Ο Νίκος Τινής αναφέρεται στην ανεξαρτησία και στην κατάσταση της οικονομίας της Κύπρου που ακολούθησε.
Ανεξαρτησία: Η Κύπρος είναι ανεξάρτητο κράτος από το 1960. Δυστυχώς η ανεξαρτησία που παραχωρήθηκε δεν ήταν πλήρης και το δοτό Σύνταγμα είχε πάρα πολλές αδυναμίες που δεν βοήθησαν στην ομαλή λειτουργία του νεοσύστατου κράτους. Η Τουρκοανταρσία του 1963 – 64 είχε σαν αποτέλεσμα να φύγουν οι Τουρκοκύπριοι βουλευτές και δημόσιοι υπάλληλοι και να εγκλωβιστούν σε θύλακες παίρνοντας μαζί τους και τα Βέτο τους. Η αδήριτος ανάγκη συνέχισης της ανεξαρτησίας της Κυπριακής Δημοκρατίας επέβαλλε την προσαρμογή ορισμένων άρθρων του Συντάγματος για να συνάδουν προς τις νέες συνθήκες. Ένα κεφάλαιο της νεαρής Δημοκρατίας έκλεισε. Δεν ήταν το τέλος, ήταν μόνο η αρχή για νέο ξεκίνημα και αγώνες για επιβίωση.
Οικονομία: Η ίδρυση γραφείου προγραμματισμού με τα τρία πενταετή Σχέδια (μέχρι το 1976), ίδρυση Κεντρικής Τράπεζας, Τράπεζας Ανάπτυξης, αργά αλλά σταθερά επέφεραν το σχεδιασμό και την ανάπτυξη παραγωγικών πόρων και κινητοποίηση μέρος του εργατικού δυναμικού. Η μεικτή οικονομία και η ανάληψη επενδύσεων σε παραγωγικούς τομείς (οδικό δίκτυο, επέκταση του λιμανιού της Αμμοχώστου, ο εξηλεκτρισμός παγκύπρια, υδατικά έργα, τηλεφωνικές επεκτάσεις κ.λπ., είχαν σαν αποτέλεσμα ιδιώτες να επενδύσουν σε βαριές βιομηχανίες και ειδικά στην ανάπτυξη του τουρισμού.
Η γενική βελτίωση της οικονομίας, τα πεφωτισμένα στελέχη του Συνδικαλιστικού Κινήματος επέτρεψαν τη σημαντική βελτίωση των κοινωνικών υπηρεσιών, τη δωρεάν παιδεία στη μέση και τεχνική εκπαίδευση. Η αξία του κυπριακού νομίσματος παρέμεινε σταθερή και τα συναλλαγματικά αποθέματα καλύπτουν τις εισαγωγές 10 μηνών.
Μετά το προδοτικό πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου ακολούθησε η βάρβαρη τουρκική εισβολή και ο όλεθρος (σχεδόν ολική καταστροφή) στο νησί μας.
Έτος 1974. Μετά την εισβολή η Κύπρος παρουσίαζε εικόνα βιβλικής καταστροφής, ο λαός πέρα από τα ψυχολογικά προβλήματα που είχε να αντιμετωπίσει, με το πένθος του, τον εκτοπισμό του από τα σπίτια του, ήλθεν αντιμέτωπος με την αυτή ταύτην επιβίωσή του. Όνειρα και κόποι τόσων ετών πήγαν χαμένα. Ο δεύτερος κύκλος ζωής της Κυπριακής Δημοκρατίας έκλεισε, όμως οι συνέπειες παραμένουν.
Έτος 1975. Με την επιστροφή του Μακαρίου στην Κύπρο τον Δεκέμβρη του 1974 και με τον κλάδον ελαίας που έφερε μαζί του αποκαθίσταται η Συνταγματική Τάξη, (ελευθερία του Τύπου, συνταγματικά δικαιώματα, ανθρώπινα δικαιώματα, ελευθερίες κ.λπ.) η ομαλότητα λειτουργίας του Κράτους και η έστω προσωρινή ενότητα Κράτους και λαού. Παρά την χαώδη κατάσταση που δημιούργησε η τουρκική εισβολή, ο Μακάριος κάλεσε σε σύσκεψη το συνδικαλιστικό κίνημα (όχι τα κόμματα). Συμφώνησαν στη διαμόρφωση μόνον της ΑΤΑ, στην εθελοντική (δημόσιου και ημιδημόσιου τομέα) εργασία πέραν του κανονικού ωραρίου χωρίς πληρωμή. Οι μισθοί του δημόσιου και ημιδημόσιου τομέα παρέμειναν αναλλοίωτοι, για να αποτελέσουν τη ραχοκοκαλιά επανεκκίνησης του λιανικού εμπορίου. Το μικρό οικονομικό θαύμα και οι αυξήσεις μισθών επί προεδρίας Σπύρου Κυπριανού, τόνωσαν την εσωτερική κατανάλωση.
Με την ίδρυση νέων πολιτικών κομμάτων και την ένταξη των πραξικοπηματιών σε μερικά απ’ αυτά, η αναγκαστική φυγή ηγετικών μορφών των Συντεχνιών, η πολιτικοποίηση του Συνδικαλιστικού Κινήματος έφεραν όχι μόνον τη διάσπαση αλλά και ασυδοσία στο κίνημα. (ΑΗΚ, ΑΤΗΚ, ΠΑΣΥΔΥ κ.λπ.).
Μετά τον θάνατον του Μακαρίου (εκτός Σπύρου Κυπριανού και Τάσσου Παπαδόπουλου (Κέντρο) κυβέρνησαν την Κύπρο τόσο δεξιοί όσον και αδέξιοι Πρόεδροι.
Το 1992 επί προεδρίας Γ. Βασιλείου, έκλεισαν εργοστάσια μεταποίησης (ασυδοσία Συντεχνιών) σε όλες τις περιοχές της Κύπρου. Χιλιάδες κόσμου έχασαν τις δουλειές τους. Επί Προεδρίας Δ. Χριστόφια καταργήθηκε η ΑΤΑ και το ΔΝΤ καλέστηκε να δώσει λύση.
Ο σημερινός Πρόεδρος με το πιστόλι στον κρόταφο έφερε το τελειωτικό κτύπημα της οικονομικής καταστροφής. Επεκράτησε το κυνήγι του εύκολου πλούτου, οι οικονομικές ανισότητες, ρουσφέτι, διαφθορά, καταστροφή του Συνεργατισμού, η ατιμωρησία, ανικανότητα των κυβερνώντων, δικαστών, δικηγόρων μας έφεραν στην καταστρατήγηση άρθρων του Συντάγματος. Ο λαός, δημόσιοι και ημιδημόσιοι υπάλληλοι σε τίποτα δεν είναι φταίχτες. Κάτω τα χέρια από τους μισθούς. Κάθε απόπειρα μείωσής τους, όταν με το καλό σταματήσει η πανδημία, οι δημόσιοι και ημιδημόσιοι υπάλληλοι θα δώσουν πάλι το «παρών» τους για επανεκκίνηση της οικονομίας.
