Deja vu

Μετά από μια πολύνεκρη βομβιστική επίθεση σε ένα πλοίο και τη μυστηριώδη δολοφονία μιας γυναίκας, ένας πράκτορας ταξιδεύει στο χρόνο για να εντοπίσει τους δράστες και να αποτρέψει τα εγκλήματα. Μετά τα Crimson Tide και Man of fire, η τρίτη συνεργασία Τόνι Σκοτ – Ντένζελ Ουάσιγκτον αναγκάζει τον πρώτο να πάει ένα βήμα πιο πέρα τον τεχνολογικό εφιάλτη του Enemy of the state και τον δεύτερο να επαναλαμβάνει τη μανιέρα του καλού-μπάτσου-μέσα-στον-κυκεώνα-των-εξελίξεων. Αν και το τρέιλερ προϊδεάζει για ένα καθαρόαιμο action flick, δαπανηρό, βιντεοκλιπίστικο και θεαματικό όπως αρμόζει σε δουλειές του αδικοχαμένου σκηνοθέτη για τον επιδειξία μεγαλοπαραγωγό Τζέρι Μπρουκχάιμερ, η πλοκή μπαίνει γρήγορα στα χωράφια της Ε.Φ. και συγκεκριμένα στο υπο-είδος με ταξίδια στον χωρόχρονο. Το βασικό εύρημα (ένα πρόγραμμα δίνει τη δυνατότητα στις αρχές να αναπαραστήσουν τις τέσσερις τελευταίες μέρες ώστε να ανακαλύψουν τους δράστες τις επίθεσης) δεν πείθει απόλυτα αλλά δεν είναι το «πως» που ενδιαφέρει τελικά όσο το γιατί. Κι εκεί είναι που το φιλμ κερδίζει πόντους: διαθέτει άφθονο μυστήριο, ανατροπές, τρεχαλητά και –φυσικά- τις απαραίτητες εντυπωσιακές σκηνές δράσης (που μας θυμίζουν ότι βλέπουμε μια Σκοτ/Μπρουκχάιμερ δημιουργία). Ξεχάστε τη λογική και φροντίστε να την απολαύσετε. Μ.Ν.