Η Μακροχρόνια στρατηγική πολιτική των Νέο Οθωμανικών στρατοκρατών της Άγκυρας αντέχει στο χρόνο. Είναι διεξοδική βαθιά οργανωμένη με εύκολες μεταβλητές πάντοτε προσαρμοσμένες στο στόχο που δεν είναι άλλος από τον επικυρίαρχο ρόλο στην περιοχή που καταλαμβάνουν ή και που θα καταλάβουν.
«Αργά ή νωρίς θα αναγνωριστεί η Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου» ήτο το απόσταγμα της ομιλίας του νέο-Σουλτάνου Προέδρου της Τουρκικής Δημοκρατίας στα εγκαίνια του νεόδμητου μεγάρου των κατεχομένων. Σε βάθος χρόνου δηλαδή θα το αναγνωρίσετε και θα το αποδεχτείτε όλοι. Μολονότι καταστρατήγηση μόνιμη και διαρκής του διεθνούς δικαίου και της νομιμότητας η κατοχική, στρατοκρατική επεκτατική ακραία ισλαμιστική και βαθιά ιμπεριαλιστική εξουσία της Άγκυρας προχωρά στην υλοποίηση των οργανωμένων (από δεκαετίες) σχεδιασμών της.
Αυτό έγινε το 1974 στην Κύπρο, αυτό γίνεται στη Βόρεια Συρία, στο Βόρειο Ιράκ, στη Λιβύη και βλέπουμε για μετά. Δίπλα και μαζί όμως στο μακροχρόνιο των κατακτητών ήρθε και προστέθηκε με άλλο τρόπο με άλλο αφήγημα η Πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου.
Η κ. Μέτσολα που μας αγκάλιασε… θερμότατα από το βήμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου είπε σ’ όλους τους Πολίτες της Ε.Ε. πως ο δρόμος για την επίλυση του Κυπριακού θα είναι μακρύς και επίμονος!
Αν λάβουμε υπόψιν και την πάγια θέση του Βρετανικού Στέμματος για την Κύπρο μέσω και των εναλλασσόμενων Κυβερνήσεων (Συντηρητικών ή και Εργατικών) ως αποικία με τις … όποιες ευρωπαϊκές και λοιπές ελευθερίες της, τότε πράγματι ο δρόμος θα είναι μακρύς επίπονος και επίμονος για τη λύτρωση και την πραγματική ελευθερία του Κυπριακού Λαού.
Άρα ξαναγεννιέται το μέγα ερώτημα του Ιστορικού Ερευνητή αλλά και των νεότερων γενεών, Κύπριων και ξένων.
Τελικά ο μακροχρόνιος του αείμνηστου Γλαύκου Κληρίδη με το… «Όλα στο τραπέζι…» το σχέδιο Ανάν, την εκ περιτροπής προεδρία και μία σειρά άλλων παραχωρήσεων ήταν ωφέλιμος ή και παραγωγικός; Ή μάλλον άνοιξε ο Ασκός του Αιόλου για την Κύπρο και παράλληλα οι ορέξεις οι επιβουλές και οι ετσιθελισμοί του κατακτητή;
Εύλογα ερωτήματα του ιστορικού ερευνητή που πάνε και πιο πίσω στον πρώτο Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος (παρά την σταθερή υπόσκαψη και προσπάθεια αλλεπάλληλων ανατροπών του από εχθρούς… και «φίλους») δικαιώνεται, περί μακροχρόνιου αγώνα της Κύπρου και του λαού της.
Η ίδια η ζωή πενήντα χρόνια μετά, φαίνεται να επανατοποθετεί τα πράγματα στις σωστές αντικειμενικές του διαστάσεις. Αποκαλύπτει αποχαρακτηρίζει πράξεις, ενέργειες, έργα και ημέρες των όσων προσπάθησαν να διαχειριστούν το Κυπριακό Πρόβλημα (Διεθνές, Εισβολής και Κατοχής, διαμελισμένου τόπου χρόνου και λαού).
Αξιολογώντας τα νέα δεδομένα τυγχάνει άραγε αναπροσαρμογής και (ο βαθύς προβληματισμός υπάρχει για όλα τούτα;) επαναξιολόγησης η προσπάθεια – ο αγώνας ανατροπής των νέων δεδομένων μέσα στο νέο σκληρό διεθνές σκηνικό.
