Αρκετοί Ελλαδίτες και Ελληνοκύπριοι, εκφράζοντες τον πατριωτισμό και τον εθνικισμό τους σε υπέρμετρο βαθμό (κι εγώ ευρίσκομαι σ’ αυτή την πλευρά), διαμαρτύρονται και κατηγορούν αυτούς που προχώρησαν στη σύναψη και επικύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών σαν μειοδότες και προδότες. Δεν ήθελαν όλοι αυτοί ούτε καν να αγγιχθεί το όνομα Μακεδονία για σχηματισμό του ονόματος του κράτους της FΥROM. Το θεωρούν και είναι πολύ ιερό το όνομα Μακεδονία και δεν ήθελαν να αναφέρεται από μία χώρα που ούτε καν ομιλούν οι κάτοικοί της τη γλώσσα του Φιλίππου και του Μεγάλου Αλεξάνδρου, δηλαδή την Αρχαία Ελληνική.
Ό,τι και να λεχθεί, υπάρχει πράγματι μεγάλο δίκαιο σ’ αυτές όλες τις αντιδράσεις και θα έπρεπε, εάν υπήρχε δυνατότητα βέβαια, να υπάρξει κάποια δυνατότερη και πιο σκληρή διαπραγμάτευση από την Κυβέρνηση του Πρωθυπουργού Τσίπρα. Πέραν απ’ όλα αυτά που προανέφερα, θα ήθελα να πιστώσω αυτή την Κυβέρνηση της Ελλάδας για ό,τι έχει επιτύχει σ’ αυτή τη δύσκολη διαπραγμάτευση και συμφωνία και ότι έχει καταβάλει όλες τις επιβαλλόμενες προσπάθειες για το καλύτερο της Ελλάδας και του έθνους μας.
Θα ήθελα όμως να παραθέσω τον μεγάλο μου προβληματισμό, για να δικαιολογήσω το ό,τι έχει επιτύχει η ελληνική Κυβέρνηση σ’ αυτή τη συμφωνία και το γιατί επειγόταν να γίνει αυτή η συμφωνία.
Α) Θα πρέπει να ληφθεί πολύ σοβαρά υπόψη ότι μέχρι σήμερα έχουν αναγνωρίσει τη FYROM, με το όνομα απλά Μακεδονία, τα τρία τέταρτα των χωρών του κόσμου και αναμένεται να ακολουθήσουν και τα υπόλοιπα σε λίγα χρόνια. Θα έμεναν μόνο η Ελλάδα και η Κύπρος αυτές που δεν θα την αναγνώριζαν. Και υπόψη, με το πέρασμα των χρόνων, θα στερεωνόταν αυτή η ονομασία και δεν θα μπορούσε να διαφοροποιηθεί με τίποτε. Τουλάχιστον τώρα επίσημα αναγνωρίζεται το Βόρεια Μακεδονία και επιπλέον υπάρχουν και οι σημαντικές αλλαγές στο σύνταγμα αυτής της χώρας, που διαφορετικά θα παρέμεναν όπως ήταν εάν δεν επερχόταν η συμφωνία.
Β) Φανταστείτε εάν η Ελλάδα έστηνε πόδι και δεν γινόταν κατορθωτή αυτή η συμφωνία και αυτή η χώρα παρέμενε όπως ήταν πριν από χρόνια με υπαιτιότητα της Ελλάδας. Εγώ σας το λέγω, εάν ήμουν Κυβέρνηση αυτής της χώρας, θα προσανατολιζόμουν προς την Τουρκία αμέσως, ζητώντας της να μεταφέρει στρατεύματα σ’ αυτήν και να δημιουργήσει στρατιωτική βάση και στρατιωτικό αεροδρόμιο, μ’ όλες τις διευκολύνσεις που θα ήθελε. Τι θα γινόταν τότε αγαπητοί μου συμπατριώτες; Η Τουρκία θα βρισκόταν και στα βόρεια σύνορα της Ελλάδας, εκτός από τα ανατολικά. Άρα άλλα ελληνικά στρατεύματα θα ήσαν αμέσως απαραίτητα για τη φύλαξη των συνόρων μας στα βόρεια, στερούμενη στρατιωτικές δυνάμεις, που είναι άκρως απαραίτητες και σημαντικές για τις άλλες περιοχές της Ελλάδας και της Κύπρου. Τώρα πέραν της εξάλειψης αυτού του κινδύνου, θα υπάρχει στα βόρεια σύνορά μας μια χώρα φιλική που δεν γνωρίζουμε ακόμη σε τι θα ωφεληθεί η Ελλάδα απ’ αυτήν.
Άρα σε κάποιες εθνικές υποθέσεις και προβλήματα θα πρέπει να βλέπουμε και λίγο μακρύτερα στον ορίζοντα και να εκτιμούμε τα συμφέροντά μας μακριά από φανατισμό.
