Ο Χριστόδουλος Γ. Παχουλίδης αναφέρει: «Μόνον λαοί με ικανάς Μητέρας ευδοκιμούν» (Γκαίτε).

6 μητέρες, πανανθρώπινα  παραδείγματα.

* Η Παναγία: Η μεγαλύτερη μητέρα του κόσμου. Αξιώθηκε να γίνει μητέρα του Σαρκωθέντος Υιού και Λόγου του Θεού. Δέχτηκε με απόλυτη εμπιστοσύνη το θέλημα του Θεού, παραμερίζοντας τον ανθρώπινο ονειδισμό της παρθενικής μητρότητας. Πίστεψε ολόψυχα στη Θεότητα του Υιού της, έστω αν και η ίδια Τον γέννησε, Τον θήλασε, Τον ανάθρεψε. Τον περιέβαλε στα 33 χρόνια τής επίγειας ζωής Του με απέραντη στοργή, αφοσίωση και σιωπή. Τον ακολούθησε μέχρι τον Σταυρό και από εκεί ανέλαβε, στο πρόσωπο του αγαπημένου μαθητή του Χριστού, του Ιωάννη, να γίνει η Μητέρα όλου του κόσμου. Αναδείχτηκε «Τιμιωτέρα των Χερουβίμ και ενδοξοτέρα ασυγκρίτως των Σεραφείμ».

* Εμμέλεια: Η μητέρα του Μ. Βασιλείου, του φωτισμένου ιεράρχη της Καισάρειας, του μεγάλου αναμορφωτή και μεγάλου αγίου της Εκκλησίας μας. Σύζυγος πιστού ανδρός ονομαζόμενου και αυτού Βασιλείου και μητέρα τεσσάρων υιών και πέντε θυγατέρων και θυγατέρα μάρτυρα της Εκκλησίας μας.

* Νόννα: Η μητέρα του αγίου Γρηγορίου του Νανζιανζινού, του περίφημου Θεολόγου και Πατέρα της Εκκλησίας μας. Η ευσέβεια και η εμμονή της, οδήγησαν τα βήματα του συζύγου της, επίσης Γρηγορίου, στον Χριστιανισμό.

* Ανθούσα: Η μητέρα του αγίου Ιωάννη του Χρυσόστομου, του θαρραλέου και χρυσορρήμονα ιεράρχη και μεγάλου Πατέρα της Εκκλησίας μας. Σύζυγος του  Σεκούνδου, ανώτερου αξιωματικού στην Αντιόχεια. Χήρεψε σε ηλικία  20 ετών. Κράτησε με παραδειγματική υπομονή τα δεινά της χηρείας και αφοσιώθηκε στην κατά Χριστό ανατροφή του μονάκριβου υιού της.

* Μόνικα: Η μητέρα του αγίου Αυγουστίνου, του μεγαλύτερου Πατέρα της Εκκλησίας της Δύσης. Με τις θερμές της ευχές μπρος τον Θεό για το παιδί της, που ζούσε αμαρτωλή ζωή, αξιώθηκε να το δει να περνά από την αμαρτία στη λύτρωση και στην υποδειγματική πίστη, αγιότητα και αφοσίωση προς τον Θεό.

* Η δική μου μητέρα: Είναι εκείνη που με αγάπησε πριν καν δω το φως αυτού του κόσμου. Η σχέση μαζί της ξεκίνησε με τη χάρη του Θεού και κορυφώθηκε με ένα ανέκφραστο αγκάλιασμα ανθρώπινης αγάπης. Από τότε, με σπαργάνωσε στα σπλάχνα της και με τύλιξε με τη στοργή της μητρότητας. Με κράτησε για εννέα μήνες με απέραντη φροντίδα στα σπλάχνα της αγόγγυστα. Δούλεψε σκληρά, μέρα και νύκτα να με μεγαλώσει και να με φροντίζει. Με το παράδειγμα της αυτοθυσίας και της εργατικότητας, της πίστης και της υπομονής, με μεγάλωσε. Με τις ευχές της, με στήριξε, όσο ζούσε, και με στηρίζει, από την αγκάλη του Θεού, που σήμερα βρίσκεται.

Δεν θα προχωρήσω πιο πέρα, γιατί το στόμα μου στεγνώνει, μιλώντας γι’ αυτή και την απύθμενη αγάπη της. Ό,τι είμαι σήμερα και ό,τι μέλλω να γίνω το οφείλω στη μητέρα μου. Μια μάνα, έχει δάκρυα για το κάθε τι. Ιδιαίτερα για το κάθε παιδί της. Έστω και αν αυτό τής κάνει το χειρότερο κακό, η ψυχή της μάνας, πάντα θα δακρύζει και θα προσεύχεται για το καλό του παιδιού της. Όταν πεθάνει μια μητέρα, ένας μικρός κόσμος γκρεμίζεται.
«Μάνα, που πήρες από όλα τα πλάσματα ανώτερο θρόνο. Άφθαρτη μένει κι ανέγγιχτη η δόξα σου μέσα στον χρόνο» (Γ. Βερίτης).