επιστροφή θα διόρθωνε κάπως. Και συνέχεια, η υπενθύμιση ότι υπεύθυνοι που κρατούν τους Αμμοχωστιανούς μακρυά από τον τόπο τους είναι οι «ξένοι» Λεμεσιανοί και άλλοι μη Βαρωσιώτες. Πέρασε από διάφορα στάδια ο θυμός των Βαρωσιωτών. Σε ένα διάλογο μεταξύ τους έπεισαν αλλήλους ότι είναι αδικημένοι. Τα πυρά εναντίον παντός μη συμπολίτη τους. Αλίμονο σε όποιο νομικό ή άλλο που προσπαθούσε να εκφράσει γνώμη διαφορετική. «Θα έχει συμφέροντα», «ποιος ζήτησε την γνώμη του;». Καλοδεχούμενοι όλοι που συμφωνούν – νομικοί και μη.
Με τη δύναμη του Facebook -και διαφόρων αρθρογράφων- σχεδόν όλοι οι Βαρωσιώτες πίστεψαν ότι το 1978 η Τουρκία έδωσε «δώρο» την Αμμόχωστο αλλά ο Σπύρος από την Λεμεσό είπε όχι! Ο μεγαλύτερος διαχρονικός υποστηριχτής του αγγλοαμερικανοκαναδικού σχεδίου λύσης του 1978 ήταν ο μ. Νίκος Ρολάνδης.
Στο βιβλίο του -και σε πολλές δηλώσεις του μέχρι πρόσφατα- έλεγε: «Παρουσίασε το σχέδιο ο Matthew Nimetz και η Τουρκία δεν ήταν αρνητική( !!)». Τι θα πει δεν ήταν αρνητική; Τι γλώσσα είναι αυτή; Στην πραγματικότητα το τι έφερε ο Nimetz ήταν ένα προσχέδιο προς συζήτηση (αυτό συμβαίνει πάντα με την παρουσίαση κάτι νέου). Την απάντηση στον Νίκο Ρολάνδη -και σε όλους που μέχρι σήμερα πιστεύουν ότι η Τουρκία προσέφερε την Αμμόχωστο- την έδωσε ο Matthew Nimetz την 17η Απριλίου 1991 ενώπιον της Υποεπιτροπής Ευρωπαϊκών Υποθέσεων της Γερουσίας της Αμερικής. «Οι Τούρκοι δεν ήσαν ευτυχείς με το σχέδιο και προσπαθούσαν να το απορρίψουν. Ανακουφίστηκαν όταν ο Πρόεδρος Κυπριανού το απέρριψε». Εάν τα παραπάνω σημαίνουν ότι η Τουρκία μας έδωσε την Αμμόχωστο το 1978 τότε έχουμε πάρει διαζύγιο από τη λογική.
Με τον θυμό να συνεχίζει να αυξάνεται ανάμεσα στους Αμμοχωστιανούς φθάσαμε στις τελευταίες εκλογές που η κίνηση «Αμμόχωστος για την Κύπρο» (αρχικά «Μόνον η Αμμόχωστος») αποφάσισε να τιμωρήσει τα μεγάλα κόμματα που -κατά την γνώμη τους- προσπάθησαν με κάθε μέσο να κρατήσουν τους Αμμοχωστιανούς μακρυά από την πόλη τους. Το αποτέλεσμα δεν ήταν και τόσο καλό. Έπρεπε όμως να ήταν αναμενόμενο. Από που θα έρχονταν οι ψηφοφόροι; Αφού τους Λεμεσιανούς τους στολίσατε με τόσα επίθετα (312 ψήφοι). Από την Κυρήνεια που ξεχάσατε ότι είναι και αυτοί πρόσφυγες (155 ψήφοι). Ακόμη και στην Αμμόχωστο (2.971) ήταν αποτυχία. Μια εκστρατεία πρωτοφανής -από μερικούς- εναντίον του ΑΚΕΛ δεν έφερε σπουδαία αποτελέσματα. Τα πάντα έγιναν χωρίς ψυχραιμία αλλά «εν θερμώ». Ο θυμός εναντίον του Νίκου Αναστασιάδη είναι απόλυτα δικαιολογημένος για τη «συμμορία» του και άλλα πολλά. Το να πιστεύουμε όμως (και τον Αναστασιάδη ανέδειξε στην εξουσία η πλειοψηφία των Βαρωσιωτών) ότι η λύση του Κυπριακού είναι στο Προεδρικό ή κάπου αλλού εκτός από την Άγκυρα, θα μας φέρνει θυμό εναντίον όχι του κατακτητή αλλά συμπατριωτών μας. Ίσως να θυμηθούμε ότι πρώτα Κύπριοι και μετά Βαρωσιώτες; Ή μήπως αυτό σημαίνει πως δεν αγαπούμε την πόλη μας όσοι σκεπτόμαστε με αυτό τον τρόπο……
