Η μυρωδιά της άνοιξης πλανάται έντονη στην ατμόσφαιρα και προαναγγέλλει με το μοναδικό δικό της τρόπο την αναγέννηση της φύσης. Βλέπετε η φύση κρύβει απέραντες δυνάμεις μέσα της, έχει την ικανότητα ν’ αναγεννάται μέσα από την παγωνιά του χειμώνα, να καρπίζει με τη ζέστη του καλοκαιριού και πάλι να παραδίνεται στη χειμέρια νάρκη της. Κι όταν ολοκληρώσει τον κύκλο της ξυπνά κι αρχίζει από την αρχή ένα καινούργιο κύκλο ζωής.
Άνοιξη, λοιπόν, και η φύση ξυπνά σιγά-σιγά, τεντώνεται να ξεμουδιάσει κι όπως τινάζει τα μπράτσα της γεμίζει τους κάμπους με πολύχρωμα λουλούδια, ανθισμένες πασχαλιές, αρώματα και πρασινάδες. Και παρά την κακομεταχείριση που τυγχάνει από τον άνθρωπο, αυτή βρίσκει τη δύναμη και συνεχίζει να κάνει τους δικούς της κύκλους, να μας δίνει τη ζωή και ενίοτε να μας εκδικείται για τη βαναυσότητα και την αχαριστία μας.
Έκθαμβος στέκεται ο άνθρωπος μπροστά σ’ αυτό το μεγαλείο και πασκίζει να το φέρει στα δικά του μέτρα, να τα’ αγγίζει, να το κατανοήσει. Γενεές, γενεών τώρα η ίδια ιστορία. Φτιάχνει το δικό του παραμύθι με τα δικά του μικρά ανθρώπινα μέτρα, με την ελπίδα ότι θα μπορέσει να κατανοήσει και να ελέγξει το ασύλληπτο που υπάρχει γύρω του. Κάποτε ήταν το παραμύθι του Άδωνη και της Αφροδίτης, ο μύθος της Περσεφόνης και της Δήμητρας ή άλλες παρόμοιες ιστορίες, που όλες πάσκιζαν με το δικό τους τρόπο να εξηγήσουν το ίδιο πράγμα. Τη ζωή και τους κύκλους της.
Την εποχή αυτή, την άνοιξη, επέλεξαν και οι χριστιανοί για να τοποθετήσουν τη γιορτή του Πάσχα. Η ανάσταση του Θεανθρώπου, η ελπίδα για μια καλύτερη ζωή δεν μπορούσε να τοποθετηθεί παρά μόνο την εποχή που ανθίζουν οι πασχαλιές και ανασταίνεται η ίδια η φύση…
