Το ιστορικό κέντρο της Λευκωσίας, το εντός των τειχών, είναι το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της πόλης. Τόσο στην ελεύθερη περιοχή, όσο και στην κατεχόμενη. Κι η πρώτη του ατυχία είναι ότι έχει μοιραστεί. Από εκεί και πέρα αντιμετωπίζει διάφορες ατυχίες με αποτέλεσμα ένας πραγματικός θησαυρός να παραμένει εν πολλοίς ανενεργός.
Τα τελευταία 2-3 χρόνια υπήρχε ένας ενθουσιασμός και έμοιαζε πως κάτι αρχίζει να κινείται. Πρώτοι ανακάλυψαν το κομμάτι αυτό της πόλης οι νέοι οι οποίοι άνοιξαν μπαράκια, δημιούργησαν στέκια, άνοιξαν μικρά καταστήματα και εργαστήρια. Κοντά σε αυτά αναπτύχθηκε και το ενδιαφέρον διαβίωσης στην εντός των τειχών πόλη. Κτήρια που για χρόνια παρέμεναν αφημένα απέκτησαν ζωή και κυρίως σώθηκαν από την επερχόμενη κατάρρευση.
Κι ύστερα ήρθε το μεγάλο σχέδιο της μετατροπής του ιστορικού κέντρου σε φοιτητούπολη με τη δημιουργία φοιτητικών εστιών και με πυρήνα της ανάπτυξης αυτής την Αρχιτεκτονική Σχολή του πανεπιστημίου Κύπρου η οποία θα στεγαζόταν στο σχολείο της Φανερωμένης. Η οποία Σχολή όμως λειτουργούσε για χρόνια λίγα μέτρα πιο κάτω, τέρμα της Λήδρας, αλλά δεν κατάφερε να βοηθήσει στην αναζωογόνηση της πόλης.
Το πράγμα τώρα στράβωσε, το υπουργείο Οικονομικών μετρά τα λεφτά που χρειάζονται για να γίνει το σχολείο πανεπιστημιακή σχολή και δεν του βγαίνουν, η Αρχιτεκτονική Σχολή μια χαρά βολεύτηκε στο χώρο όπου ήταν παλιά η Παιδαγωγική Ακαδημία, κι ο ιδιοκτήτης που είναι η Εκκλησία είναι έτοιμος να πάρει το κτήριο πίσω, αφού ήδη έχει εισπράξει κάμποσα λεφτά από τη συμφωνία. Ο δε ενθουσιασμός έχει παγώσει. Ο δήμαρχος καλεί τον πρόεδρο να παρέμβει και να εγκρίνει το απαιτούμενο κονδύλι, ο πρύτανης εισηγείται τη μεταφορά άλλης σχολής η οποία δεν θα χρειάζεται τους χώρους που θα χρειαζόταν η Αρχιτεκτονική. Κι αυτό ενδεχομένως να είναι το καλύτερο σενάριο, αφού δεν θα χρειαστεί να προστεθεί ένας τεράστιος όγκος στην αυλή του σχολείου, σε ένα τόσο ιστορικό σημείο.
Πριν λίγους μήνες, χωρίς να είμαστε προφήτες, είχαμε γράψει για τον κίνδυνο της μονοδιάστατης ανάπτυξης. «Η Εντός των Τειχών Λευκωσία παρέμεινε να φθίνει με κάποιες κατά καιρούς προσπάθειες αναζωογόνησης της, οι οποίες όμως δεν απέδωσαν αφού δεν κινούνταν στη βάση ενός ολοκληρωμένου σχεδίου αλλά αντιμετώπιζαν την πόλη σπασμωδικά. Άλλοτε η Λαϊκή Γειτονιά, άλλοτε τα εργαστήρια στη Χρυσαλινιώτισσα, άλλοτε η Πύλη Αμμοχώστου που εγκαταλείφθηκε, άλλοτε η Πινακοθήκη που θα λειτουργούσε στην ΣΠΕΛ αλλά δεν λειτούργησε ποτέ… Και τώρα; Τώρα πανεπιστήμια και φοιτητικές εστίες προσβλέποντας για άλλη μια φορά στο ζωντάνεμα της πόλης. Προς μία μονοδιάστατη όμως κατεύθυνση».
Αυτό που χρειάζεται είναι ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για την πόλη.
