Μυριόστομος ακούστηκε αυτός ο ύμνος, κατά τη νύκτα της Θείας και Κοσμοσωτήριας Γέννησης του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, από πλήθος αγγέλων. «Δόξα ας είναι στον Θεό, στα ύψιστα μέρη του ουρανού, από τους αγγέλους που κατοικούν εκεί, αλλά και σ’ ολόκληρη τη γη, που είναι ταραγμένη από την αμαρτία και τα βίαια πάθη της, ας βασιλεύσει η ειρήνη· γιατί ο Θεός εξεδήλωσε τώρα λαμπρή την εύνοια και ευαρέσκειά Του στους ανθρώπους, με την Ενανθρώπηση του Υιού Του».
Την ευλογημένη αυτή λέξη, την «ειρήνη», ακούνε πολλοί άνθρωποι, από τότε μέχρι σήμερα, και πικρία εξέρχεται από τα στήθη τους. Ένα μεγάλο μέρος ανθρώπων ζει κάτω από βαρύ ζυγό δουλείας. Άλλο μέρος ανθρώπων, αντί τον ύμνο της ειρήνης, ακούει τον βόμβο των πολεμικών μηχανών. Αλλά και οι υπόλοιποι άνθρωποι, που ζουν σε δήθεν ελεύθερα έθνη, έχουν χάσει την ειρήνη. Δεν υπάρχει ειρήνη μέσα στην ίδια τη χώρα, την κοινωνία, μέσα στην ίδια την οικογένεια, μέσα στην ψυχή του ανθρώπου. Είναι για τούτο που ένα άλλο μέρος ανθρώπων, που βλέπει να απουσιάζει η ειρήνη, κάμπτει τα γόνατα και βλέποντας προς τον ουρανό, επαναλαμβάνει τους λόγους του προφήτου: «Κύριε ο Θεός ημών, ειρήνην δος ημίν» (Ησ. κστ’ 12). Γιατί αυτή η ευλογημένη λέξη, στο άκουσμά της, από τότε μέχρι σήμερα, δημιουργεί ποικίλα και αντίθετα συναισθήματα στις ψυχές των ανθρώπων; Μήπως η λέξη ειρήνη, είναι χίμαιρα και ουτοπία; Αγαθόν απραγματοποίητο και πόθος ανεκπλήρωτος; Αλλά τότε ποιο νόημα και ποιο περιεχόμενο έχει ο αγγελικός ύμνος της νύκτας της Γέννησης του Χριστού, «επί γης ειρήνη…»;
Όχι, δεν είναι η ειρήνη χίμαιρα, δεν είναι απάτη. Για την ειρήνη του κόσμου, ο Θεός σαρκώθηκε, έγινε αδύναμο βρέφος, έζησε ως άνθρωπος, γνώρισε όλον τον πόνο και τη θλίψη του κόσμου, και ανέβηκε στον Σταυρό! Και όμως ο κόσμος, στο σύνολό του, δεν έχει απολαύσει την ειρήνη. Γιατί; Ενώ τα έθνη επιζητούν την ειρήνη, δεν έχουν εννοήσει το μόνο μέσον για την επικράτηση της αληθινής και πραγματικής ειρήνης στη γη, που είναι η πίστη στον Ιησού Χριστό και η συμμόρφωση στη θεία διδασκαλία Του. «Χριστός εστίν η ειρήνη ημών», διαλαλεί ο Απόστολος Παύλος, (Εφ. Β’, 14) και Αυτός, ο Χριστός, είναι «ο ειρηνοποιήσας δια του αίματος του σταυρού αυτού», (Κολοσ. α’ 20), τους ανθρώπους με τον Θεό και μεταξύ τους. Επειδή λοιπόν η ανθρωπότητα δεν κατόρθωσε ακόμη να διδαχθεί το σπουδαιότατο αυτό μάθημα, και να κατανοήσει τη μεγάλη αλήθεια, ότι μόνον ο Θεός δίνει την ειρήνη, για τούτο, σπαράσσεται από τα μίση και συγκλονίζεται από τους πολέμους. Η αληθινή ειρήνη δεν πηγάζει από τη γη, ούτε είναι αποτέλεσμα Συνεδρίων και Διεθνών Οργανισμών. Η ειρήνη, η πραγματική ειρήνη, είναι δώρο του Θεού προς εκείνους, οι οποίοι τη ζητούν. Είναι καρπός που ωριμάζει στις κοινωνίες των ανθρώπων, στις οποίες βασιλεύει ο Χριστός, και γεύονται τον γλυκύ αυτόν καρπό εκείνοι, που στις ψυχές τους βασιλεύει ο Χριστός. «Ειρήνην αφίημι υμίν, ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν» (Ιω. ιδ’ 27).
Μια είναι η αναντίρρητη αλήθεια, ότι την ειρήνη του κόσμου θα την χαρίσει μόνον ο «Άρχων της ειρήνης», ο Χριστός. Εκείνος, τον Οποίον κατά τη Γέννησή Του επευφήμησαν, δοξολόγησαν και ανύμνησαν οι άγγελοι, ως «επί γης ειρήνην». Όταν καταστατικός χάρτης των ατόμων και των εθνών, γίνει το «ευαγγέλιο της ειρήνης», τότε θα πραγματοποιηθούν οι λόγοι του Θεού: «Κατοικήσατε μετά ασφαλείας επί της γης υμών, και πόλεμος ου διελεύσεται δια της γης υμών, και δώσω ειρήνη εν τη γη υμών και κοιμηθήσεσθε, και ου έσται ο εκφοβών» (Λευϊτ. κστ’ 5 – 6).
Όλοι μας ας παρακαλούμε αδιάκοπα τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, ιδίως αυτές τις μέρες των Χριστουγέννων: «Κύριε αυτήν την ειρήνη, τη δική Σου ειρήνη, τη «υπερέχουσαν πάντα νουν», χάρισε στον κόσμο όλο, και στη μικρή πατρίδα μας Κύπρο. Συ που είσαι η ευδοκία και η δόξα του Ουρανίου Σου Πατέρα. Συ που είσαι η «επί γης ειρήνη».
