Θα ήθελα να δω τις διαφορές στις θέσεις τους, στην πρώτη τους τηλεοπτική εμφάνιση, αλλά δεν τις είδα. Αυτό που ξεχώρισε, φυσικά έχει κι αυτό την αξία του, ήταν η διαφορά στις προσωπικότητές τους. Και, κυρίως, πώς μπορεί να μεταλλάσσει έναν άνθρωπο η πολιτική και η προεκλογική μάχη. Για παράδειγμα, δεν πιστεύω ότι είναι του χαρακτήρα του Ανδρέα Μαυρογιάννη, να αναφέρει δημοσίως κάτι που του είπε μεταξύ τους ο Νίκος Χριστοδουλίδης τον καιρό που ήταν συνεργάτες, δίπλα από τον Νίκο Αναστασιάδη. Και ότι έφυγαν από το Μοντ Πελεράν, ενώ δεν έπρεπε, διότι κάτι του είπε ο Αναστασιάδης ότι του είπε ο Χριστοδουλίδης κι εμείς καλώς σας ήβραμε. Τα είπε διότι έπρεπε να βρει τρόπο να δημιουργήσει εντυπώσεις σε βάρος του Χριστοδουλίδη ως εκλογικού αντίπαλου και όχι επειδή είναι του χαρακτήρα του τα χτυπήματα κάτω από τη μέση. Δεν μας έχει συνηθίσει έτσι.

Όπως και ο Αβέρωφ Νεοφύτου, που δεν είναι του χαρακτήρα του να αγχώνεται σε τέτοιες συζητήσεις και να επαναλαμβάνει μονότονα μερικές ατάκες, πιστεύοντας ότι θα κάνει ζημιά είτε στην αξιοπιστία των άλλων δύο, και ειδικά του Χριστοδουλίδη, είτε στις σχέσεις τους με τα κόμματα που τους στηρίζουν. Αγχώθηκε, όμως, και έδινε την εντύπωση ότι πήγε εκεί για να εκθέσει τους άλλους και να παρουσιάσει την εικόνα ότι αυτός μπορεί να κυβερνήσει ενώ οι άλλοι δεν μπορούν, και όχι για να πει τις θέσεις του.

Ούτε πιστεύω πως ο Νίκος Χριστοδουλίδης έδεσε ψηλά τον αμανέ της δημοφιλίας του και λόγω υπεροψίας άφηνε αναπάντητες κατηγορίες που του προσήπταν. Όμως, αυτή την εντύπωση έδωσε, διότι τον παρέσυρε προφανώς το γεγονός ότι κέρδισε τον κόσμο εδώ και μήνες επειδή είναι μειλίχιος και δεν κάνει καυγάδες. 

Αλλά τώρα που μπήκε στην κατά μέτωπο τηλεοπτική αντιπαράθεση –έρχονται κι άλλα– οφείλει να δίνει απαντήσεις με σαφήνεια αλλιώς θα μένουν οι εντυπώσεις σε βάρος του. Όταν σου λέει ο άλλος, ότι μετά το Μοντ Πελεράν «μου τηλεφώνησες και μου είπες θα παραιτηθώ γιατί δεν μπορώ να εξαντλώ πολιτικό κεφάλαιο για να προδίδω τον τόπο μου», ε, οφείλεις μια εξήγηση. Τι σημαίνει αυτό; Ποιος και πώς θα πρόδιδε τον τόπο και ήθελε να παραιτηθεί;

Όλα αυτά οφείλονται σε ένα καταλυτικό γεγονός. Ότι και οι τρεις προέρχονται από το πολιτικό περιβάλλον του Νίκου Αναστασιάδη. Εργάστηκαν μαζί του σε όλες τις φάσεις του Κυπριακού στη δεκαετία που κυβερνά. Και οι τρεις συμφωνούν στη φιλοσοφία του Κυπριακού και στη διαχείριση του, όπως και στη βάση λύσης της ΔΔΟ.

Για να αναδείξουν μεταξύ τους διαφορές αναγκάζονται να υπερτονίζουν «λεπτομέρειες» της διαχείρισης ή της τακτικής κι αυτό τους δημιουργεί δυσκολίες ευδιάκριτες, που κάποιες φορές θα είναι και κωμικές. Όπως το να συμφωνούν με το πλαίσιο Γκουτέρες αλλά να προσπαθούν να βρουν αν ο Χριστοδουλίδης συμφωνεί και με τα έξι σημεία του πλαισίου. Ή, να υποστηρίζουν, Αβέρωφ και Μαυρογιάννης, πόσο μεγάλη επιτυχία ήταν το γεγονός ότι για πρώτη φορά μπήκαν στο τραπέζι των συνομιλιών το εδαφικό και η ασφάλεια, επιτυχία της ομάδας Αναστασιάδη προφανώς, αλλά να προσπαθούν να βγάλουν έξω από την ομάδα τον Χριστοδουλίδη, ο οποίος περιέργως μόνο στα αρνητικά συμμετείχε. 

Για παράδειγμα, αυτός φταίει που αποχώρησαν από το Μοντ Πελεράν, αυτός φταίει –μαζί με τον Κοτζιά– για το «μηδέν στρατός, μηδέν εγγυήσεις» (παρότι είναι ατάκα που πλάσαρε ο Τσαβούσογλου για να εκθέσει την πλευρά μας και κακώς την επαναφέρουν δίνοντας βλαπτικές εντυπώσεις), αλλά στη μεγάλη επιτυχία –εδαφικού και ασφάλειας– ή στο ότι φτάσαμε ένα βήμα από τη λύση, όπως συχνά λέει ο κ. Μαυρογιάννης, ο Χριστοδουλίδης δεν είχε συμμετοχή. Ίσως, ούτε και ο Αναστασιάδης;

Ήταν προφανές, λοιπόν, από την πρώτη τους τηλεμαχία ότι προερχόμενοι και οι τρεις από την «ομάδα Αναστασιάδη» έχουν δυσκολία να αναδείξουν διαφορές επί της ουσίας του Κυπριακού και της διαχείρισης που έγινε. 

Κι αυτό δεν είναι μόνο δικό τους πρόβλημα, είναι και των κομμάτων που στηρίζουν Χριστοδουλίδη και Μαυρογιάννη και τα οποία εδώ και χρόνια προβάλλουν ως καταστροφική τη διαχείριση Αναστασιάδη στην οποία συμμετείχαν και οι δικοί τους υποψήφιοι.