Υπάρχουν περιπτώσεις κατά τις οποίες δημόσιοι υπάλληλοι εμπλέκονται σε κομπίνες τέτοιας ολκής που κανονικά θα έπρεπε να απολυθούν χωρίς δεύτερη κουβέντα και χωρίς να αποζημιωθούν, αλλά επειδή έχουν μικρά παιδιά, τα οποία δεν ευθύνονται για να τιμωρηθούν, περίπου οι αρμόδιοι κλείνουν τα μάτια και αντί να κινήσουν τις διαδικασίες να φυλακιστεί ο εμπλεκόμενος ή να χάσει όλα του τα δικαιώματα και ωφελήματα, δρομολογείται η απόλυσή του.
Αν δεν ντραπεί, αξιοποιεί το παράθυρο που αφήνεται ανοικτό και ζητά και τα ρέστα. Στην περίπτωση του ειδικού αστυφύλακα Θεόδουλου Σολωμού, ο οποίος παύθηκε το 1974 επειδή δεν ταυτίστηκε με το πραξικόπημα, όλο το σύστημα λειτούργησε σχεδόν εκδικητικά εναντίον του και ουσιαστικά δεν αποκαταστάθηκε ποτέ πλήρως.
Τη μεγαλύτερη ευθύνη φέρει η τότε ηγεσία της Αστυνομίας και όσοι βρίσκονται εν ζωή έπρεπε να ντρέπονται και να ζητήσουν συγνώμη. Ο άνθρωπος είχε εφτά παιδιά τα οποία έμειναν εκτεθειμένα από όλες τις απόψεις και αυτοί στηρίχθηκαν στην απόφαση του πραξικοπηματία που τον απέλυσε, κάτι το οποίο εγείρει ερωτήματα και για τη δική τους μετέπειτα στάση.
Και ευτυχώς που βρέθηκε ο πρώην Αρχηγός Αστυνομίας Κύπρος Μιχαηλίδης να αποκαταστήσει τον Σολωμού και, εν μέρει, και το όνομα της Αστυνομίας.
Β.
