Μερικές φορές η ζωή φέρνει καινούρια «αξεσουάρ», όπως ένα αμαξίδιο. Η Ραφαέλα Μιλτιάδους χρειάστηκε να μάθει να «κυλάει», σε ηλικία 27 χρονών, όταν μια οδική σύγκρουση τής στέρησε την επιλογή να περπατάει. Ως Πρέσβειρα Οδικής Ασφάλειας, έχει πολλά να πει για συμπερίληψη και προσβασιμότητα, όμως πάνω απ’ όλα μιλάει για τη σημασία της αποδοχής. «Εμπόδιο δεν είναι το αμαξίδιο, αλλά η νοοτροπία “εμείς” κι “εσείς”», λέει.
Κάθε άνθρωπος έχει την ιστορία του, όμως η δική σου είναι ορατή στον καθένα. Πώς σε «συστήνει» στους άλλους το αμαξίδιο;
Αισθάνομαι ότι με φέρνει πιο κοντά με τους ανθρώπους. Με κάποιον τρόπο νιώθω ότι ο κόσμος αισθάνεται μια ταύτιση, άμεση ή έμμεση. Ίσως νιώθει τη δική μου βλάβη ως κάτι που με καθιστά διαφορετική κι έτσι ταυτίζονται με τη διαφορετικότητα μου και όχι με την αναπηρία αυτή καθ’ αυτήν. Δεν αισθάνθηκα ποτέ εκτεθειμένη με οποιονδήποτε τρόπο. Ήμουνα πολύ ανοικτή με τη βλάβη μου, σχεδόν από την αρχή. Αισθάνομαι ότι είναι μεν μέρος του ποια είμαι σήμερα, αλλά σίγουρα δεν με καθορίζει. Εξακολουθώ να είμαι η Ραφαέλα, με όποιο «αξεσουάρ» και αν κυκλοφορώ.
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη ΕΔΩ
