Μέσα από το ντοκιμαντέρ τους «Amalgamation», η Σύλβια Νικολαΐδου και ο Νικόλας Ιορδάνους ακολουθούν τη γυναικεία νεανική χορωδία της Βασιλικής Αναστασίου και καταγράφουν τη μαγεία των παραδοσιακών τραγουδιών.
– Τι σας ώθησε να αφηγηθείτε την ιστορία του Amalgamation Choir; Η πρώτη φορά που ακούσαμε τη χορωδία Amalgamation ήταν αρκετή για να μαγευτούμε από τις υπέροχες φωνές και η απόφαση για να συνεργαστούμε μαζί τους ήταν σχεδόν άμεση. Παρασυρόμενοι από αυτή τη μαγεία, και τη σύγχρονη προσέγγισή τους στα κυπριακά παραδοσιακά τραγούδια, αποφασίσαμε να απαθανατίσουμε με τον φακό μας αυτή τη χορωδία, η οποία αντικρύζει τη μουσική μας παράδοση μέσα από μια πιο φρέσκια ματιά.
– Ποια θέματα σάς ενδιέφερε να αναδείξετε; Το ντοκιμαντέρ εξετάζει τις πολυφωνικές προσαρμογές της παραδοσιακής κυπριακής και μεσογειακής μουσικής, ερμηνευμένη από μια αμιγώς γυναικεία νεανική χορωδία. Μέσα από μια σύγχρονη προσέγγιση και ερμηνεία, πραγματεύεται θέματα σχετικά με την πολιτιστική κληρονομιά και τις μουσικές παραδόσεις της συγκεκριμένης γεωγραφικής περιοχής, εξετάζοντας ταυτόχρονα τη δύναμη και τη σημαντικότητα της φιλίας, της ομάδας και της κοινότητας.
– Τι κερδίσατε από αυτή την εμπειρία; Η συνεργασία με τη χορωδία και με τη μαέστρο Βασιλική Αναστασίου ήταν εξαιρετική, τα γυρίσματα έγιναν με έναν αρμονικό τρόπο, σε ένα περιβάλλον γεμάτο έμπνευση, ασφάλεια και καλλιτεχνική ελευθερία. Πάντα απολαμβάνουμε να συνεργαζόμαστε με ταλαντούχους δημιουργούς, ιδιαίτερα στην Κύπρο, και αυτή η εμπειρία ήταν πραγματικά ξεχωριστή. Βλέποντας τις εντάσεις που υπάρχουν στην Ανατολική Μεσόγειο, το ντοκιμαντέρ παίρνει μια νέα διάσταση και ερμηνεία, με τη μουσική να υπερβαίνει τα σύνορα, τους διαχωρισμούς και τις προκλήσεις. Εξετάζοντας την κουλτούρα και τις παραδόσεις των λαών της Μεσογείου, φαίνεται ξεκάθαρα ότι τα κοινά στοιχεία που μας ενώνουν είναι πολύ περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν.
– Σχεδιάζετε να λάβετε μέρος σε κάποια άλλα φεστιβάλ; Η παγκόσμια πρεμιέρα του ντοκιμαντέρ «Amalgamation» θα γίνει στις 15 Οκτωβρίου, κατά τη διάρκεια του Διεθνούς Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Κύπρου (ISFFC), στο θέατρο Ριάλτο στη Λεμεσό. Η ταινία έχει σταλεί και σε άλλα διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ, τα οποία θα ανακοινώσουμε σύντομα. Είμαστε ιδιαίτερα περήφανοι που θα έχουμε τη δυνατότητα να προβάλουμε αυτό το ντοκιμαντέρ στο εξωτερικό, αναδεικνύοντας την κουλτούρα και τη μουσική παράδοση της Κύπρου αλλά και της Μεσογείου.
– Πόσο δύσκολο είναι να κάνεις κινηματογράφο στην Κύπρο; Πάντα ήταν δύσκολη η καλλιτεχνική δημιουργία στην Κύπρο, με πολύ λίγες ευκαιρίες χρηματοδότησης, όμως ειδικά τώρα με τις συνθήκες πανδημίας έχει γίνει ακόμη πιο δύσκολη. Είναι λυπηρό το ότι μόνο το 0,5% του προϋπολογισμού της χώρας μας διατίθεται για τις τέχνες και τον πολιτισμό. Όλες οι κυπριακές παραγωγές αντιμετωπίζουν τεράστιες δυσκολίες στην παραγωγή. Οι Κύπριοι σκηνοθέτες υποβάλλονται σε μεγάλες θυσίες και αγώνα για να μπορέσουν να δημιουργήσουν και να μοιραστούν με το κοινό κάτι όμορφο και ουσιαστικό. Δεν υπάρχει καμία πολιτική βούληση για αύξηση του κρατικού προϋπολογισμού για τον πολιτισμό και δυστυχώς βλέπουμε τα αποτελέσματα της ελλιπούς παιδείας στην καθημερινότητα μας.
