Ο Αντώνης Χατζηαντώνης, πρόσφυγας που δεν ξεχνά, αναφέρεται στις διαστάσεις που πήρε μια ανάρτησή του.
Νομίζω, είχε δίκιο η γιαγιά μου, η μακαριστή Άννα, όταν συνήθιζε να λέγει τη γνωστή, κυπριακή παροιμία: «Όποιος ανακατώννεται με τα πίτουρα, τρων τον οι όρνιθες…!».
Αχ, γιαγιούλα, γιατί δεν σε άκουσα… Πρόσφατα, είχα πρόβλημα, με μια ανάρτηση. Η ανάρτηση προκάλεσε μια κόντρα, μεταξύ τριών φίλων, διαδικτυακών, που ξεπέρασε κάθε όριο ευπρέπειας. Για να ακριβολογούμε, κυρίως μεταξύ δύο κυριών. Κυπρίες, αμφότερες. Εγώ, ως όφειλα, προσπάθησα να ηρεμήσω τα πνεύματα. Ως διαιτητής κατά κάποιον τρόπο… Τέλος πάντων, αυτά τα έγραψα και βρίσκονται στον τοίχο μου για να τα διαβάσετε και οι ίδιοι.
Το ίδιο κείμενο το κοινοποίησα και σε ένα άλλο site, όπου ξεκινούν ενδιαφέρουσες πολιτικές συζητήσεις. ΟΚ. Ώς εδώ, όλα καλά.
Μπαίνω στο site, προχθές, και βλέπω την αντίδραση δύο εκ των πρωταγωνιστών της συζήτησης. Επειδή τους φάνηκε ότι πήρα το μέρος της κοπέλας με την οποία κοντραρίστηκαν -σημειώστε ότι η κοπέλα ανήκει εις τους ούτω καλούμενους επαναπροσεγγιστές- μου έγραψαν πράγματα, που με στενοχώρησαν πάρα πολύ. Διότι αγγίζουν τα όρια της αγένειας.
Μεταξύ άλλων, μου γράφει ο ένας: «Εμείς είμαστε… Κατίνες και ρίξαμε το επίπεδο της συζήτησης ή η φίλη σου, που εκθειάζει τους Τούρκους, ως φιλόζωους, θερμούς, καλούς ανθρώπους και λοιπά; Θα σε στόλιζα κανονικά, αλλά σέβομαι το γεγονός ότι έχασες πρόσφατα το παιδί σου…!». Μάλιστα!
Για να συμπληρώσει, πολύ ειρωνικά και η άλλη κοπέλα, αμέσως από κάτω: «Άσε τον Αντωνάκη, φίλε. Έχει την αίσθηση ότι ακόμη βρίσκεται στην τάξη και απευθύνεται σε παιδάκια του σχολείου…!». Συμπληρώνοντας: «Αντώνη, άσε το… υφάκι του δασκάλου. Αποφάσισε επιτέλους με ποιους είσαι…!».
Κατ’ αρχάς, θα τους ευχαριστήσω που ασχολήθηκαν μαζί μου. Αλλά, να μου επιτραπεί να τους αναλύσω, όσο πιο σύντομα γίνεται, την πορεία μου, ως προς τις διάφορες φάσεις που πέρασε το εθνικό μας θέμα, και συγκεκριμένα από την απόρριψη του Σχ. Ανάν το 2004 ίσαμε σήμερα. Ναι, αγαπητοί μου. Όταν επροτάθη εκ μέρους του Γ.Γ. των Ην. Εθνών, κ. Ανάν, το γνωστό σχέδιο, υπήρξα διαπρύσιος κήρυκας-υποστηρικτής του. Έδιναν την Αμμόχωστο, αποχωρούσε σταδιακά ο στρατός των 40.000 του Αττίλα και διάφορα άλλα.
Αργότερα όμως, μετά που απερρίφθη από το 76% των Ε/κυπρίων το Σχέδιο, προβληματίστηκα. Άρχισα λοιπόν πιο προσεκτικά να το μελετώ, διαπιστώνοντας ότι, πράγματι, είχε πολλά τρωτά. Δηλαδή, ασαφή στοιχεία. Όπως π.χ. το ερώτημα αν θα τιμούσαν οι Τούρκοι την υπογραφή τους, αν πράγματι θα επέστρεφαν το Βαρώσι και θα απέσυραν τον πάνοπλο στρατό τους, που πατά τον κυπριακό βορρά. Άκουσα και τον μακαριστό Τάσσο, να ενημερώνει Ελλαδίτες φοιτητές του Πανεπιστημίου Αθηνών ότι το συνιστών κρατίδιο θα συνήπτε δάνεια τα οποία εμείς θα ξοφλούσαμε κ.λπ.
