Προκαταβολικά, ζητώ συγγνώμη που θα σας μαυρίσω την ψυχή, Ξέρετε, όμως, τόσα χρόνια εδώ, ότι εκτός από απόψεις για πρόσωπα και πράγματα του δημόσιου, κυρίως, χώρου, μοιραζόμαστε και δικά μας, προσωπικά. Καλά και άσχημα.
Είναι και καλοκαίρι, ναι. Όλοι βρίσκονται, ή ετοιμάζονται για διακοπές.
Στις 12:30, μεσημέρι Παρασκευής, 1η ημέρα Αυγούστου του τρέχοντος έτος, στο ανέμελο, και ενίοτε χαζό «σερφάρισμά» μου στο Facebook, έπεσα επάνω σε αυτήν την ανάρτηση του συναδέλφου μου Γιάννη Παντελάκη, που κόψαμε μαζί πολλά χιλιόμετρα στην πάλαι ποτέ «Ελευθεροτυπία» Αθηνών και μου κόπηκαν τα ήπατα:
Λίγο μετά τις 10 το πρωί της περασμένης Τετάρτης, έξω από την Αίγλη του Ζάππειου ακούστηκε μια μικρή φασαρία, περαστικοί αντίκρυσαν μια ψηλή γυναίκα να καίγεται, είχε αυτοπυρποληθεί.
Έτρεξαν αστυνομικοί της Προεδρικής Φρουράς που βρίσκονταν στο σημείο με έναν πυροσβεστήρα στα χέρια, έριξαν στο φλεγόμενο σώμα, η φωτιά έσβησε, η γυναίκα διακομίστηκε σε νοσοκομείο με σοβαρά εγκαύματα, μερικές ώρες αργότερα υπέκυψε στα σοβαρά τραύματα της.
Μάρτυρες που βρέθηκαν τυχαία στο σημείο την είχαν ακούσει πριν προσπαθήσει να βάλει τέλος στη ζωή της να λέει «δεν είχα ούτε να φάω».
Πολλά χρόνια πριν σε ένα μεγάλο δημοσιογραφικό συγκρότημα, τα βράδια που η φασαρία ήταν μεγάλη από τις φωνές και την ένταση της δουλειάς για να προλάβουν τις τελευταίες ειδήσεις πριν τυπωθούν τα φύλλα, ένα γλυκό κορίτσι με ξανθά μαλλιά, ευθυτενές παράστημα και με μεγάλα γυαλιά που φώτιζαν περισσότερο το όμορφο πρόσωπο της έμπαινε στα γραφεία και έμοιαζε σαν μια όαση εκείνες τις στιγμές.
Χαμογελαστό, έλεγε λίγες λέξεις συνήθως αλλά ήταν αρκετές για να μοιράσει δευτερόλεπτα γαλήνης. Όλοι του έδειχναν σεβασμό, για τη δουλειά του, για αυτό που ήταν. Είχε μια ξεχωριστή αύρα, η Αύρα. Έτσι την έλεγαν, ποιος ξέρει γιατί, δεν τη ρώτησα ποτέ.
Πριν λιγότερα χρόνια, συνάντησα εκείνο το γλυκό κορίτσι, γυναίκα πια, τυχαία στο κέντρο της πόλης. Είχα να τη δω χρόνια, από τότε που το μεγάλο δημοσιογραφικό συγκρότημα έκλεισε με έναν εντελώς άδοξο τρόπο αφήνοντας μεγάλες πολύ βαθιές πληγές σε εκατοντάδες ανθρώπους. Σε κάποιους περισσότερες.
Δεν είχε χάσει ούτε την παροιμιώδη ηρεμία της, ούτε το γλυκό χαμόγελό της που το συμπλήρωναν μερικές ωραίες ρυτίδες, οι γυναίκες όταν αποκτούν ρυτίδες μου μοιάζουν πιο γλυκιές. Είπαμε μερικές λέξεις για τις ζωές μας, για τα παλιά και χαθήκαμε πάλι. Μετά, όταν οι κουβέντες με φίλους έφερναν το όνομά της, στο μυαλό έρχονταν οι εικόνες από το γλυκό ήρεμο πρόσωπο της Αύρας που δουλεύαμε μαζί.
Την επομένη του περιστατικού της αυτοπυρπόλησης στο Ζάππειο, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας επισκέφτηκε τους ανθρώπους της Προεδρικής Φρουράς για να τους συγχαρεί γιατί εκείνο το πρωί της Τετάρτης προσπάθησαν και έσωσαν τη γυναίκα που αυτοπυρπολήθηκε.
Ούτε ο ίδιος, ούτε όσοι βρέθηκαν στο περιστατικό δεν έμαθαν ποτέ το όνομα της, ήταν απλά μια γυναίκα 67 ετών που προσπάθησε να βάλει τέλος στη ζωή της φωνάζοντας πριν πως «δεν είχε ούτε να φάει». Ακόμα και αν το γνώριζαν όμως αυτό το όνομα δεν θα τους έλεγε τίποτα, δεν ήταν από αυτά των προβεβλημένων δημοσιογράφων, αυτών που κάνουν μεγάλη φασαρία, από αυτούς που σέβονται οι πολιτικοί και θέλουν να έχουν καλές σχέσεις μαζί τους. Ήταν απλά μια καλή δημοσιογράφος που την έλεγαν Αύρα…
