Οι σχέσεις μας, βασίζονται στην ικανοποίηση και το αποτέλεσμα το βλέπουμε στο σημερινό μας πολιτισμό. Ο τρόπος που μεταχειριζόμαστε τη γυναίκα μας, τον άντρα μας, τα παιδιά μας, τους γείτονες μας, τους φίλους μας, είναι μια ένδειξη ότι στις σχέσεις μας δεν υπάρχει πραγματικά καθόλου αγάπη. Υπάρχει απλώς μια αμοιβαία αναζήτηση ικανοποίησης. Αφού λοιπόν αυτό είναι γεγονός, ποιος είναι τότε ο σκοπός των σχέσεων μας; Ποια είναι η τελική τους σημασία; Αν παρατηρήσεις τον εαυτό σου στις σχέσεις σου με τους άλλους, δεν βλέπεις ότι οι σχέσεις είναι μια διαδικασία αυτοαποκάλυψης; Η επαφή μου με εσένα δεν μου φανερώνει τη δική μου κατάσταση- αν έχω επίγνωση, αν είμαι αρκετά ξύπνιος για να έχω συνείδηση των αντιδράσεων μου μέσα στη σχέση μας; Οι σχέσεις είναι στην πραγματικότητα μια διαδικασία αυτοαποκάλυψης, μια διαδικασία αυτογνωσίας. Σ’ αυτή την αποκάλυψη υπάρχουν πολλά δυσάρεστα πράγματα, ανησυχητικά, δυσάρεστες σκέψεις και συμπεριφορές. Κι από τη στιγμή που δεν μου αρέσει αυτό που ανακαλύπτω, φεύγω από τη σχέση που μου είναι δυσάρεστη και πάω σε μια άλλη σχέση που μου είναι ευχάριστη. Επομένως οι σχέσεις έχουν πολύ μικρή σημασία  όταν απλώς αναζητάμε σ’ αυτές αμοιβαία ικανοποίηση, αλλά έχουν εξαιρετική σημασία όταν είναι μέσο αυτοαποκάλυψης και αυτογνωσίας. Σε τελευταία ανάλυση, στην αγάπη δεν υπάρχει θέμα σχέσης- υπάρχει; Μόνο όταν αγαπάς περιμένοντας ανταπόδοση της αγάπης σου δημιουργείται σχέση. Όταν αγαπάς αληθινά, δηλ. όταν δίνεις κάπου τον εαυτό σου εντελώς, ολοκληρωτικά, χωρίς να περιμένεις ανταπόδοση, τότε δεν υπάρχει σχέση. Όταν αγαπάς αληθινά, όταν υπάρχει τέτοια αγάπη, τότε είναι κάτι το θαυμάσιο. Σε μια τέτοια αγάπη δεν υπάρχει προστριβή, δεν υπάρχει ο ένας και ο άλλος, υπάρχει πλήρης ενότητα. Είναι μια κατάσταση ενοποίησης, μιας ολοκληρωμένη ύπαρξη. Δεν υπάρχουν δυο που έχουν σχέση. Υπάρχουν τέτοιες στιγμές, τέτοιες σπάνιες ευτυχισμένες, χαρούμενες στιγμές, όπου υπάρχει πλήρης αγάπη, πλήρης επικοινωνία. Αλλά εκείνο που συμβαίνει συνήθως είναι ότι δεν είναι η αγάπη που έχει σημασία αλλά ο άλλος, το αντικείμενο της αγάπης γίνεται σημαντικό. Το που δίνεται η αγάπη μας αποκτά σημασία και όχι η ίδια η αγάπη. Η αγάπη είναι ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα που υπάρχουν για να κατανοήσει κανείς. Δεν μπορεί να προέλθει από λογική ανάγκη, δεν μπορεί να κατασκευασθεί με διάφορα μέσα και με διάφορες μεθόδους και πειθαρχίες. Είναι μια κατάσταση του «είναι», όταν οι δραστηριότητες του «εγώ» έχουν σταματήσει. Αλλά δεν θα σταματήσουν αν απλώς τις καταπιέζετε, τις αποφεύγετε η τις πειθαρχείτε. Πρέπει να κατανοήσετε τη δράση του «εγώ»  σε όλα τα επίπεδα της συνείδησης. Έχουμε στιγμές που πράγματι αγαπάμε, όταν δεν υπάρχει σκέψη, δεν υπάρχει κίνητρο, αλλά αυτές οι στιγμές είναι πολύ σπάνιες. Για να κατανοήσουμε τις σχέσεις μας, είναι σημαντικό να κατανοήσουμε πρώτα απ’ όλα «εκείνο που είναι», αυτό που πραγματικά συμβαίνει στη ζωή μας, σε κάθε λεπτή μορφή, καθώς και τι πραγματικά σημαίνει σχέση. «Σχέση» σημαίνει  «αυτοαποκάλυψη». Είναι κάτι σαν να κοιταζόμαστε στο καθρέφτη, κι επειδή δεν θέλουμε ν’ αποκαλυφθούμε στον εαυτό μας, κρυβόμαστε μέσα στο βόλεμα και τότε η σχέση χάνει το εξαιρετικό της βάθος, τη σημασία και την ομορφιά της. Αληθινές σχέσεις μπορούν να υπάρξουν μόνο όταν υπάρχει αγάπη. Αγάπη υπάρχει μόνο όταν ξεχνάμε τον εαυτό μας.
 
 
* M.D, αθολόγος-Βελονιστής-Παραψυχολόγος
(Πρόεδρος Παγκύπριου Ομίλου Παραψυχολογίας)