Ο Αντώνης Χατζηαντώνης, πρόσφυγας από την Κερύνεια θεωρεί πως τα θετικά είναι περισσότερα από τα αρνητικά στο θέμα της παραχώρησης στην Ουκρανία ρωσικών οπλικών συστημάτων που διαθέτει η Κυπριακή Δημοκρατία…
Κατά την περίοδο του Ψυχρού πολέμου, ο τότε Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, επέλεξε το στρατόπεδο των Αδεσμεύτων. Αν ήταν ορθή η απόφαση αυτή, είναι αντικείμενο συζητήσεων, που διαρκούν ακόμα και σήμερα. Η επιλογή του αυτή, μάλλον απεδείχθη ολέθρια για την Κύπρο. Βέβαια, υπάρχει και η άποψη ότι και να κάναμε αίτηση ένταξης στο ΝΑΤΟ, θα ασκούσε βέτο η Τουρκία και δεν θα προχωρούσε το θέμα.
Τώρα με την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, προκύπτει το ερώτημα, κατά πόσον θα πρέπει να παραχωρήσουμε ρωσικά οπλικά συστήματα, στην αιμάσσουσα και καθημαγμένη αυτή χώρα.
Είναι από τις λίγες φορές, που συμφωνώ με τον ΔΗΣΥ. Ο αναπληρωτής πρόεδρος τού οποίου, τάχθηκε υπέρ της αποστολής οπλισμού στην Ουκρανία. Το ΑΚΕΛ, από την άλλη, εναντιώνεται σε μια τέτοια επιλογή, για προφανείς λόγους.
Ας δούμε όμως, ποια είναι τα υπέρ και ποια είναι τα κατά, σε αυτή την περίπτωση:
1) Από τη στιγμή που δεν είναι δυνατή πλέον, η συντήρηση των ρωσικών συστημάτων που μέχρι τώρα μας παρείχε η Ρωσία και τα συστήματα αυτά θα καταστούν άχρηστα σε σύντομο διάστημα, νομίζω εκ των πραγμάτων, πρέπει να προχωρήσουμε στην απαλλαγή μας από αυτά. 2) Θα δείξουμε μία θετική στάση, που ασφαλώς θα εκτιμηθεί από την υπερδύναμη των ΗΠΑ. Εννοώ ότι, είναι μια καλή κίνηση, να κατευθυνθούμε επιτέλους, προς τον χώρο που φυσιολογικά ανήκουμε. Δηλαδή, στη Δύση και στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ναι, κανείς Ελληνοκύπριος δεν δικαιούται να ξεχάσει ότι το ΝΑΤΟ μας πρόδωσε στα γεγονότα του ’74. Όμως, προέχει να βάζουμε πάνω απ’ όλα, τα συμφέροντα μας, ανάλογα με τη χρονική συγκυρία. Φυσικά, η αποστολή των όπλων αυτών, εάν αποφασιστεί τελικά, πρέπει να συνδυαστεί με την απόκτηση αντίστοιχων αμερικανικών, ή ευρωπαϊκών οπλικών συστημάτων. Για να καλυφθούν τα κενά που θα δημιουργηθούν στην αποτρεπτική ισχύ της Ε. Φ.
Τα αρνητικά, νομίζω, είναι σαφώς λιγότερα: 1) Πρώτο, είναι το γεγονός ότι θα επέλθει μάλλον ένα οριστικό διαζύγιο με τη Μόσχα. Διότι θα φανεί ξεκάθαρα, ότι συντασσόμαστε με τη Δύση. Δηλαδή, τον μεγαλύτερο εχθρό της. Όμως, έτσι κι αλλιώς, οι σχέσεις μας με τη Ρωσία, έχουν διαταραχθεί σε τέτοιο βαθμό, που θα χρειαστούν χρόνια, αν όχι δεκαετίες, για να επανέλθουν στα προηγούμενα επίπεδα! 2) Πιθανόν, να χάσουμε οριστικώς, τους Ρώσους τουρίστες.
Ωστόσο, όπως λέει και ο ποιητής Κώστας Καβάφης: «Κάποτε έρχεται η στιγμή που πρέπει το μεγάλο ναι, ή το μεγάλο όχι, να πούμε»…
Ας αποσταλούν λοιπόν, στην Ουκρανία, που τα έχει άμεση ανάγκη, για να σταματήσει τον νάρκισσο, εγωπαθή Τσάρο. Δεν είμαι ειδικός, αλλά νομίζω, πως τα άρματα Τ-8ΟU, τα αντιαεροπορικά συστήματα TOR Μ1 και BUK, όπως και τα τεθωρακισμένα οχήματα BMP3, θα στηρίξουν τον πολύπαθο Ουκρανικό λαό.
Τα πράγματα, αποτελούν μονόδρομο, πλέον. Η Κύπρος, πρέπει να αρχίσει την απεξάρτηση από τη ρώσικη αγορά στο θέμα του οπλισμού. Και είμεθα τυχεροί, που δεν εξαρτώμεθα και από το ρωσικό φυσικό αέριο. Θα πρέπει να στραφούμε προς τη Γαλλία, τη Γερμανία και άλλους.
Το, να το παίζεις δίπορτο, είναι τεράστιο λάθος! Το να πατάς σε δύο βάρκες, επίσης, είναι πολύ επικίνδυνο. Ή μάλλον, σίγουρα, θα βρεθείς στο νερό… Ας τολμήσουμε, λοιπόν, να πάρουμε τη σωστή απόφαση. Ίσως τώρα, να είναι η μοναδική ευκαιρία.
