Έντεκα χρόνια είχα να δω προσωπικά τον πρύτανη του Πανεπιστημίου Λεμεσού, καθηγητή Θεόδωρο Παναγιώτου, πριν τον συναντήσω την περασμένη Τρίτη 23 Απριλίου 2024 στο πρώτο συνέδριο για τη Δημοκρατία (Cyprus Democracy Summit) στο Πανεπιστήμιο Κύπρου στη Λευκωσία, όπου μίλησε για τον ρόλο των Πανεπιστημίων στη σχέση τεχνητής νοημοσύνης και δημοκρατίας (φωτογραφία).
Και ήταν σαν να μην πέρασε μια μέρα, από εκείνη τη συνομιλία μας του 2013, όταν ήταν διευθυντής του Διεθνούς Ινστιτούτου Διεύθυνσης Κύπρου (CIIM). Του είχα τότε πάρει συνέντευξη, με αφορμή τον πολύ πρόσφατο θάνατο της μητέρας του Ελένης, στα 92 της χρόνια και ένα άρθρο που είχε γράψει γι’ αυτήν εκείνες τις μέρες και δημοσιοποιήσει σε εφημερίδες.
Έτσι άρχιζε το άρθρο του ο δρ Παναγιώτου: «Ορφανή από ηλικία δύο χρόνων, η κυρία Ελένη δεν γνώρισε πατέρα. Η μόνη παρακαταθήκη που της άφησε ο πατέρας της, όταν έπεσε από μια ελιά και τραυματίστηκε θανάσιμα, ήταν ένα βουνό από χρέη και η απύθμενη καλοσύνη του, για την οποία του κόλλησαν και το παρατσούκλι «Βέρικουτ», από το αγγλικό «very good».
Μόλις πέντε χρόνων, (τη σκοτεινή περίοδο της αποικιοκρατίας στο νησί), η Ελένη Βέρικουτ, άρχισε να ξενοδουλεύει για να στηρίξει τη μητέρα της και να βοηθήσει να ξεπληρώσουν τα δυσβάστακτα χρέη που τους άφησε ο πατέρας της. Κι’ όταν παντρεύτηκε, με δανεικές βέρες κι’ έκαμε δική της οικογένεια, η κυρία Ελένη δούλευε διπλές βάρδιες για να τα βγάλει πέρα: τη μέρα στις οικοδομές, στις κατασκευές δρόμων, στα σπίτια του κόσμου καθαρίστρια και τα βράδια στα χωράφια και στο σπίτι».
Την περασμένη Τρίτη συνεχίσαμε αβίαστα την κουβέντα μας με τον δρα Παναγιώτου, από εκεί που είχαμε μείνει πριν 11 χρόνια, με θέμα της σύντομης συζήτησης μας – ποιο άλλο; – την Ελένη Βέρικουτ και την αγάπη της για τη γνώση, για την οικογένεια της και για τους συνανθρώπους της. Τον ρώτησα, τι θα σκεφτόταν άραγε σήμερα, αν ζούσε η Ελένη, για την τεχνητή νοημοσύνη;
«Η μάνα μου – απάντησε χωρίς δεύτερη σκέψη – είχε μεγάλη εκτίμηση για την επιστήμη, αλλά και για τις διαπροσωπικές σχέσεις. Κι αυτό συνάδει με τη δική μου πεποίθηση, ότι το μέλλον ανήκει σε εκείνους που θα μπορέσουν να συνδυάσουν με ένα ευφάνταστο και δημιουργικό τρόπο, τη γνώση της σύγχρονης τεχνολογίας και την ποιότητα των διαπροσωπικών σχέσεων.
Λέω στους φοιτητές μου πόσο σημαντική είναι η συνδεσιμότητα, είτε μιλάς με άνθρωπο, είτε μιλάς με μια μηχανή. Τους μιλώ για τη μητέρα μου που ήταν αγράμματη, ήταν πάνω από 90 χρονών, αλλά διάβαζε συνεχώς και μου ζήτησε και την έμαθα τις βασικές γνώσεις του κομπιούτερ(!)».
Μου είχε πει σε εκείνη τη συνέντευξη ο Θεόδωρος Παναγιώτου: «Σπούδασα και δίδαξα σε μεγάλα πανεπιστήμια…μα τι έχω πετύχει, σε σύγκριση με τους γονείς μου, που τίποτα δεν είχαν σπουδάσει κι όμως έκαναν τόσα πολλά;».
