Ο Χριστόδουλος Γ. Παχουλίδης αναφέρεται στις μαύρες εκείνες μέρες του 1974.
Όταν μελετούμε τη μακραίωνη ιστορία του έθνους μας, από τα Ομηρικά χρόνια μέχρι σήμερα, θα συναντήσουμε λαμπρές και ένδοξες επετείους, αλλά και μαύρες επετείους, εθνικής ταπείνωσης, εθνικού διχασμού και επαίσχυντου ολέθρου. Δεν πρέπει να ασχολούμαστε, να μελετούμε και να καυχόμαστε μόνο για τις πράξεις των προγόνων μας που λάμπρυναν πράγματι την ιστορία και δίδαξαν αξίες πολιτισμού και ανθρωπιάς, φιλοπατρίας, δημοκρατίας και αέναου πόθου και πάθους, για το αγαθό που λέγεται ελευθερία. Αλλά πολύ περισσότερο πρέπει να μελετούμε, να διδασκόμαστε και να παραδειγματιζόμαστε από ιστορικά γεγονότα που με σύνδρομο την επάρατη διχόνοια, την αιώνια κατάρα των Ελλήνων, αλλά και την απομάκρυνσή μας από τον νόμο του Θεού, μας έφεραν να κατρακυλούμε σε βάραθρα εθνικής αισχύνης και πρόθυρα εθνικού αφανισμού, και να προσπαθούμε να τα αποφεύγουμε.
Το επικό έργο του Ομήρου, ΙΛΙΑΔΑ, αρχίζει με το «Μήνιν άοιδε Θεά…». Αυτή η «μήνι», η καταραμένη έχθρα και διχόνοια ανάμεσά μας, αιώνες τώρα, κατατρέχει και κατατρώγει, το Ελληνικό Γένος, άρχοντες και αρχόμενους, άνδρες και γυναίκες, κληρικούς και λαϊκούς και δεν το αφήνει να μεγαλουργήσει. Εμείς, η δική μας γενιά, αιώνιοι Έλληνες, με τα ίδια αιώνια προτερήματα και ελαττώματα, φθάσαμε, με τα ίδια τα έργα μας, με τα ίδια αδελφικά χέρια μας, να οδηγήσουμε το Έθνος μας και την ιδιαίτερη πατρίδα μας Κύπρο, στην κατάντια που τώρα βρίσκονται. Συν τοις άλλοις, απομακρυνόμαστε και από το θέλημα και τον νόμο του Δημιουργού μας Θεού.
Φτάνουν πλέον τα κούφια λόγια τα μεγάλα! Αυτό που χρειαζόμαστε σήμερα, είναι πρώτα, ο καθένας μας να αναγνωρίσει τα δικά του λάθη, το δικό του μερίδιο στη σημερινή δεινή κατάσταση της ένδοξης πάλαι ποτέ, Φυλής μας. Να εγκαταλείψουμε το κομματικό και προσωπικό συμφέρον, και να σκεπτόμαστε μόνο το συμφέρον και την προκοπή του συνόλου, της πατρίδας μας. Να βοηθάμε και αγαπάμε ο ένας τον άλλο. Να θεωρούμε τον κάθε συνάνθρωπό μας, αδελφό μας, παιδί του ίδιου μεγάλου Πατέρα, του Θεού. Να μονοιάσουμε. Να δώσουμε ο ένας το χέρι στον άλλο, έστω και αν μας έβλαψε, και με μια ψυχή και μια καρδιά, να εργαστούμε, επικαλούμενοι και τη βοήθεια του Παντοδύναμου και Δικαιοκρίτη Θεού, που όταν τηρούμε τις εντολές Του, θα μας ακούσει και θα μας βοηθήσει (Ησ. 19-20).
Τότε και μόνον τότε θα ορθοποδήσουμε εθνικά, και θα έρθει η ευλογημένη εκείνη ημέρα, που ο ίδιος ο Κύριος γνωρίζει πότε, που θα φέρει τις συγκυρίες να επιστρέψουμε και εγκατασταθούμε σαν πρώτα, ελεύθεροι, στην πατρώα μας γη, κύριοι του είναι μας. Διαφορετικά, σύμφωνα πάλιν, όπως μας αναφέρει ο ίδιος ο Θεός, διά στόματος Ησαΐου του Προφήτου, «εάν μη θέλητε, μηδέ εισασκούσητέ μου, μάχαιρα υμάς κατέδεται» (Ησ. α’ 20), και ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός μας διδάσκει με τον λόγο του: «Σαν μισούνται ανάμεσό τους, δεν τους πρέπει ελευθεριά».
