Χριστίνα Κωνσταντίνου: Η χαρά κρύβεται στα ανύποπτα

 

Έργο που η ίδια επιλέγει να χαρακτηρίζει «φωτεινό», αφού οι συγγραφείς διαχειρίζονται με περίτεχνο και επιδέξιο τρόπο το θέμα της κατάθλιψης και της αυτοχειρίας. «Χωρίς να αψηφούν τα σκοτάδια και τις σκιές που κουβαλάμε όλοι, κατορθώνουν -αφού περάσει τόσο ο ερμηνευτής όσο και οι θεατές μέσα από λαβύρινθους συναισθηματικών εναλλαγών- να κυριαρχήσει το φως και η χαρά που κρύβεται στα πιο μικρά και ‘ανύποπτα’ πράγματα της ζωής» λέει.

 

Η ηθοποιός επισημαίνει ότι η κατάθλιψη ως ασθένεια, η αίσθηση κενού και ματαιότητας που υπάρχει ακόμη κι όταν «όλα πάνε καλά», δεν έχει εμφανή αιτιολόγηση. Εντούτοις, διαπιστώνει ότι στις μέρες μας όλο και περισσότεροι άνθρωποι δυσκολεύονται να νιώσουν χαρά και αισθάνονται αβοήθητοι και έρμαια των καταστάσεων.  «Τώρα πια και κυρίως στις δυτικές κοινωνίες οι άνθρωποι ξεχνάνε να είναι άνθρωποι. Μπαίνουν σε μια διαδικασία υπερεκτίμησης των δυνάμεων τους, αναγκάζονται να επιβιώσουν σ’ ένα άκρως χαοτικό περιβάλλον, έχουν ασαφείς στόχους και ‘θέλω’, κρύβονται πίσω από μια οθόνη κι ένα πληκτρολόγιο, κρύβουν κάτω από το χαλί όσα τους πονάνε, δυσκολεύονται να εκφράσουν και να αναγνωρίσουν αυτά που νιώθουν και το χειρότερο: δυσκολεύονται να νιώσουν».

 

«Ζούμε σε μια χώρα με σχεδόν ολόχρονη ηλιοφάνεια κι όμως πάσχουμε από έλλειψη εσωτερικού φωτός. Και Βιταμίνης D…» επισημαίνει εξάλλου αναφερόμενη στην περίπτωση των Κυπρίων όπου λόγω κλίματος και μόνο θα έπρεπε να είμαστε πιο φωτεινός και αισιόδοξος λαός. Για τη Χριστίνα, αιτία γι’ αυτό είναι ένας συνδυασμός πολιτικών και κοινωνικών παραγόντων.

 

Η ίδια πάντως έχει πολλά «υπέροχα πράγματα» στην προσωπική της λίστα: υλικά, πνευματικά και κυρίως έμψυχα. «Όλα μπορούν να είναι υπέροχα αρκεί εσύ να μπορείς να τα δεις ως τέτοια. Μια κούπα καφέ, οι ζεστές αγκαλιές των ανθρώπων που αγαπώ, τα ατέλειωτα φιλιά των τετράποδων παιδιών μου, οι αξεπέραστες ατάκες των ανιψιών μου, το παστίτσιο της μαμάς, η ‘καλημέρα’ ενός άγνωστου περαστικού, τα ειλικρινή μάτια των θεατών που έρχονται στο τέλος μιας παράστασης να με αγκαλιάσουν, οι απρογραμμάτιστες αποδράσεις, ένα καλό βιβλίο, ένα ποτήρι κρασί, η μουσική που με ανεβάζει ή με κατεβάζει αναλόγως. Το να πέφτω, αλλά μετά να σηκώνομαι».

 

Όπως υπογραμμίζει, τα υπέροχα δεν βρίσκονται στα μεγάλα, τα μεγαλεπήβολα, ή τα μακροπρόθεσμα. «Είναι στο ‘εδώ’ και στο ‘τώρα’, στο μέσα μας και στον τρόπο που έχουμε επιλέξει να βλέπουμε τη ζωή και τους ανθρώπους. Δεν είναι στο μισογεμάτο ή μισοάδειο ποτήρι. Είναι στο πόση ώρα κρατάς το ποτήρι».
 
* «Όλα τα υπέροχα πράγματα», Λευκωσία, Υφαντουργείο, κάθε Τετάρτη και Παρασκευή από 5/4  μέχρι 3/5 (εκτός 24 & 26/4) 20:00. 70000138