Η υγειονομική κρίση που προκάλεσε η πανδημία του κορωνοϊού έθεσε σε δεύτερη μοίρα μια άλλη κρίση, την προσφυγική/μεταναστευτική, η οποία επίσης δοκιμάζει τις αντοχές κρατών και κυβερνήσεων τα τελευταία χρόνια. Ο κορωνοϊός κάποια στιγμή θα περάσει αλλά το μεταναστευτικό-προσφυγικό συνεχώς θα διευρύνεται ενόσω οι ισχυροί της γης προσποιούνται ότι δεν υπάρχει και μοναδική τους έγνοια είναι να διασφαλίσουν ότι το πρόβλημα δεν θα μπει στο σπίτι τους. Από την Ευρώπη μέχρι και την Αμερική το μεταναστευτικό βρίσκεται ψηλά στην ατζέντα των προτεραιοτήτων των πολιτικών αλλά με τον λάθος τρόπο: Οι περισσότεροι το αντικρίζουν ως μια ευκαιρία ιδεολογικής επιβεβαίωσης για να αποκομίσουν πολιτικά οφέλη. Από την άκρα δεξιά που καταφεύγει μέχρι και τη βία για να επιβάλει την άποψη περί καθαρών λύσεων, μέχρι το απέναντι άκρο στο οποίο βρίσκονται εκείνοι που επιμένουν δογματικά να μην παραδέχονται την ύπαρξη προβλήματος, με αποτέλεσμα πολλές φορές να συγκρούονται με το κοινό αίσθημα και με την κοινή λογική.
Οι εικόνες από τα ελληνοτουρκικά σύνορα στον Εβρο είναι ακόμη νωπές στη μνήμη όλων μας, με τα καραβάνια των μεταναστών να επιχειρούν να μπουν στην Ευρώπη, μέσω ελληνικού εδάφους. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει αντιληφθεί τον ρόλο που διαδραματίζει η τουρκική κυβέρνηση σ᾽αυτό το ζήτημα, σε μια προσπάθεια να ασκήσει πίεση στην ΕΕ για μια σειρά από ζητήματα. Η ανυπαρξία ολοκληρωμένης πολιτικής σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης καθιστά το μεταναστευτικό βόμβα για το κάθε κράτος, αλλά και για την ίδια την Ευρώπη. Η μονομερής αντιμετώπισή του από το κάθε κράτος ξεχωριστά αναλόγως των δικών του ιδιαιτεροτήτων, κοινωνικών αντιλήψεων και συμφερόντων, σε μεγάλο βαθμό συμβάλλει στη διαιώνιση του προβλήματος.
Τα δάκρυα για τους πρόσφυγες που γίνονται βορά στα χέρια των σύγχρονων δουλεμπόρων και τα ψηφίσματα για τους μετανάστες που πνίγονται αβοήθητοι στην προσπάθειά τους να απομακρυνθούν από την κόλαση του πολέμου, είναι η αποθέωση της υποκρισίας του δήθεν πολιτισμένου κόσμου. Η ύπαρξη τρομοκρατικών και άλλων επικίνδυνων στοιχείων ανάμεσα στους πρόσφυγες είναι μια πραγματικότητα, την οποία όσο δεν πρέπει να υποτιμούμε άλλο τόσο δεν πρέπει να την αναδεικνύουμε.
Στην Κύπρο το μεταναστευτικό πρόβλημα είναι υπαρκτό και πολύ επικίνδυνο. Βρίσκεται σε μια υποβόσκουσα κατάσταση και είναι πιθανό ανά πάσα στιγμή να επανέλθει στην επιφάνεια. Οι συνθήκες κράτησης όλων αυτών των ανθρώπων δεν είναι κατάλληλες γιατί πολύ απλά το κράτος αδυνατεί να φιλοξενήσει έναν τόσο μεγάλο αριθμό προσφύγων. Δεν έχει καν τον ζωτικό χώρο για κάτι τέτοιο. Ο υπουργός Εσωτερικών καλείται να διαχειριστεί ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα και μάλιστα σε μια εποχή με περιορισμένους οικονομικούς και άλλους πόρους. Εκτός αυτού έχει να αντιμετωπίσει τη δυσπιστία και την προκατάληψη με την οποία αντικρίζεται κάθε του δήλωση και κάθε του ενέργεια, από μια μερίδα του πολιτικού κόσμου και της κοινωνίας. Αυτό είναι κάτι που δυσκολεύει ακόμη περισσότερο τη διαχείριση του προβλήματος.
