Ο Αντώνης Χατζηαντώνης, πρόσφυγας από την Κερύνεια, με αφορμή άρθρο του πρώην προέδρου της Βουλής, γράφει για τον πόλεμο στην Ουκρανία.
Αφορμή για το σημερινό μου σχόλιο, πήρα από ένα άρθρο τού σεβαστού, πρώην προέδρου της Βουλής, του κ. Γιαννάκη Ομήρου, στον Τύπο.
Ο κ. Ομήρου, αναφέρεται στη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, υποστηρίζοντας ότι αυτή θέτει τέρμα σε μία μακρά περίοδο, η οποία ακολούθησε το τέλος του ψυχρού πολέμου και επαναφέρει στο προσκήνιο έννοιες, όπως πολιτικός διπολισμός, πυρηνικό ολοκαύτωμα, κούρσα πυρηνικών εξοπλισμών, κ.λπ. Τονίζει δε, ότι, οι ΗΠΑ, δεν είναι πλέον ο απόλυτος επικυρίαρχος στο διεθνές πολιτικό – οικονομικό και στρατιωτικό σύστημα.
Με αφορμή, το άρθρο λοιπόν αυτό, έκανα μία μικρή έρευνα.
Η κοινωνική αρμονία, και κατ’ επέκταση, και η παγκόσμια γεωστρατηγική ισορροπία, βασίζονται στην σύγκρουση, η οποία αποτελεί υγιές φαινόμενο, σε μία δημοκρατική, ευνομούμενη τάξη πραγμάτων. Ο όρος «σύγκρουση», χαρακτηρίζει οποιαδήποτε κατάσταση, ή συμπεριφορά, μεταξύ δύο ή περισσότερων μερών. Διαφέρει από την πρακτική διάσταση του όρου, δηλαδή τη σύγκρουση μεταξύ αυτοκινήτων, τρένων, πλοίων και λοιπά…
Αποδίδεται και με άλλες λέξεις, της πλούσιας, ελληνικής γλώσσας (για την οποία τρέφω ιδιαίτερη αγάπη), όπως πάλη, ανταγωνισμός, αγώνας ή διαμάχη. Αν δε, καταφύγουμε στον πατέρα της Ιστορίας, Ηρόδοτο, θα διαβάσουμε να λέει τα εξής: «Η παγκόσμια ισορροπία, βασίζεται στον πόλεμο. Και αυτός με τη σειρά του, βασίζεται στην σύγκρουση και την αντίθεση. Άρα, ο όρος σύγκρουση, δεν είναι κατ’ ανάγκη αρνητικός!».
Πώς εξηγείται όμως, η έννοια του πολέμου; Είναι η προσπάθεια επιβολής εξουσίας, του ενός επί του άλλου. Ή, η προσπάθεια αποκόμισης οικονομικών πόρων, εδαφών και άλλων… Οι συγκρούσεις γενικά, προλαμβάνονται ή ρυθμίζονται, στη βάση νομοθετημάτων, ή νομικών αρχών. Λήγουν συνήθως, με διαπραγματεύσεις ή ακόμη και κάποιας μορφής, διαιτησία. Μέσα στο πλαίσιο του Διεθνούς Δικαίου.
Αν πάλι, καταφύγουμε στον Ηράκλειτο (544 έως 484 π.Χ.), θα τον δούμε να υποστηρίζει ότι: «Πόλεμος, πάντων μεν πατήρ εστί, πάντων δε βασιλεύς. Και τους μεν θεούς έδειξε, τους δε ανθρώπους, τους μεν δούλους εποίησε, τους δε ελευθέρους…». Είναι λοιπόν, μία φυσιολογική κατάσταση, η σύγκρουση αυτή.
Όμως, για να λέμε τα πράγματα, με το όνομα τους. Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, κάτω από ορισμένα πλαίσια, αν το δούμε, καταλήγουμε στο συμπέρασμα, ότι ήταν αναπόφευκτη. Ιστορικά και νομοτελειακά. Από την στιγμή, που η μονοκρατορία τού ΝΑΤΟ, επεκτάθηκε προς τα ανατολικά, συμπεριλαμβάνοντας τους κόλπους της, πολλές χώρες που ήταν μέλη του πρώην Συμφώνου της Βαρσοβίας. Κάτι, που θεωρήθηκε ως έμμεση απειλή, για την Μόσχα.
Αυτός που πληρώνει όμως, τα σπασμένα των άγριων συγκρούσεων, στην πολύπαθη χώρα της Ουκρανίας, είναι ο ίδιος ο λαός της.
Και αν θέλουμε να είμαστε αντικειμενικοί, οφείλουμε όλοι, να αφήσουμε τις παρωπίδες, τις κομματικές προτιμήσεις και τον σανό, με τον οποίο μας ταΐζουν, τα διάφορα όργανα παραπληροφόρησης. Μέσω των fake news και άλλων. Να αφήσουμε κατά μέρος την προσπάθεια των μυστικών υπηρεσιών του Πούτιν, που σώνει και καλά, προσπαθούν να κάνουν το άσπρο, μαύρο. Φτάσανε στο σημείο να υποστηρίζουν, ότι η ίδια η Ουκρανία, εισέβαλε και κτυπά με πυραύλους τους… Ουκρανούς. Επιμένουν ότι το πλήγμα στην πόλη Κραματόρσκ, έγινε από ουκρανικούς πυραύλους Tochka-U! Μιλάμε ξεκάθαρα: Η εισβολή αυτή αποτελεί κατάφωρη παραβίαση, τού Διεθνούς Δικαίου και της Τελικής Πράξης του Ελσίνκι. Και αυτοί που την προκάλεσαν πρέπει κάποτε, να λογοδοτήσουν.
