OZ the Great and Powereful

Ένας ταχυδακτυλουργός μεταφέρεται μυστηριωδώς στη μαγική Χώρα του Οζ και καλείται να αποδείξει ότι είναι ο πανίσχυρος μάγος που, σύμφωνα με μια αρχαία προφητεία, θα σώσει τους κατοίκους από το Κακό. Σχεδόν 65 χρόνια μετά το μαγικό ταξίδι της Ντόροθι στη Χώρα του Όζ η Disney βγάζει από τη ναφθαλίνη το έργο του Λ. Φρανκ Μπομ για αυτό το φαντασμαγορικό prequel που -έτσι και τα πάει καλά- μπορεί να μετατραπεί σε χρυσοφόρο franchise. Όμως το παραμυθένιο έπος του Σαμ Ράιμι για την εταιρία του ποντικού (ένας συνδυασμός που δεν πίστευα ποτέ ότι θα έβλεπα) συχνάζει περισσότερο στη γειτονιά του Alice in Wonderland (κολοσσιαίο hit της Disney) παρά με τον original The Wizard of Oz αφού ελάχιστα το συνδέουν με το κλασικό και κοσμαγαπημένο μιούζικαλ του 1939 (κι αυτό κυρίως για νομικούς λόγους καθότι η κάτοχος των δικαιωμάτων Warner απείλησε τη Disney με αγωγή στο μέγεθος του Κάνσας). Η αλήθεια είναι πως το πρώτο ημίωρο προσπαθεί απεγνωσμένα να μοιάσει με κάτι που γυρίστηκε στο Χόλιγουντ πριν από μισό και βάλε αιώνα, από την ασπρόμαυρη φωτογραφία και τους γλυκανάλατους διαλόγους μέχρι τα επιτηδευμένα fake-looking σκηνικά. Με το που ο Ντιγκς του Τζέιμς Φράνκο φτάνει στη Χώρα του Οζ (και η ταινία γίνεται σινεμασκόπ και έγχρωμη) δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι βασική έμπνευση ήταν η “Αλίκη” του Μπάρτον. Οπτικά είναι χάρμα οφθαλμών (αν και τίποτα που να μην το έχετε ξαναδεί), το καστ ελκυστικό και δείχνει να το διασκεδάζει (αν και αυτός που -spoiler alert- μεταμόρφωσε τη Μίλα Κούνις σε θηλυκό Shrek πρέπει να μπει φυλακή), όμως του λείπει εκείνο το μαγικό άγγιγμα που θα το μετέτρεπε -αν όχι αντάξιο του original- τουλάχιστον σε κάτι με μεγαλύτερη αντοχή στον χρόνο. Μ.Ν.