Ο Νίκος Τινής γράφει για το πρόεδρο της Ρωσίας και τη συνεχιζόμενη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία…
Η Ρωσική Επανάσταση έγινε εναντίον των αστών και του κεφαλαίου, γνωστή ως επανάσταση του προλεταριάτου, που είχε ιδεολογική απήχηση σ’ όλη την Ευρώπη, την Κεντρική και Νότια Αμερική, λάβαρο επαναστάσεων κατά του φεουδαρχισμού, των ακτημόνων και ίση κατανομή της αγροτικής γης. Και μετά ανέλαβε ο Στάλιν με τους λίγους ολιγάρχες του να κυβερνούν ένα απέραντο κράτος και ο λαός να λιμοκτονεί, επεκράτησε ο μονοκομματισμός και με τα χρόνια εξέθρεψε τον φασισμό.
Με τη πτώση της ΕΣΣΔ, οι κομματικοί ολιγάρχες εμφανίζονται και μετρούνται στα δάχτυλα ενός χεριού. Σήμερα υπάρχουν 82 ολιγάρχες (με εκατοντάδες δισ.) και 62 οντότητες τους οποίους χρησιμοποιεί ο Πούτιν για οικονομική ενίσχυση, χρησιμοποιεί μισθοφόρους, στον πόλεμο κατά της Ουκρανίας, στη χώρα δημιούργησε οικονομικές ανισότητες, φυλακές για τους αντιφρονούντες, γιατί «ο Πούτιν ξέρει καλύτερα», ενεργεί σαν κάποιος που έχει ψύχωση για το αντικείμενο, νάρκισσος, φαντάζει να είναι ο εις και μόνος ηγέτης σε ομοσπονδία και ονειρεύεται τον τσαρισμό ίσως ζητά να τον ονομάσει η ιστορία «Μέγα».
Ένα πληγωμένο εγώ είναι ο Πούτιν, αλλά δεν ξέρει ότι το γινάτι βγάζει μάτι… προσπαθεί ξανά να δημιουργήσει το Σιδηρούν Παραπέτασμα. Ερντογάν πρόεδρος της Τουρκίας, μιμητής του Χίτλερ, Πούτιν θαυμαστής του Ερντογάν, μιμητής του φασισμού.
Ο πόλεμος του Πούτιν, όπως ονομάζεται, εναντίον της Ουκρανίας, ήταν προληπτικός, δημιούργησε όμως χάος, μίσος, θανάτους, ξεριζωμό, και άντε να βρει κάποιος την άκρη, αιτία αυτού του πολέμου που οδηγεί σε αδιέξοδα. Κερδισμένες στο τέλος θα είναι οι τράπεζες που κινούν τα νήματα ενός πολέμου, για το κέρδος δισεκατομμυρίων, δημιουργίας νέων οπλικών συστημάτων. Μήπως όμως ο πόλεμος αυτός είναι και θρησκευτικός προσβλέποντας και στο Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης; Ή μήπως υπήρχε μια σιωπηλή συμπαιγνία των μεγάλων Δυτικών οικονομικών χωρών; Η ανοχή βλέποντας όλα αυτά ή και γνωρίζοντας εκ των προτέρων, είναι ενοχή.
Βλέποντας όλα αυτά που συμβαίνουν στον πόλεμο της Ουκρανίας δεν μπορεί ο θεατής της τηλεόρασης να μη συγκλονίζεται από τις σφαγές των αμάχων από τον ανελέητο πόλεμο, αδιάκριτο βομβαρδισμό, από τις εικόνες θανάτου, για δήθεν «αποναζιστικοποίηση» της Ουκρανίας. Έμεινα ενεός από δήλωση Ουκρανού ηλικιωμένου: «Tώρα που έμαθα να ζω σαν άνθρωπος (δημοκρατικά) ήλθε αυτός ο πόλεμος…», δεν μπόρεσε να συνεχίσει από το κλάμα. Στάλιν και Πούτιν, δεν υπολόγιζαν τις ανθρώπινες ζωές, ενδιαφέρονταν μόνον για το αποτέλεσμα των πράξεων τους, τόσο στη διάρκεια του Β’ ΠΠ ο πρώτος όσο και για τον δεύτερο η εισβολή στην Ουκρανία, που είναι γεωπολιτικός εθνικισμός του Πούτιν (οραματισμός). Δυστυχώς, ο Πούτιν έπεσε στην παγίδα των Αγγλοσαξώνων, που βασικό στόχο είχαν μια σύγκρουση Ευρώπης – Ρωσίας και στον οικονομικό τομέα. Πρώτον όπως και σε άλλες περιπτώσεις ζήτησαν κυρώσεις. Στην ουσία μια και βασική ζητούσαν να διακοπεί ο αγωγός φυσικού αερίου προς την Ευρώπη, σπάζοντας τους δεσμούς ανάμεσα σε αυτή και τη Ρωσία, στραγγαλίζοντας και την οικονομία της Ρωσίας.
Οι διαπραγματεύσεις που προηγήθηκαν ο Πούτιν ζητούσε από τον Ζελένσκι να μην γίνει μέλος του ΝΑΤΟ η Ουκρανία. Στη θεωρία τα πράγματα ήταν απλά. Όμως οι ΗΠΑ εκμεταλλευόμενες την αδυναμία του Ζελένσκι, που αφορά το πολιτικό γίγνεσθαι, έπεσε στην παγίδα που του έστησαν οι Αμερικανοί και δεν δέχτηκε τις διαπραγματεύσεις και από την άλλη μεριά οι Ρώσοι μπήκαν στην Ουκρανία, δημιουργώντας αν είναι δυνατό, ένα προληπτικό πόλεμο ισχύος, μη λογαριάζοντας την ενότητα που θα επιδείκνυε το ΝΑΤΟ και η ΕΕ.
Οι Ρώσοι υποδέχονται τους νεκρούς σαν ήρωες, γιατί υπερασπίζονται τα κατοχικά εδάφη της Ουκρανίας (παράνομα ανεξάρτητα κρατίδια, λαϊκές δημοκρατίες ονομάζονται σήμερα).
Για τους Ουκρανούς, η υπεράσπιση της πατρίδας τους είναι ιερό καθήκον. «Κανείς δεν νίκησε πεθαίνοντας για την πατρίδα του, αλλά νίκησε γιατί έκανε τον εχθρό του να πεθάνει».
