Για το πραξικόπημα γράφει ο Κυριάκος Πολυκάρπου.
Όλα, τη μέρα εκείνη, ξεκίνησαν τόσο ήρεμα. Μ΄ένα ρυθμό γνωστό και συνηθισμένο. Ο εργάτης πάνω στη σκαλωσιά, η πωλήτρια στο κατάστημα και το δημόσιο ραδιόφωνο να παίζει το… «πουκάμισο το θαλασσί».
Ξαφνικά η σιωπή κόπηκε στα δυό. Ένας άγνωστος, μέχρι τη στιγμή εκείνη, θόρυβος ακούστηκε. Δεν δώσαμε σημασία…Ήρθε, όμως, δεύτερος, τρίτος, τέταρτος…Ήταν ριπές αυτομάτων, εκρήξεις…Γινόταν πραξικόπημα! Πόσοι στ΄αλήθεια γνώριζαν αυτή τη λέξη;
Η καυτή μέρα του Ιούλη γινόταν ακόμα πιο καυτή. Η φωτιά φούντωνε και το δράμα…άρχιζε. Η ηρεμία κόπηκε στη μέση και μαζί της το… «πουκάμισο το θαλασσί». Ένα πουκάμισο που άρχισε να βάφεται κόκκινο από το αίμα.
Στους δρόμους τα στρατιωτικά αυτοκίνητα κινούνται με ιλιγγιώδη ταχύτητα, οι πυροβολισμοί συνεχίζονται και η νέα σελίδα της ιστορίας αυτού του τόπου ανοίγει με τους χειρότερους οιωνούς.
Ο εργάτης κατέβηκε από τη σκαλωσιά. Η πωλήτρια έκλεισε πίσω της την πόρτα του καταστήματος και έτρεξε να σωθεί. Τρόμος, πανικός, αγωνία και απορία…Το πραξικόπημα επεκράτησε και έφερε μαζί του την ξένη εισβολή, την κατοχή, τον ξεριζωμό, το θάνατο και τον αφανισμό. Το αίμα ποτάμι, ο πόνος αμέτρητος…
Κι όλα άρχισαν την καυτή εκείνη μέρα του καταραμένου Ιούλη. Η ηρεμία κόπηκε στη μέση, το «πουκάμισο το θαλασσί» κόπηκε στη μέση, η… πατρίδα κόπηκε στη μέση!
Τα παιδιά της Κύπρου τραγουδάνε στις γειτονιές του κόσμου τον πόνο. Και φέρνουν στο στόμα τους δυο μόνο φράσεις: Ποτέ πια προδοσία – ποτέ πια φασισμός…
