Και μόνο που το συζητάμε, είναι μια απόδειξη ότι η κυπριακή κοινωνία, κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση των πολιτικών ηγεσιών της, δεν δύναται να προχωρήσει και να αμφισβητήσει τις ιερές αγελάδες, ώστε να δημιουργήσει μια καλύτερη και παντοιοτρόπως ελεύθερη πατρίδα για τα παιδιά και τα εγγόνια της. Αν συνέβαινε λίγα χρόνια πριν, θα συζητούσαμε και για διαδηλώσεις, ακόμα και για τρικούβερτους καυγάδες σε καφενέδες της πόλης και της υπαίθρου.
Ο λόγος για το περιβόητο κάδρο του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, το οποίο δέσποζε πάντα πάνω από το γνωστό τζάκι του Προεδρικού. Κάθε επισκέπτης, πόζαρε δίπλα στον πρώτο Πρόεδρο της Δημοκρατίας, σαν να έδινε το παρόν και το φάντασμά του, σε κάθε συνάντηση από το 1977 μέχρι το 2023. Και να που κάποιος αποφάσισε πως δεν χρειάζεται να υπάρχει το κάδρο εκεί, υπάρχουν τόσα αγάλματα, τόσα άλλα κάδρα, τόσες λεωφόροι, τόσες οδοί, γήπεδο, νοσοκομείο, βουνό, για να τιμούν τον… Εθνάρχη.
Μα έπρεπε να δημιουργηθεί ζήτημα, όπως τότε με το τερατούργημα της Αρχιεπισκοπής και την άλλη αποκαθήλωση. Στο διαδίκτυο, στη Βουλή, στους κομματικούς καφενέδες. Διέπραξε θανάσιμο αμάρτημα ο Χριστοδουλίδης, λένε, προσέβαλε τα ιερά και τα όσιά μας. Μα πόσα χρόνια η ίδια ιστορία; Πόσα χρόνα να συζητάμε και να τσακωνόμαστε για νεκρούς βασιλιάδες, τον Μακάριο, τον Γρίβα, τον Κληρίδη, τον Παλαιολόγο, τον Βενιζέλο, τον Καραμανλή; Πόσα χρόνια η ίδια και απαράλλακτη καταθλιπτική και ανούσια συζήτηση;
ΑΛ.ΜΙΧ.
