ΔΕΝ ήταν κεραυνός εν αιθρία η επιστολή από τις Βρυξέλλες, με την οποία η Ευρωπαϊκή Ένωση ζητά από την Κυπριακή Δημοκρατία να επιστρέψει 67 εκατ. ευρώ για παράτυπη κατακύρωση του τερματικού του Βασιλικού. Στη Λευκωσία το ανέμεναν παρά το γεγονός ότι έγιναν πολλές προσπάθειες για αποτροπή της εξέλιξης αυτής.
ΟΠΩΣ έγινε γνωστό, ο ευρωπαϊκός μηχανισμός απέρριψε την εκτενή επιχειρηματολογία της Κυβέρνησης της Κύπρου εναντίον της επιστροφής των χρημάτων και οριστικοποίησε με επιστολή του ημερομηνίας 22/9/25 το κυπριακό χρέος των 67.2 εκατ. Υπάρχουν, όπως αρμοδίως αναφέρθηκε, η Κυπριακή Δημοκρατία εξετάζει διάφορα σενάρια αντίδρασης, περιλαμβανομένης και την έφεσης.
ΜΕΣΑ από τα όσα διαδραματίζονται τις τελευταίες ημέρες και αφορούν τις διαδικασίες, που ακολουθήθηκαν τότε, σε σχέση με την κατακύρωση των προσφορών, είναι προφανές ότι εγείρονται πολλά ζητήματα. Εξ ου και γίνεται έρευνα από την Ευρωπαϊκή Εισαγγελία. Θεωρούμε δε ότι θα έπρεπε να υπάρξει έρευνα και από τους δικούς μας θεσμούς.
ΤΗΝ ίδια ώρα, θεωρούμε ότι μετά τις έρευνες θα πρέπει να βρεθεί τρόπος εκείνοι, οι οποίοι έχουν ευθύνες για λανθασμένες αποφάσεις ή και για άλλους λόγους (διαφθορά), να έχουν και οικονομικό κόστος. Το κόστος, το οποίο θα επωμιστεί το κράτος, δηλαδή, ο φορολογούμενος πολίτης, να το πληρώσουν αυτοί. Αυτό, εάν και εφόσον γίνει, βρεθεί δηλαδή τρόπος να επωμιστούν τη ζημιά όσοι έχουν ευθύνες, θα λειτουργήσει και ως προηγούμενο.
ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ, πρέπει να αναφερθούμε και σε αυτό που απασχολεί, όπως φαίνεται το κράτος. Δηλαδή, την αναζήτηση νόμιμης διαδικασίας ταχείας αναζήτησης και επιλογής νέου εργολάβου για όλα τα έργα που εκκρεμούν στο Βασιλικό.
ΤΟΥΤΟ θα βοηθούσε ώστε να τελειώσει το όλο θέμα. Να τελειώσει και η ταλαιπωρία των πολιτών για ένα έργο, που σχεδιάσθηκε να είναι επωφελές αλλά οι χειρισμοί το έχουν καταστήσει βάρος.
ΠΕΡΑΝ από τη συγκεκριμένη περίπτωση, του Βασιλικού, θα πρέπει να δούμε και το γενικότερο πλαίσιο. Κι αυτό γιατί υπήρξαν πολλές προβληματικές διαδικασίες για έργα, τα οποία σχεδιάσθηκαν για να διευκολύνουν, πλην όμως στο τέλος, δεν προχωρούν. Κι όχι μόνο δεν προχωρούν αλλά το κράτος επωμίζεται το κόστος της μη πραγματοποίησης τους.
ΠΡΕΠΕΙ να υπάρξουν κινήσεις, οι οποίες θα «κλειδώνουν» ότι ένα έργο, που θα κατακυρώνεται, αυτός που θα αναλάβει την υλοποίησή του θα είναι υποχρεωμένος εξαρχής να διασφαλίσει ότι εντός των χρονοδιαγραμμάτων και του ποσού, που συμφωνήθηκε θα προχωρήσει μέχρι τέλους. Διαφορετικά θα έχει οικονομικό κόστος και θα αποκλείεται από έργα του δημοσίου.
