Αν πάρουμε τοις μετρητοίς τα όσα έχουμε ακούσει τους τελευταίους μήνες σε δυο χρόνια, άντε τρία, από τώρα, θα βρεθούμε στον Παράδεισο. Ένα επίγειο παράδεισο όπου θα ξυπνάμε το πρωί, θα στέλνουμε το παιδί με το σχολικό λεωφορείο στο σχολείο, όπου θα παραμένει μέχρι και το απόγευμα χωρίς ανάγκη για ιδιαίτερα μαθήματα, ενώ οι επιδόσεις του θα συναγωνίζονται αυτές των Φινλανδών. Εμείς, θα παίρνουμε από την πλησιέστερη στάση το τραμ ή το λεωφορείο ή ακόμα και το μετρό και σε 15 λεπτά θα είμαστε στο γραφείο φρέσκοι, χωρίς νεύρα. Όχι να ταλαιπωρούμαστε μια ώρα για να πάμε από το κέντρο της Λευκωσίας στα Λατσιά ή στο Τσέρι και να φτάνουμε στον προορισμό με το νευρικό σύστημα λιωμένο. 

Καμία είδηση δεν θα εμφανίζεται πλέον στις εφημερίδες για δεμένους ασθενείς στα κρεββάτια των νοσοκομείων, για 24ώρα αναμονής στις Πρώτες Βοήθειες, για λίστες ασθενών, για διαπληκτισμούς γιατρών και ασθενών με θέμα τα παραπεμπτικά, για τηλέφωνα θαλάμων που δεν απαντούν, για ελλείψεις φαρμάκων… Οι συντάκτες που καλύπτουν τον τομέα της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης δεν θα έχουν πια ρόλο. Θα αποσπαστούν στα κοσμικά που θα επανέλθουν δριμύτερα σε μια κοινωνία που δεν θα έχει σοβαρά προβλήματα να της αποσπούν την ενέργεια. Όσο για την άλλη ενέργεια, θα εξάγουμε σε όλη την Ευρώπη αέριο. Ο Πούτιν δεν θα μπορεί πια να απειλεί τους εταίρους μας με κλείσιμο της στρόφιγγας. Κι άστε που το αέριο θα το έχουμε για εφεδρεία, αφού στο νησί όλη η ενέργεια που θα χρησιμοποιούμε θα είναι πράσινη από μια καταπράσινη κυκλική οικονομία.

Το 2026 θα αποτελούμε είδηση: «Οι πιο ευτυχισμένοι πολίτες της Ευρώπης είναι οι Κύπριοι». Και οι κοινωνιολόγοι θα το εξηγούν. Οι άνθρωποι έχουν την επιλογή να αφυπηρετούν στα 63 άμα έχουν συμπληρώσει τις εισφορές τους στις Κοινωνικές Ασφαλίσεις. Και άμα αφυπηρετήσουν δεν εκτελούν ρόλο γιαγιάς και παππού, αφού τα εγγόνια τους βρίσκονται σε βρεφονηπιακούς σταθμούς και νηπιαγωγεία των οποίων τα δίδακτρα δεν συναγωνίζονται αυτά του Χάρβαρντ αφού είναι επιχορηγημένα από το κράτος. Οι νέοι βρίσκουν αμέσως δουλειά και έχουν πρόσβαση σε προσιτή στέγη.   

Κι άλλα πολλά… Το πιο σημαντικό όμως, θα πίνουμε καφέ στο λιμανάκι της Κερύνειας. Γιατί τα σύνορα μας ήταν, είναι και θα είναι στην Κερύνεια. 

Εκλογές όμως ήταν και πέρασαν. Και με το που πέρασαν επανήλθαμε στην πραγματικότητα που παραμένει ίδια σε μια απελπιστική στασιμότητα. Υπομονή μέχρι τις επόμενες εκλογές που θα ζήσουμε ξανά στον κόσμο των ονείρων μας.