Η νέα καλλιτεχνική πρόκληση για τον Αλέξανδρο Παρίση είναι η τριβή μ’ ένα έργο 125 ετών, στην παραγωγή του Θεάτρου Δέντρο με την «Γκόλφω» του Περεσιάδη. Ο ίδιος πάντως πιστεύει ότι δεν είναι ένα έργο- μνημείο, αλλά μια ιστορία γύρω, αλλά και μέσα στην αγάπη. «Είναι μια ιστορία όπου ο θάνατος φαντάζει ως κάτι λυτρωτικό. Μια ιστορία για την παιδικότητα που σβήνει μέσα σε μια στιγμή ή που διατηρείται και μεγαλώνει ακόμα κόντρα σε όλους και σε όλα». Πεποίθησή του είναι ότι παράσταση αυτή προσπαθεί να επιτύχει τις ατμόσφαιρες των σκηνών μέσα από ένα ατελείωτο παιχνίδι: ένα πάντρεμα βουκολικών στιγμών και παιδικής χαράς.
Η διαδικασία των προβών τον έπεισε ότι το σύνθημα μέχρι να κλείσουμε τα μάτια πρέπει να είναι «Φανείτε γενναίοι». Και τονίζει σχετικά: «Ίσως φαίνεται περίεργο, αλλά στο θέατρο πρέπει να υπάρχει μια κοινή χαρά μεταξύ ηθοποιών και κοινού. Αν εγώ δηλαδή φανερώνω τη χαρά μου τη στιγμή της δημιουργίας μου, τότε κι εσύ να φανερώσεις τη δίκη σου χαρά για την επιλογή την οποία έκανες. Τόσο απλά».
Τι είναι όμως ο έρωτας; Και πόσο αντιφατικό είναι να λέμε ότι αποτελεί φονική δύναμη; «Ο έρωτας είναι η στιγμή που ένας άνθρωπος σταματάει την εξέλιξή του για να βουτήξει μέσα σ’ έναν άλλον άνθρωπο» απαντά. «Όλα παγώνουν. Ο χρόνος σταματάει. Τυφλότητα. Δεν ξέρω αν ανήκει στη σφαίρα του τυχαίου ή έχει προεπιλεχθεί η συνθήκη από το ίδιο το άτομο. Πάντως ο Περεσιάδης υμνεί την αγάπη, που αντέχει στο χρόνο, που είναι οδηγός. Ο έρωτας μπροστά της είναι μικρούλης. Δεν θα τον χαρακτήριζα και φονιά, όμως. Ίσως ψυχοσωματικό σοκ».
Στο ερώτημα αν βάζει πρώτα τη λογική ή το συναίσθημα απαντά με ερώτημα: «Κι αν η λογική η δίκη μου είναι τρέλα για σένα; Κι αν το συναίσθημά μου δεν φτάνει με τίποτα σε σένα;» Γνώμη του είναι πως όλα χρειάζονται. «Οι στιγμές είναι αυτές που ορίζουν αν η λογική θα προσπεράσει το συναίσθημα και τούμπαλιν. Αρκεί να είμαστε ανοιχτοί στην κάθε στιγμή σα να είναι η τελευταία. Ποια λογική υπάρχει για παράδειγμα όταν σκέφτεσαι ότι μανάδες και παιδιά πνίγονται στους ωκεανούς ταξιδεύοντας προς τα κάπου για να ζήσουν;»
Όσο για το τι τον τρομάζει, αυτό είναι η απάθεια των ανθρώπων σε εικόνες που με μεγάλη άνεση και βία πλέον μπουκάρουν στα σπίτια μας. «Κάποτε άκουγες από το ραδιόφωνο για κάποιον πόλεμο που ξεκίνησε αλλά εικόνα δεν είχες. Παρόλο που ο φόβος του πόλεμου σαν έννοια και λέξη πηδούσε μέσα σου. Άκουγες για μια παράσταση που ανέβαινε στο τάδε θέατρο κι έβαζες τα καλά σου για να πας. Πανηγύριζες το γκολ της ομάδας σου με άλλο σασπένς και αγωνία. Άκουγες μουσική και δε σε πείραζε το χρούτσου χρούτσου του βινυλίου. Τώρα κομμένα κεφάλια, νεκρά τετράποδα και πίτσα, μπύρα, champions league. Με τρομάζει η παιδικότητα που φεύγει και που μόνο αν έχεις παιδιά μπορείς να τη διατηρείς».
«Γκόλφω» του Σπ. Περεσιάδη, Λευκωσία, Θέατρο Δέντρο 14, 15, 17, 22, 29, 31 Οκτωβρίου και 5, 7, 9, 10, 11, 19, 21 Νοεμβρίου, 99384606. Λεμεσός, Θέατρο Ριάλτο, 4 Νοεμβρίου, 77777745. 20:30