Ε, άλλαξα γνώμη. Δεν δικαιούμαι; Θυμάστε τι είπε παλιά ο κ. Χριστόφιας; «Ε, άλλαξεν ο άδρωπος, σιόρ…!». Και ήρθα με το μέρος σας, αγαπητοί μου φίλοι. Έγινα, όπως πολλοί με χαρακτηρίζουν… εθνικιστής, τουρκοφάγος και οπαδός της διχοτόμησης…! Φυσικά, αντιλαμβάνεστε ότι όλα αυτά είναι απλά ανοησίες. Απλούστατα, επειδή τα τελευταία 10 – 15 χρόνια γράφω απόψεις που αμφισβητούν τη βιωσιμότητα μιας λύσης με τη μορφή της Διζωνικής, Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, οι οπαδοί του τότε ΝΑΙ με ρίπτουν εις το πυρ το εξώτερον! Χα! Φανταστείτε ότι πριν λίγους μήνες, μου έγραψε κάποιος διερωτώμενος αν είμαι… καταπατητής τ/κ περιουσίας στον Νότο και για αυτό δεν επιθυμώ λύση!
Κλείνοντας. Μου είστε συμπαθείς και οι τρεις. Και η κοπέλα που θεωρήσατε τουρκόφιλη, αλλά ασφαλώς και εσείς. Οι άλλοι δύο. Δεν αναφέρω ονόματα. Και, συνάγοντας, θα διερωτηθώ, με τη σειρά μου: «Ε, εσείς όλοι, που με καλείτε να αποφασίσω επιτέλους αν είμαι μαζί σας ή με… τζιείνους, εσείς λοιπόν πρέπει να βγάλετε το συμπέρασμα. Και για να σας διευκολύνω, απαντώ ως επίλογο εδώ: «Δεν είμαι τίποτα από όλα αυτά, που κατά καιρούς αμφότερες οι πλευρές με κατηγορούν. Ούτε τουρκοφάγος-εθνικιστής, αλλά ούτε και οπαδός της «επανένωσης», με μορφή ετεροβαρών σχεδίων ΔΔΟ, που θα κρατήσουν -το πολύ- 3 – 4 μήνες.
Εξάλλου, δεν βλέπετε πώς υπογράφω τα κείμενά μου; Α. Χατζηαντώνης, πρόσφυγας που δεν ξεχνά (και αγωνίζεται από τον καναπέ… πληκτρολογώντας).
Υ.Γ. Ε, από την απραξία, είναι και αυτό, τουλάχιστον, μια μορφή αγώνα!
Νομίζω, είχε δίκιο η γιαγιά μου, η μακαριστή Άννα, όταν συνήθιζε να λέγει τη γνωστή, κυπριακή παροιμία: «Όποιος ανακατώννεται με τα πίτουρα, τρων τον οι όρνιθες…!».
Αχ, γιαγιούλα, γιατί δεν σε άκουσα… Πρόσφατα, είχα πρόβλημα, με μια ανάρτηση. Η ανάρτηση προκάλεσε μια κόντρα, μεταξύ τριών φίλων, διαδικτυακών, που ξεπέρασε κάθε όριο ευπρέπειας. Για να ακριβολογούμε, κυρίως μεταξύ δύο κυριών. Κυπρίες, αμφότερες. Εγώ, ως όφειλα, προσπάθησα να ηρεμήσω τα πνεύματα. Ως διαιτητής κατά κάποιον τρόπο… Τέλος πάντων, αυτά τα έγραψα και βρίσκονται στον τοίχο μου για να τα διαβάσετε και οι ίδιοι.
Το ίδιο κείμενο το κοινοποίησα και σε ένα άλλο site, όπου ξεκινούν ενδιαφέρουσες πολιτικές συζητήσεις. ΟΚ. Ώς εδώ, όλα καλά.
Μπαίνω στο site, προχθές, και βλέπω την αντίδραση δύο εκ των πρωταγωνιστών της συζήτησης. Επειδή τους φάνηκε ότι πήρα το μέρος της κοπέλας με την οποία κοντραρίστηκαν -σημειώστε ότι η κοπέλα ανήκει εις τους ούτω καλούμενους επαναπροσεγγιστές- μου έγραψαν πράγματα, που με στενοχώρησαν πάρα πολύ. Διότι αγγίζουν τα όρια της αγένειας.
Μεταξύ άλλων, μου γράφει ο ένας: «Εμείς είμαστε… Κατίνες και ρίξαμε το επίπεδο της συζήτησης ή η φίλη σου, που εκθειάζει τους Τούρκους, ως φιλόζωους, θερμούς, καλούς ανθρώπους και λοιπά; Θα σε στόλιζα κανονικά, αλλά σέβομαι το γεγονός ότι έχασες πρόσφατα το παιδί σου…!». Μάλιστα!
