Στα πλαίσια του τελευταίου ούτω καλούμενου ανασχηματισμού, ο Βίκτωρας Παπαδόπουλος μετακινήθηκε από το προεδρικό, όπου εκτελούσε χρέη διευθυντή του Γραφείου Τύπου του Προέδρου της Δημοκρατίας, στο υπουργείο Εξωτερικών όπου θα είναι υπεύθυνος σε θέματα σχετικά με τον Διεθνή Τύπο και τη διαφώτιση. Κι όταν λέμε διαφώτιση εννοούμε το κυπριακό πρόβλημα. Το οποίο, ως γνωστόν, δεν δημιουργήθηκε πριν μια βδομάδα. Από το 1974 που έγινε η τουρκική εισβολή δεν διαφωτίζαμε την διεθνή κοινότητα για τα δίκαια μας ή δεν την διαφωτίζαμε αρκετά ώστε να κριθεί αναγκαία η τοποθέτηση του Βίκτωρα Παπαδόπουλου (ή οποιουδήποτε άλλου) στο εν λόγω πόστο;
Η αλήθεια είναι πως δεν φημιζόμασταν ποτέ για ευφάνταστες ιδέες. Η διαφώτιση για το κυπριακό επικεντρωνόταν κυρίως σε κακοτυπωμένα και αρκούντως βαρετά φυλλάδια τα οποία εκδίδονταν κατά χιλιάδες και γινόταν προσπάθεια να διανεμηθούν εδώ και εκεί (πιο πολύ ως υποχρέωση και για να αδειάσουν οι αποθήκες). Τα πιο δυνατά μηνύματα στάληκαν μέσα από εκδηλώσεις που έγιναν με ιδιωτική πρωτοβουλία, όπως οι πορείες γυναικών. Από την πρώτη εκείνη προς την Αμμόχωστο το 1975 με τη Μελίνα Μερκούρη μπροστάρισα μέχρι τις επόμενες τη δεκαετία του ’80 καθώς και την πορεία των μοτοσικλετιστών κατά την οποία δολοφονήθηκαν οι Σολωμού και Ισαάκ.
Σαραντά εφτά χρόνια μετά την τουρκική εισβολή η διεθνής κοινότητα προφανώς έχει γραμμένο το κυπριακό ως μία υποσημείωση της ιστορίας. Για την διεθνή κοινότητα πρόσφυγας προφανώς είναι αυτός που αναγκάζεται να εγκαταλείψει το βομβαρδισμένο σπίτι του και την ισοπεδωμένη πόλη του κι όχι εγώ που ζω σε ένα σπίτι 220 τετραγωνικών, όσο πόνο κι αν κρύβω για την απώλεια του τόπου όπου γεννήθηκα, όσες τραυματικές εμπειρίες κι αν έχω βιώσει. Αγνοούμενοι είναι όσοι εξαφανίστηκαν στα μέτωπα της Συρίας ή στο πραξικόπημα στη Μιανμάρ τον Φεβράρη του ’21 κι έπειτα. Πολύ κυνικό να το σκεφτόμαστε και σκληρό να το λέμε, αλλά η διεθνής κοινότητα μας έχει προσπεράσει. Φυσικά πάντοτε πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση για να υπενθυμίζουμε το δίκαιο μας και να ανατρέπουμε αφηγήματα. Το κάνουμε όμως; Μας ενδιαφέρει να το κάνουμε; Τι είπαμε για την Αμμόχωστο; Όχι μόνο στη διεθνή κοινότητα αλλά ακόμα και στο εσωτερικό. Αν κάνουμε ένα τυχαίο γκάλοπ ανάμεσα στους ντόπιους ενδεχομένως να εκπλαγούμε. Και την εικόνα δεν θα ανατρέψει ένας δημοσιογράφος που βρέθηκε να μετακινείται από πόστο σε πόστο μέχρι που κατέληξε σε μία ξεχασμένη θέση επιβεβαιώνοντας πως τη διαφώτιση την βλέπουμε σαν μια ευκαιριακή κατάσταση.
