Πεθαίνω στα γέλια  – Funny people

Μαθαίνοντας ότι είναι βαριά άρρωστος κι έχει μόνο ένα χρόνο ζωής, ένας επιτυχημένος κωμικός παίρνει υπό την προστασία του έναν ταλαντούχο νεαρό ‘συνάδελφό’ του, που γίνεται ο πιο πολύτιμος φίλος του. Tο «Funny people» είναι η ταινία που με έκανε σχεδόν να αγαπήσω τον Άνταμ Σάντλερ. Ο πρέσβης του κακόγουστου χιούμορ, σε μια στιγμή αυτοκριτικής και αυτοσαρκασμού, καταφέρνει να μας κερδίσει από το πρώτο πλάνο. Αιτία; Αυθεντικά, ερασιτεχνικά πλάνα, από τηλεφωνικές φάρσες που έκανε στην αρχή της καριέρας του. Στη συνέχεια, γίνεται φανερό ότι παίζει περίπου τον εαυτό του: Σούπερ-διάσημος, επιτυχημένος κωμικός πλην όμως εγωίσταρος. Όταν αρρωσταίνει, ψάχνει εναγωνίως φιλαράκι και βρίσκει έναν αφοσιωμένο Σάντσο Πάντσα στο πρόσωπο του Άιρα, άλλως Σεθ Ρόγκεν. Ο περίπου προστατευόμενος του Άπατοου, είναι θαυμάσιος στο ρόλο του μαθητευόμενου σταρ και κρύβει μια καρδιά μικρού παιδιού πίσω από τα σεξουαλικά αστεία του. Αλλά και ο ίδιος ο σκηνοθέτης του «The 40 year old virgin», κάνει μια αυτοαναφορική ταινία, βάζοντας τη γυναίκα του, Λέσλι Μαν, να παίξει την αιώνια αγαπημένη και τα δύο κοριτσάκια του να παίξουν τα παιδιά της. Αγαπημένες στιγμές, το γλυκόπικρο σόλο τραγούδι του Σάντλερ «F… George Simmons» και οι θεσπέσιες ατάκες του μπροστά στο Σουηδό γίγαντα-γιατρό ο οποίος τον κουράρει. Μόνη απογοήτευση: Το τρίτο μισό της ταινίας που κάπου κάνει κοιλιά, πριν επανέλθει στο τέλος, στο σωστό το δρόμο. Λ.Π.