Στα μισά του Μάρτη μας έκλεισαν μέσα στα σπίτια μας, για να σπάσουμε, είπαν, την αλυσίδα και να κοπεί το κακό. Η άνοιξη μόλις είχε έλθει, ήταν στις δόξες της, καταπράσινοι οι κάμποι γεμάτοι αγριολούλουδα, τα χελιδόνια πετούσαν στον ουρανό…
Ακολούθησαν οι καταθλιπτικές μέρες του εγκλεισμού, όλες οι μέρες και οι νύχτες ίδιες, να κοιτάζεις από το παράθυρο και να μη βλέπεις κανένα, μόνο κανένα σπουργίτι και σπάνια κανένα χελιδόνι να πετούν έξω ελεύθερα και να τα ζηλεύεις…
Όταν έφτανε η ώρα για το τρομακτικό δελτίο ειδήσεων, με τους παρουσιαστές να απαγγέλλουν με συνοδεία συνταρακτικών εικόνων από νοσοκομεία και κορωνογιούς και την ανάλογη φοβητσιάρικη μουσική, πόσα είναι τα θύματα, πόσα τα κρούσματα, πόσοι νοσηλεύονται και άλλες λεπτομέρειες, προσπαθώντας ποιο κανάλι θα μας τρομοκρατήσει περισσότερο, εμείς μέναμε καθηλωμένοι με την ψυχή στο στόμα… Καταντήσαμε να μας πιάνει φόβος όταν πλησίαζε η ώρα του κορωνοδελτίου ειδήσεων… Καλά εμείς οι μεγάλοι μπορούσαμε να καταλάβουμε και να αντέξουμε τη δοκιμασία, τι τραβούσαν τα μικρά παιδιά και οι γονείς τους που τους ρωτούσαν τι είναι αυτά που βλέπουν στη τηλεόραση.
Πέρασε η 25η Μαρτίου και η 1η Απριλίου, χωρίς γιορτές, παρελάσεις για να τιμήσουμε τους ήρωες και τους αγωνιστές. Είδαμε από την τηλεόραση λίγα αφιερώματα γι’ αυτές τις επετείους.
Μόνη αλλαγή η σημαία μου στη βεράντα.
Ήλθαν και πέρασαν και οι γιορτές του Πάσχα. Βλέπαμε τις λειτουργίες από την τηλεόραση, Σταύρωση, Επιτάφιος, Ανάσταση. Τα μεσάνυχτα την ώρα του Καλού Λόγου, βγήκαμε στην αυλή και ψάλλαμε Χριστός Ανέστη, με αναμμένες τις λαμπάδες, ήταν μια συγκινητική και συγκλονιστική στιγμή, πρωτόγνωρη, τέτοιο Πάσχα δεν ζήσαμε ποτέ μας.
Μετά ήλθε η Πρωτομαγιά, μόνο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αναρτήσεις για τη γιορτή αυτή.
Αρχές του Μάη μας άνοιξαν λίγο τις πόρτες, συναντηθήκαμε από μακριά με γείτονες, συγγενείς και φίλους, όλοι είμαστε σαν χαμένοι από την κλεισούρα, μιλούσαμε για το κακό, τι θα γίνει ύστερα, οι εργασίες, τα σχολεία, τα καταστήματα, ο τουρισμός κ.ά.
Έξω η άνοιξη είχε φύγει, μας προσπέρασε όσο είμαστε στα σπίτια μας κλεισμένοι, τα χόρτα κατακίτρινα, τα μόνα της σημάδια μερικοί λάζαροι και τα μικρά ροζ ποτηράκια σκαρφαλωμένα στα ξερόχορτα. Κρίμα που δεν μπορέσαμε να την χαρούμε φέτος. Μια χαμένη άνοιξη που πέρασε ακολουθώντας την πορεία της φύσης.
Δειλά-δειλά άρχισε η επανεκκίνηση, οι εργασίες, τα σχολεία, τα καταστήματα.
Θα βρεθούμε πάλι με τα αγαπημένα μας πρόσωπα που τόσο τα στερηθήκαμε και θα τραβήξουμε πάλι μπροστά… Οι καιροί ου μενετοί!!!
