Περιττός ο «οδυρμός» για την Κούβα, από όσους δυσκολεύονται να καταγγείλουν το αμερικανικό εμπάργκο ή τις μηχανορραφίες του δυτικού κόσμου εναντίον της νόμιμης κυβέρνησης. Περιττός ο ευσεβοποθισμός για τη δημιουργία ενός ακόμα αμερικανικού προτεκτοράτου από όσους αρνούνται να αποδεχτούν πως η Κούβα αποτέλεσε και θα αποτελεί παράδειγμα ενός άλλου κόσμου.
Ενός κόσμου που παρέχει δωρεάν και δημόσια υγεία σε όλους, δωρεάν και δημόσια παιδεία σε όλους, παρά τα όσα επιφέρει το εμπάργκο που διατηρούν οι «ευαίσθητες» ΗΠΑ στο νησί και βασανίζει, όχι την κληρονομιά του Φιδέλ Κάστρο, μα τον κουβανικό λαό. Έναν λαό που μας συγκίνησε στις αρχές της πανδημίας, όταν ο «στρατός με τις λευκές ρόμπες», γιατροί από την Κούβα έσπευσαν εθελοντικά στη βόρεια Ιταλία, όταν οι Βρυξέλλες (και η Ουάσινγκτον) σφύριζαν αδιάφορα.
Κι όμως, τις ώρες που μερικές εκατοντάδες διαδήλωναν με αμερικανικές σημαίες στην Αβάνα και ζητούσαν από τις ΗΠΑ να παρέμβουν στο εσωτερικό της Κούβας -γελά η ιστορία-, η πλειοψηφία των Κουβανών δεν ξεχνούσε πως το Κίνημα της 26ης Ιουλίου, ο Κάστρο, ο Γκεβάρα είναι αυτοί που τους απελευθέρωσαν από την αμερικανοκίνητη δικτατορία που κατέτρωγε το παραδεισένιο νησί της Καραϊβικής. Γιατί ξέρουν τι μπορεί να προκαλέσει ένας ξενοκίνητος, αμερικανοκίνητος, νατοϊκός, δήθεν «εκδημοκρατισμός». Ξέρει καλύτερα η Μέση Ανατολή κι η Βόρεια Αφρική.
ΑΛ.ΜΙΧ.
