Δευτέρα της Καθαρής χθες, είσοδος στην κατανυκτική περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής και το σήριαλ των περί Αββακούμ τεκταινομένων, καλά κρατεί… Έχουμε φαίνεται ακόμα πολύ δρόμο να διανύσουμε και χρειάζεται στιβαρούς ώμους να βαστάξουν πολλά ακόμα, μέχρι να φανεί φως… Με καραμπινάτο σύνθημα αυτής της περιόδου το λόγιο του αποστόλου Παύλου «αποθώμεθα τα έργα του σκότους και ενδυσώμεθα τα όπλα του φωτός», το μόνο που αδυνατούμε ν’ αποτολμήσουμε ως πρόσωπα, ως κοινωνία, είναι ν’ αποτινάξουμε τα σκοτεινά έργα μας. Πόσο μάς αναπαύουν και επιμένουμε να μην ξεκολλάμε;
Και να υπάρχουν ακόμα άπιστοι ως προς το κατά πόσο συμβαίνουν θαύματα και ειδικά σήμερα. Πόσο μεγάλο, αλήθεια, θαύμα είναι αυτό που επιτέλεσε ο όσιος Αββακούμ – μεγάλη μορφή που διέλαμψε στο όρος Καλαμιθάσας και επαινείται ως “των Κυπρίων αγλάισμα και καύχημα”- στις έσχατες μέρες; Να μην μας αντέχει άλλο και να μας αφήνει τόσο άσπλαχνα να ξεσκεπαζόμαστε; Είναι η περίπτωση που ακόμα και μια άγια μορφή δεν μπορεί να διαθέτει άλλη υπομονή…
Πέραν των εκκλησιαστικών και πολιτειακών σωμάτων που επωμίστηκαν το βάρος να φέρουν σε πέρας το έργο του συρφετού των ανακρίσεων, αλλά και της διαλεύκανσης των πραγμάτων, μπήκε δυναμικά στα βαθιά, από την πρώτη κιόλας μέρα, και η ίδια η κοινωνία, μετά το σοκ που φέρεται να υπέστη. Πού να γνωρίζει η καημένη και να υποψιαστεί τι γινόταν και εδώ και αλλού. Τόσο δίπλα της. Είναι τόσο αθώα… και μπορεί να παρακολουθεί αποσβολωμένη. Σάμπως και δεν είναι από τα σπλάχνα και το ποιόν της που εκπορεύονται όλα τα «θαυμαστά» των ημερών μας.
Και να στήνονται όλα αυτά τα λαϊκά δικαστήρια και να βγαίνουν τόσες ετυμηγορίες που διερωτάται κάποιος προς τι η παρουσία των θεσμικά δομουμένων ανακριτικών σωμάτων και Εκκλησίας και Πολιτείας για να ρίξουν το ποθούμενο φως; Όσο για τα βίντεο που καθημερινά προσφέρονται προς τέρψη και θέαμα, μάλλον είναι θέμα επιπέδων, για τα οποία μπορούμε με τη δική μας λογική να αισθανόμαστε είτε περηφάνεια είτε ντροπή. Έλεος…
Η χάρη του οσίου Αββακούμ είναι μεγάλη και σ’ ένα άλλο επίπεδο. Να ξεκαθαρίσει επιτέλους η αλήθεια από το ψέμα. Τι είναι πίστη αυθεντική που υπερβαίνει σαφώς τα όρια της θρησκείας και τι είναι θρησκοληψία και τυπολατρία. Τι είναι θαύμα που αγγίζει και στην πρόκληση της λογικής πώς ο θάνατος πατείται θανάτω («θανάτω θάνατον πατήσας») σε μια οντολογική διάσταση των πραγμάτων και τι τσαρλατανισμός και βιομηχανία «θαυμάτων» που εκκολάπτονται σ’ επίπεδο δεισιδαιμονίας και απατεωνιάς.
Κατά τα άλλα η κάθαρση δεν είναι μόνο υπόσχεση του Προκαθημένου, αλλά και πνευματική πρόκληση που έχει να κάνει με τον καθένα μας και παίζει τόσο έντονα την περίοδο αυτή. Με το πώς μπορούμε να κοιτάξουμε στον καθρέφτη και το δικό μας εαυτό.
