Εξαρχής, να μου επιτραπεί να παρατηρήσω ότι ως άτομο δεν έχω τάση προς την παρανομία. Προς έκνομες πράξεις. Προς την παράβαση του Νόμου. Όχι. Είμαι αρκετά νομοταγής. Πάντα έτσι ήμουν. Και έρχομαι στο θέμα.
Όταν είσαι μόνος, συνταξιούχος και αθκειασερός, προσπαθείς να γεμίζεις τη μέρα σου με κάτι που να σε ευχαριστεί, να σε κάνει να ξεχνιέσαι λίγο. Να ξεχνάς τα μεγάλα στραπάτσα, χαστούκια που σου έριξε η μοίρα.
Είχα πάει στον σταθμό Χοιροκοιτίας, για έναν κυπριακό καφέ. Σχετικά καθαρή ατμόσφαιρα -αν και διέκρινα λίγη σκόνη στον ορίζοντα ενώ οδηγούσα- φιλόξενοι άνθρωποι εκεί, έπιασα φιλίες μαζί τους, αλλά και με έναν πλανόδιο πωλητή, που είναι τόσο… ευγενικά φορτικός που σε πείθει να αγοράσεις κάτι και ας μην το χρειάζεσαι και τόσο… Αφού λοιπόν ήπια ένα γλυκύ βραστό, εισέρχομαι στο αυτοκίνητο, με κατεύθυνση προς Λεμεσό. Παρά την περιοχή Καλαβασού, ευθύς ο δρόμος, αλλά λίγο κατηφορικός στην αρχή του. Περί τα 24 – 26 χιλ. από την υπέροχη, παραλιακή πόλη της Λεμεσού. Παρασυρόμενος από τον ηλιόλουστο καιρό, χαλαρός και κάπως ευδιάθετος, φαίνεται θα πάτησα λίγο περισσότερο το πεντάλ της βενζίνης, διότι αίφνης, βλέπω στα αριστερά μου το περιπολικό με το μπλε και λευκό χρώμα. Ο νεαρός αστυνομικός μού κάνει νόημα να σταματήσω, αργά και προς τα αριστερά. Ελαττώνω ταχύτητα και σταθμεύω πίσω από το περιπολικό.
«ΟΚ. Με έπιασες…», του λέγω, μόλις κατέβασα το αριστερό παράθυρο. «Άδεια οδήγησης ή ταυτότητα», μου απαντά. «Ορίστε, έχω και τα δύο» και του δίνω την άδεια. «Πηγαίνατε με 129 χιλ. ανά ώρα, κύριε», προσθέτει. Αμέσως, φοβισμένος, τον ερωτώ: «Έφταιγα και θα υποστώ τις συνέπειες… Πείτε μου, παρακαλώ. Θα μου επιβάλετε και βαθμούς ποινής; Νομίζω, έχω ήδη 2».Είχα δύο διότι πριν μερικούς μήνες με πήρε στο κινητό, ενώ οδηγούσα, η αδελφή μου η μεγάλη και εγώ ο βλαξ το απήντησα. Έλα, όμως, που για κακή μου τύχη, βγαίνει από πάροδο της Κολωνακίου εποχούμενος (σε μοτοσυκλέτα) αστυνομικός και με έγραψε.
Επανέρχομαι στο σημερινό. «Ναι, βλέπω έχετε 2 βαθμούς ποινής», μου απαντά το Όργανο του Νόμου. Για να προσθέσει με σοβαρό, αλλά ευγενικό ύφος: «Σήμερα, δεν θα καταγγελθείτε. Είναι προειδοποίηση. Θα πληρώσετε μόνο το ανάλογο πρόστιμο». Αυτό μου έδωσε μεγάλη χαρά. «Σε ευχαριστώ νέε μου, υπόσχομαι ότι θα είμαι πιο προσεκτικός από εδώ και πέρα. Θα είμαι μέσα στο πλαίσιο του Νόμου. Δεν θα τρέχω». «Μα, είναι για τη δική σας ασφάλεια. Μέχρι 120, μπορείτε. Καλή σας μέρα».
Τον χαιρετώ ευγενικά, και με μια ανάσα ανακούφισης, βάζω μπρος και σαν ραλίστας φεύγω με δύναμη μπροστά! «Ουφ, γλύτωσα τους βαθμούς», μονολογώ. Διότι αν συγκεντρώσεις 12, από ό,τι ξέρω, διώκεσαι. Σε πηγαίνουν στο δικαστήριο. Και αν μου στερήσουν το αυτοκίνητο, τι θα κάνω όλη μέρα, κλεισμένος μέσα;
Πάντως φίλοι μου, η Κυπριακή Αστυνομία κάνει αρκετά καλά το έργο της. Διότι, ως Νεοκύπριοι, είμεθα λίγο απείθαρχοι. Ξεροκέφαλοι. Απεδείχθη και στατιστικά. Πιάνουμε το τιμόνι, πολλές φορές πιωμένοι ή έχοντας πάρει ουσίες κ.λπ., και όποιον πάρει ο Χάρος.
Σε ευχαριστώ παλληκάρι μου, που δεν με κατήγγειλες. Και μου έδωσες μια δεύτερη ευκαιρία. Δεν γνωρίζω το όνομά σου. Στην ηλικία σου θα ήταν σήμερα ο Άκης μου, ο μονάκριβος γιος μου, αν ήταν μαζί μας! Σε ευχαριστώ που έπραξες το καθήκον σου, με ανθρώπινο τρόπο. Να είσαι πάντα καλά και να φροντίζεις για το καλό του συνόλου των Κυπρίων πολιτών.
