Διάβασα άρθρο σας με τίτλο: «Μα, πέστε μας, επιτέλους τι θέλετε να κάνουμε για τη λύση;» και μη σας κακοφανεί που θα σας το πω αλλά σπαταλάτε φαιά ουσία απευθυνόμενος σε ανθρώπους των οποίων η άποψη ηττήθηκε το 2004, τη μοναδική φορά που ρωτηθήκαμε αν μας αρέσουν τα όσα απεργάζεται εις βάρος μας σε συνεργασία με ξένους, η λεγόμενη ηγεσία μας.
Αυτά που λένε και σήμερα είναι τα ίδια που μας λέγανε πάντα, και όταν αναγκάστηκαν να μας δώσουν την ευκαιρία να τους απαντήσουμε, έλαβαν την απάντησή μας! Βέβαια όντως δεν το βάζουν κάτω, γνωστό/άγνωστο γιατί (είναι και ο σερ Στέλιος στη μέση…), αλλά τι να τους κάνουμε; Δεν θέλουμε να γίνουμε προτεκτοράτο της Τουρκίας, ούτε θα επιτρέψουμε να μας καβαλήσει και να μας μετατρέψει σε υποζύγια μια μειοψηφία Tούρκων, επειδή κουβάλησαν παράνομα και εγκληματικά εκατοντάδες χιλιάδες έποικους από την Ανατολία για να παριστάνουν την πλειοψηφία.
Και στο παρελθόν όποτε αναγκαστήκαμε να πάρουμε τα όπλα, είτε για να απελευθερωθούμε, είτε για να αντιμετωπίσουμε πάντα και μόνιμα την κακόβουλη, αρπακτική και εγκληματική Τουρκία, υπήρχαν «νούσιμοι» που κλαιγόντουσαν, απειλούσαν και προειδοποιούσαν, εναντίον κάθε αγώνα και αντίστασης. Δεν είμαστε πλέον νήπια για να μας εκφοβίζει ο πάσα ένας και εμείς να κρυβόμαστε σε τρύπες μέσα στη γη σαν λαγοί. Ζήσαμε πολλά και μάθαμε. Μπορεί το κομματικό κατεστημένο να ανέπτυξε μηχανισμούς με τους οποίους υφαρπάζει την εξουσία και μας καταδυναστεύει, αλλά να ’χουν υπόψη πως πίσω έχει η αχλάδα την ουρά! Όπως και το 2004, παρόλο που τα διάφορα κατεστημένα συντάχθηκαν με τους ξένους και τα συμφέροντά τους και στάθηκαν εναντίον της πλειοψηφίας του κυπριακού λαού, ο λαός βρήκε τον τρόπο και το κουράγιο και αντέδρασε αποτελεσματικά, το ίδιο θα γίνει και σε οποιαδήποτε νέα απόπειρα να μας αφήσουν χωρίς κράτος και να μας βάλουν τους Τούρκους, είτε Τ/κ λέγονται αυτοί, είτε έποικοι, πάνω από τα κεφάλια μας.
Μπορεί οι Τ/κ να έχουν ακόμα και τους «δικούς» μας να νοιάζονται για τα συμφέροντά τους, αλλά και εμείς παρόλο που κανένας δεν νοιάζεται για μας, γνωρίζουμε από μόνοι μας το δίκιο μας και το δίκιο της πατρίδας μας. Βέβαια όλος αυτός ο εσμός στον οποίο αναφερόμαστε, την αγάπη προς την πατρίδα κοντά είναι να την ποινικοποιήσει, προς το παρόν αποκαλώντας μας μόνο φασίστες και αποπειράται να χαρακτηρίσει κακόφημη την αγάπη προς την πατρίδα αλλά το αφτί μας δεν ιδρώνει από τους υστερισμούς κάποιων περίεργων. Μάθανε τώρα να κολλούν τη ρετσινιά του ΕΛΑΜίτη ή του χρυσαυγίτη ή του φασίστα σε όποιον μιλήσει για πατρίδα και δίκαιο και νομίζουν πως τα κάνουμε πάνω μας. Ε, δεν είμαστε και τέτοιοι όσοι αγαπούμε τον τόπο μας. Δεν είναι φασιστική νοοτροπία που μας σπρώχνει να διεκδικούμε το δίκιο του τόπου μας. Είναι η συνειδητοποίηση πως αν τον χάσουμε, δεν θα ’χουμε πού την κεφαλή κλίναι και θα καταντήσουμε ανέστιοι πρόσφυγες και κλοτσοσκούφια, κύριος οίδε πού!