Για να συμπληρώσει, πολύ ειρωνικά και η άλλη κοπέλα, αμέσως από κάτω: «Άσε τον Αντωνάκη, φίλε. Έχει την αίσθηση ότι ακόμη βρίσκεται στην τάξη και απευθύνεται σε παιδάκια του σχολείου…!». Συμπληρώνοντας: «Αντώνη, άσε το… υφάκι του δασκάλου. Αποφάσισε επιτέλους με ποιους είσαι…!».
Κατ’ αρχάς, θα τους ευχαριστήσω που ασχολήθηκαν μαζί μου. Αλλά, να μου επιτραπεί να τους αναλύσω, όσο πιο σύντομα γίνεται, την πορεία μου, ως προς τις διάφορες φάσεις που πέρασε το εθνικό μας θέμα, και συγκεκριμένα από την απόρριψη του Σχ. Ανάν το 2004 ίσαμε σήμερα. Ναι, αγαπητοί μου. Όταν επροτάθη εκ μέρους του Γ.Γ. των Ην. Εθνών, κ. Ανάν, το γνωστό σχέδιο, υπήρξα διαπρύσιος κήρυκας-υποστηρικτής του. Έδιναν την Αμμόχωστο, αποχωρούσε σταδιακά ο στρατός των 40.000 του Αττίλα και διάφορα άλλα.
Αργότερα όμως, μετά που απερρίφθη από το 76% των Ε/κυπρίων το Σχέδιο, προβληματίστηκα. Άρχισα λοιπόν πιο προσεκτικά να το μελετώ, διαπιστώνοντας ότι, πράγματι, είχε πολλά τρωτά. Δηλαδή, ασαφή στοιχεία. Όπως π.χ. το ερώτημα αν θα τιμούσαν οι Τούρκοι την υπογραφή τους, αν πράγματι θα επέστρεφαν το Βαρώσι και θα απέσυραν τον πάνοπλο στρατό τους, που πατά τον κυπριακό βορρά. Άκουσα και τον μακαριστό Τάσσο, να ενημερώνει Ελλαδίτες φοιτητές του Πανεπιστημίου Αθηνών ότι το συνιστών κρατίδιο θα συνήπτε δάνεια τα οποία εμείς θα ξοφλούσαμε κ.λπ.
Ε, άλλαξα γνώμη. Δεν δικαιούμαι; Θυμάστε τι είπε παλιά ο κ. Χριστόφιας; «Ε, άλλαξεν ο άδρωπος, σιόρ…!». Και ήρθα με το μέρος σας, αγαπητοί μου φίλοι. Έγινα, όπως πολλοί με χαρακτηρίζουν… εθνικιστής, τουρκοφάγος και οπαδός της διχοτόμησης…! Φυσικά, αντιλαμβάνεστε ότι όλα αυτά είναι απλά ανοησίες. Απλούστατα, επειδή τα τελευταία 10 – 15 χρόνια γράφω απόψεις που αμφισβητούν τη βιωσιμότητα μιας λύσης με τη μορφή της Διζωνικής, Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, οι οπαδοί του τότε ΝΑΙ με ρίπτουν εις το πυρ το εξώτερον! Χα! Φανταστείτε ότι πριν λίγους μήνες, μου έγραψε κάποιος διερωτώμενος αν είμαι… καταπατητής τ/κ περιουσίας στον Νότο και για αυτό δεν επιθυμώ λύση!
Κλείνοντας. Μου είστε συμπαθείς και οι τρεις. Και η κοπέλα που θεωρήσατε τουρκόφιλη, αλλά ασφαλώς και εσείς. Οι άλλοι δύο. Δεν αναφέρω ονόματα. Και, συνάγοντας, θα διερωτηθώ, με τη σειρά μου: «Ε, εσείς όλοι, που με καλείτε να αποφασίσω επιτέλους αν είμαι μαζί σας ή με… τζιείνους, εσείς λοιπόν πρέπει να βγάλετε το συμπέρασμα. Και για να σας διευκολύνω, απαντώ ως επίλογο εδώ: «Δεν είμαι τίποτα από όλα αυτά, που κατά καιρούς αμφότερες οι πλευρές με κατηγορούν. Ούτε τουρκοφάγος-εθνικιστής, αλλά ούτε και οπαδός της «επανένωσης», με μορφή ετεροβαρών σχεδίων ΔΔΟ, που θα κρατήσουν -το πολύ- 3 – 4 μήνες.
Εξάλλου, δεν βλέπετε πώς υπογράφω τα κείμενά μου; Α. Χατζηαντώνης, πρόσφυγας που δεν ξεχνά (και αγωνίζεται από τον καναπέ… πληκτρολογώντας).
Υ.Γ. Ε, από την απραξία, είναι και αυτό, τουλάχιστον, μια μορφή αγώνα!
