Ο Νίκος Τινής γράφει για την πολιτική κατάσταση στον τόπο μας και για την αναζήτηση ενός πραγματικού ηγέτη…
Ποια πρόκληση θεωρείται καθοριστική για ένα ηγέτη όταν χαράσσει την στρατηγική και τακτική του; Είναι η αίσθηση του χρόνου, το «timing» και όχι του καινούργιου. Στην πολιτική ο χρόνος είναι μη ανατρέψιμος, ό,τι γίνεται δεν σβήνει. Δεν είναι παίζω ή ξεπαίζω. Ο χρόνος στην πολιτική μπορεί να πάρει τη μορφή δραματικού διλήμματος. Σε κανονικές περιόδους κάθε στρατηγική κάθε πολιτική πρωτοβουλία ή κυβερνητικό μέτρο έχει ένα χρονικό περιθώριο, μέσα στο οποίο να δώσει θετικό αποτέλεσμα, μικρό ή μεγάλο, ή να είναι αδιάφορο ή αρνητικό.
Μια πολιτική μπορεί στην πορεία του χρόνου να χάσει το νόημα της ή να γνωρίσει την πλήρη αντιστροφή του νοήματος της, «να λείψει η βενζίνη».
Ναπολέων: «Η τέχνη του πολέμου έγκειται να κερδίζεις χρόνο όταν έχεις κατώτερες δυνάμεις». Ο Χίτλερ κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου προέλαυνε σε ένα ευρύ μέτωπο δίχως εφεδρείες και τελικά συνετρίβη. Τα προσωπαγή κόμματα εδώ στην Κύπρο, μπερδεύουν την μάχη για τις προεδρικές με την επόμενη δημοσκόπηση, χωρίς να έχουν τις κατάλληλες εφεδρείες.
Πολιτική είναι επιστήμη, τέχνη, να συγκεντρώνεις νέες ιδέες, λύσεις, πρωτοβουλίες, πρόσωπα και ψηφοφόρους. Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος κερδήθηκε στις εφεδρείες.
Με τον πόλεμο που εξαπόλυσε ο Πούτιν στην Ουκρανία, η ηγεσία στην Κύπρο πρέπει να διαχειριστεί την αβεβαιότητα από τη διακύμανση στις τιμές του πετρελαίου και των πρώτων υλών, τις νομισματικές μεταβολές μέχρι τις ανατροπές στην ανταγωνιστικότητα των χωρών με την ανάδυση της Κίνας, της Ινδίας και άλλων ασιατικών χωρών. Δυστυχώς, η Ευρώπη κάπου έχει «κολλήσει».
Τι κάνει έναν Πρόεδρο, ή Πρωθυπουργό, ή γυναίκα στην ηγεσία μιας χώρας, να φαίνεται ή να είναι σπουδαίος/α για τη χώρα του/ης, μήπως είναι οι πολεμικές τους κατακτήσεις; Είναι αυτοί/ες που έχουν οράματα και κοιτάνε πάντα μπροστά χωρίς να αγνοούν το παρελθόν τους, είναι αυτοί που προσπαθούν να επιβάλουν μια ιδεολογία ή αυτοί που προσπαθούν να επιβάλουν έναν επιθετικό συντηρητισμό σε μια κοινωνία χωρίς συνδικαλισμό, χωρίς αντιπαραθέσεις πολιτικές; Σύνθημα τους είναι πόλεμος για τα πάντα. Τώρα στην Κύπρο έχουμε πόλεμο κατά της πανδημίας, πόλεμο κατά του πληθωρισμού, της διαφθοράς, της διαπλοκής, πόλεμο κατά του κρατικού τομέα της οικονομίας, κατά της ιδιωτικοποίησης. Μόνο με τη φτώχεια, το κυβερνών κόμμα δεν κάνει πόλεμο, ούτε και κατά της ΔΔΟ.
Σήμερα στην Κύπρο γίνεται μάχη για τις καρέκλες που θα αδειάσουν σε λίγους μήνες. Η Βουλή ευλογεί πρώτα τα γένια της και οι κυβερνώντες υπόσχονται μεγάλα έργα που θυμίζουν φασισμό και ναζισμό που ηγέτες Χίτλερ και Μουσολίνι υπόσχονταν στους λαούς τους, να συνεχίσουν να ζουν κανονικά, γιατί η πατρίδα θα τους προστατεύσει.
Μετά από τριάντα χρόνια ΔΗΣΥ στην εξουσία της Κυπριακής Δημοκρατίας, οι πολιτικοί και τα κόμματα αντί να είναι κύτταρα της δημοκρατίας, είναι τα κύτταρα της διαφθοράς. Ο εμφανιζόμενος σωτήρας της Κύπρου, πρόεδρος του ΔΗΣΥ, Αβέρωφ Νεοφύτου, έγινε με τα χρόνια μέρος του συστήματος, του κατεστημένου και αυτό φαίνεται μέσα από το λαϊκίστικο τρόπο προσέγγισης των πολιτών και νομίζει πως ένα «mea culpa» ξοφλά το παρελθόν. Ας μη ξεχνά ότι ο φασισμός εδραιώθηκε δήθεν για τον φόβο του κομμουνισμού.
Προεδρική προπαγάνδα συνεχίζεται από τον ΔΗΣΥ και τους επιγόνους του για τις καρέκλες της εξουσίας χρησιμοποιώντας την γκεμπελική προπαγάνδα όσο και το θρησκευτικό αίσθημα του λαού μας και πολιτικοποιώντας τις θυσίες των ηρώων του αγώνα 1955-59 για ελευθερία και ιδιαίτερα του Γρηγόρη που τιμάται και υμνήθηκε πέραν των ελληνικών συνόρων.
ΥΓ. Διαλέγω την αλήθεια. Καλύτερη τιμή στους ήρωες μας που πρέπει να δώσουμε, είναι να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε. Άνθρωπος με διλήμματα ή αμφιβολίες κολυμπάει σε άγνωστα νερά. Με εκπλήσσει τι μπορεί να κάνει κάποιος για ένα αξίωμα, για μια καρέκλα αδειανή.