– Τι θα πρέπει να γίνει για την ανάπτυξη της κινηματογραφικής παραγωγής στην Κύπρο; Υπάρχουν πολλοί αξιόλογοι και ταλαντούχοι σκηνοθέτες στην Κύπρο, με μεγάλη χαρά παρατηρούμε τον κυπριακό κινηματογράφο να συμμετέχει και να διακρίνεται σε σημαντικά διεθνή φεστιβάλ. Τώρα είναι η στιγμή που η πολιτεία πρέπει να αγκαλιάσει αυτή την ομάδα καλλιτεχνών για να μπορέσουν να παραγάγουν σημαντικό έργο και να αναδείξουν την κυπριακή πραγματικότητα. Ο πολιτισμός δεν είναι προϊόν αλλά ανάγκη για μια κοινωνία. Πρέπει να δίνονται περισσότερες ευκαιρίες για χρηματοδότηση κινηματογραφικών παραγωγών, και περισσότερες ευκαιρίες για δημιουργία, αν θέλουμε να αναδείξουμε τη χώρα μας και τον πολιτισμό μας σε παγκόσμιο επίπεδο.
– Έχετε κάνει το φιλμ με τίτλο «Quarantine Mon Amour», σε τέσσερα επεισόδια. Πώς προσεγγίζετε την καραντίνα μέσα από αυτή τη δουλειά; Με την πανδημία είχαμε δυστυχώς πολλές καθυστερήσεις ή ακυρώσεις γυρισμάτων και βρεθήκαμε σε μια περίοδο καλλιτεχνικής παύσης. Γι’ αυτό και εμείς, ως κινηματογραφική ομάδα, αποφασίσαμε να εκμεταλλευτούμε δημιουργικά την περίοδο της καραντίνας, παράγοντας μια σειρά τεσσάρων μικροεπεισοδίων με τίτλο «Quarantine Mon Amour», με βασικό μας σκοπό να παραμείνουμε δημιουργικοί, αλλά ταυτόχρονα να διαχειριστούμε την απομόνωση με ένα χιουμοριστικό τρόπο και να μοιραστούμε με το κοινό μικρές ιστορίες καθημερινής τρέλας. Ο στόχος δεν ήταν να παρουσιαστούν σε φεστιβάλ, αλλά να είναι προσβάσιμες και ανοιχτές διαδικτυακά στο κοινό.
– Ζείτε και δημιουργείτε στην Πάφο. Πώς είναι τα πράγματα στον χώρο της τέχνης μετά το 2017; Η Πάφος παραμένει, όπως και πριν το 2017, μια πολιτιστική έρημος. Η πολιτιστική πρωτεύουσα ήταν μια μικρή όαση η οποία εξατμίστηκε αμέσως μετά το τέλος του 2017. Όποιος ζει στην Πάφο ξέρει πως εδώ υπάρχουν πολλοί ταλαντούχοι άνθρωποι με όρεξη, που συνεχίζουν να δημιουργούν στον βαθμό που τους επιτρέπουν τα οικονομικά τους μέσα. Πολλοί από εμάς έχουμε αποδεχτεί το γεγονός ότι η πόλη είναι ο «φτωχός συγγενής» και πως εάν θέλει κάποιος να δημιουργήσει κάτι πρέπει να το κάνει μόνος του. Είναι κοινό μυστικό εδώ, πως οι χρηματοδοτήσεις που δίνονται στην Κύπρο σχεδόν ποτέ δεν φτάνουν μέχρι την Πάφο. Αυτό όμως μας κάνει πιο σκληρούς, πιο ανθεκτικούς και πιο αληθινούς με τη δουλειά που παράγουμε. Δεν ξοδεύουμε την ενέργειά μας στο να παραπονιόμαστε, αλλά έχουμε μια μικρή κοινότητα καλλιτεχνών η οποία είναι δεμένη και αγαπημένη. Βοηθούμε ο ένας τον άλλον όταν χρειαστεί και γυρίζουμε το βλέμμα μας προς το εξωτερικό, όπου στέλνουμε τη δουλειά μας. Αναγκαστικά. Εμείς δηλώνουμε «παρών», λέμε την αλήθεια μας και συνεχίζουμε με όλες μας τις δυνάμεις να δημιουργούμε και να προσφέρουμε ουσιαστικό έργο.
maria.panayiotou@phileleftheros.com
Φιλελεύθερα, 4.10.2020.
