«Η ροπή προς το έγκλημα διαμορφώνεται στην παιδική μας ηλικία και εκδηλώνεται υπό συγκεκριμένες συνθήκες. Είναι ένα πείραμα, που όπως οποιοδήποτε πείραμα για να λειτουργήσει πρέπει να έχει τα κατάλληλο εργαστηριακό περιβάλλον.»
– Πιστεύετε ότι όλοι έχουμε ανάγκη να σωθούμε από κάτι; Απόλυτα. Κάθε άνθρωπος έχει ανάγκη να σώσει και να σωθεί. Η δύναμη ισορροπίας του καλού και του κακού, αυτά τα αντίρροπα διανύσματα μάς συγκρατούν σε τροχιά, πότε πηγαίνοντάς μας μπροστά και πότε πίσω, αυτές είναι οι ράγες της ζωής μας. Κάθε ανθρώπινη φύση διέπεται από τους νόμους της κωμωδίας και της τραγωδίας. Στο δεύτερο σκέλος, η κάθαρση είναι απαραίτητη.
– Είναι εγγενής η ροπή του ανθρώπου προς το έγκλημα; Οι συνθήκες διαμορφώνουν τους χαρακτήρες και οι προσλαμβάνουσές μας ωθούν στις πράξεις μας. Ο Σιμενόν είχε γράψει: «Η ζωή ενός ανθρώπου καθορίζεται από αυτά που του συμβαίνουν στην ηλικία μεταξύ οκτώ και δώδεκα ετών» και ταυτίζομαι απόλυτα με αυτή την άποψη. Η ροπή προς το έγκλημα διαμορφώνεται στην παιδική μας ηλικία και εκδηλώνεται υπό συγκεκριμένες συνθήκες. Είναι ένα πείραμα που, όπως οποιοδήποτε πείραμα για να λειτουργήσει, πρέπει να έχει τα κατάλληλο εργαστηριακό περιβάλλον.
– Σας ανησυχεί η αντιπαραβολή της μυθοπλασίας με την πραγματικότητα; Είναι δικαίωση ή κατάντια; Η έμπνευσή μου, όπως στα περισσότερα έργα μου, είναι οι άνθρωποι και τα περιστατικά της πραγματικής ζωής, έτσι και σε αυτό το έργο, η περιθωριοποίηση των μειονοτήτων στην ελληνική κοινωνία ήταν αυτό που αποτέλεσε το έναυσμα για να βάλω την πρώτη πρόταση στο έργο μου. Μια ωμή πραγματικότητα. Δεν μπορώ να το προσδιορίσω ως κατάντια ή δικαίωση, θα το αποκαλούσα «ζωή». Αυτός είναι ο ανθρώπινος βίος, ο κόσμος που ζούμε.
– Ποιες σκηνές είναι οι πιο δύσκολες στην περιγραφή όταν πρόκειται για αστυνομικό βιβλίο; Σε αυτό το βιβλίο, για μένα το δυσκολότερο κομμάτι ήταν η ψυχοσύνθεση των ηρώων. Είναι η πρώτη φορά που προσεγγίζω τόσους διαφορετικούς γυναικείους χαρακτήρες και αποφασίζω να προσεγγίσω τους δεσμούς και τις σχέσεις μιας επαρχιακής μητριαρχικής οικογένειας και μάλιστα σε διάλυση. Η οικογένεια Πομάνου, η μητέρα και οι τρεις κόρες της οικογένειας με έβαλαν σε έναν κόσμο αγάπης και ανταγωνισμού, αδικίας και λύτρωσης. Ήταν πολλές φορές που με προβλημάτισε αν ο πόνος ερμηνεύεται διαφορετικά, βιώνεται με άλλους κανόνες λόγω φύλου και ανώτερης συναισθηματικής ευφυΐας του θηλυκού γένους και σε αυτό το κομμάτι έδωσα τη μεγαλύτερη προσοχή.
– Πού αποδίδετε την έξαρση στην έκδοση αστυνομικών μυθιστορημάτων στις μέρες μας σε τοπικό και διεθνές επίπεδο; Προσωπικά θεωρώ το crime genre ως το σύγχρονο κοινωνικό μυθιστόρημα. Δεν θεωρώ πως υπάρχει έξαρση στην παραγωγή, είτε στο ευρωπαϊκό είτε στο ελληνικό τοπίο. Νομίζω, απλά, πως ο κόσμος άρχισε να στρέφεται προς το είδος τα τελευταία χρόνια και να ανακαλύπτει ελληνικά και ξένα έργα που τον έλκουν. Σε αυτό βέβαια βοήθησαν και οι ξένες αστυνομικές τηλεοπτικές σειρές και ταινίες της δεκαετίας του ‘90, που καλλιέργησαν το έδαφος για αυτού του είδους τις αφηγήσεις.
– Ποιους συγγραφείς θαυμάζετε; Ο Γαλλος Ιζό με την ανυπέρβλητη τριλογία της Μασσαλίας και ο Ιταλός Καμιλέρι με τον εμβληματικό επιθεωρητή Μονταλμπάνο. Για μένα όμως, πάντα «συγγραφικός πατέρας» θα είναι ο Πέτρος Μάρκαρης.
Φιλελεύθερα, 30.8.2020.
